Pages

Thursday, August 25, 2016

Dad, A Life at Many Levels: Mundane to Sublime and Everything in Between

"நின்றான், இருந்தான், கிடந்தான் தன்கேள் அலறச் சென்றான்" என்ற சராசரி வாழ்க்கை வாழவில்லை அப்பா. A year ago today dad left, as Reagan put it, 'the surly bonds of earth to touch the face of god'. He lived a simple and honest life and managed to leave not just memories but changed lives. Eulogizing the death of JFK Jr. Roger Rosenblatt called the expression "untimely death" a "cant expression" and wrote that "when a man dies, a civilization dies with him. Whatever constituted his being-- his gait, manners, tone of voice, political opinions, appearance, his particular use of language, philosophy, sense of beauty, sense of style, his personal history, ambitions, his smile--all go". That eulogy was aptly titled "The Measure of Life".

My brother and I took a boat ride in the Lake District in UK and as talk turned about our father we both marveled that for a man who came from a very humble and unintellectual background his interests were encyclopedic. We marveled at how a man born to a humdrum life insurance agent and lived his life mostly in a parochial small town had a diverse spectrum of interests. From Bharathi to Shelley, including Tamil film lyricists; from an interest in Mozart to Rabindra Sangeet, including Carnatic music and film music; from Jeyakanthan to Bernard Shaw; from enjoying Rex Harrison to Sivaji Ganesan he was of his times and beyond at the same time. If his wide ranging intellect was impressive his steely sense of morals was unshakeable and his ethics were unimpeachable. Sure he was human too with his mercurial temper and more.

Dr. T.Kannaiyan (August 2nd 1941 - August 25th 2015)
As an impulsive school boy I had volunteered to compete in the annual competitions for elocution and essay writing, both Tamil and English. From my 6th grade to my college days I've won many a competition, particularly elocution contests and I owe it all to dad. Dad took a pocket tape recorder and a blank cassette for training me. While lengthy introductions filled with honorific epithets addressing the judges, the authorities and the audiences were popular as opening remarks dad dispensed with it and went with a simple 'Good evening everybody'. That saved time when a speech was restricted to just 5 minutes. It remains my signature opening even today. Then he tutored me in the art of public speaking. Voice moderation, appropriate gestures, how to rest the hands on the lectern, how to scan the audience from one end to another, how to give a gentle smile at appropriate junctures and more. Then he made me speak out what he written about Gandhi and recorded it. He'd then play it back pausing it every now and then to show what was wrong and how to correct it.

Many students recalled what a wonderful teacher he was in Tanjore Medical College. Dad loved to teach. He'd never be didactic. His lectures were filled with humor, good natured humor. He despised silly scatalogic humor that is still quite the staple in India. He hated obscene and silly jokes about women on TV. When a student was too ill to take classes dad recorded a course on cassettes and sent it to him. There was nobody that he would not teach to and there was no one he'd not learn from. When a student mentioned Saul Bellow dad just got up and grasped his hands saying "oh, who in this small town would even mention Bellow". Till the very last he read about what was new in his field, ENT.

Pride in his work was paramount for dad. He was uncompromising when it came to his professional knowledge, how he treated his patients and his ethics. In a profession that is plagued by unethical conduct dad was above reproach. He never earned a single dishonest penny in all his career. He never took commissions from medical representatives or laboratories or nursing homes. There was never a surgery performed that was not necessary. He took care to write honest prescriptions that only had what was necessary and when cheaper drug alternatives existed he insisted on only writing them. His prescriptions are models of clarity. For a doctor his handwriting was beautiful and legible and he wrote detailed instructions for the exact timings to take a medicine and even included details about acceptable food choices post-surgery. He never hesitated to refer a patient to a better surgeon when situations demanded. Though he had a testy relationship with his one time chief surgeon he'd refer patients requiring intricate microscopic surgeries, the kind that was not commonly done in Tanjore, to him. He never treated a patient who needed a different specialist.

One reason why his students adored him was that unlike many doctors he treated house-surgeons (resident doctors) as human beings. When it was common to dish out sexist insults he never did that. Seeing him call a resident doctor "sonny" they took to calling him "Dada".

"Learn from my mistakes" he would say to us boys. As a young doctor with a short temper he once came home to boast to his dad how he flung an instrument in an operation theater that his attending nurse had handed wrongly but got reprimanded by his dad that "had her dad had enough money to educate her to be a doctor would she have suffered today". In a profession that looked down upon nurses he treated them with great respect. After he passed away a nurse saw my mom at a nursing home and came up to her and said "madam, sorry for your loss, he treated us so well".

Going to Chennai from a small town for his MBBS and away from the thumb of a very stern father he squandered his undergrad days. Though he cracked a state prize in his MS (Master of Surgery) he regretted how he tormented his aging dad by not being a good student. Dad was quite forthcoming above what he was not proud about himself. He was quite a terror in his college days. Egged on by classmates he once took a junior girl and dunked her into a water fountain. I've never heard him speak of that incident without regret. Much later as an examiner frustrated at a student who was plainly a failure he took out his wallet and wagered that the student would flunk the next question too. Next day he regretted that it was conduct unbecoming a teacher.

Temper, he'd confess was his undoing."My only enemy is my tongue" he'd often say. Quick to be angered he could let loose a string of choice bilingual expletives in vernacular and English. He could, as Henry Higgins would say in 'Pygmalion', curse like a sailor.

A devout Christian he taught us to be courteous and not wipe out the sacred ash the mom of a Hindu friend would apply on our forehead when we headed to our exams. Living in a mixed neighborhood he commanded respect from all and was courteous to all. To the entire street he was the first doctor on call for anything they needed.

Faith in Christ was central to his life. He'd often quote from the 'Book of Esther' words to the effect that one is possibly in a special position only to do good to others in their moment of need. He'd also add that as Esther's uncle reminds her that if does not rise up to the occasion help will still come to needy from above. While he'd gladly go to any temple he'd not step into the sanctum sanctorum out of respect for true believers of the faith. He enjoyed reading all religious texts or religious classics or the epics of India.

Though devout he was nevertheless a man of science. On science he was uncompromising. When religion stood in opposition to science he would unhesitatingly side with science. He loved reading books on science. Mediocrity and pseudoscience would anger him. He loved succinct writing that is lucid and clear.

Science supplied reason and religion gave him a moral compass. Besides religion he also learned liberally from literature. Shaw's 'Caesar and Cleopatra' that portrays a very generous and magnanimous Caesar was a big inspiration for him. Shylock's monologue lamenting that a Jew is as human as others was almost a credo for my father. He discovered Ayn Rand much later in life and saw her as inspirational. A little known fact is dad loved Tamil literature too very much. While he was not a serious student of literature he was a discerning reader. And yes my name does come from N.Parthasarathy's 'Kurinji Malar'. Verses from Tamil literature were his favorite repartees. He could recite entire sections of Silappathikaram and Bharathi, of course, copiously. Rudyard Kipling's "If", Leigh Hunt's "Abou Ben Adham", Tennyson's "Brook", Wordsworth's "daffodils" were among his most loved poems.

Dad was no crusty intellectual. "Have fun but such fun that you would not be ashamed to tell your children" was his favorite aphorism and one that he lived by. He was an entertainer who could literally play act a Sivaji Ganesan movie or 'Pygmalion'. To all his nephews and nieces and our friends he was no forbidding elder but one they all could join in laughter with, unlike most of their own dads. He was no prude and could regale everyone with the specialness of "Roop Tera Mastana" or how a drenched Padmini in "Jish Desh Mein Ganga Behti Hai" would make hearts flutter by exhaling and heaving her bosom. Though not a prude he disliked gratuitous vulgarity and titillation for the sake of titillation.

'I'm a perfectionist' he often would say and lived up to it. Whether it is the fabric of a pant material or the choice of a type of paper for his souvenir; whether it is a surgical suture or writing song lists on cassette sleeves nothing was too small to be prefect about. He always wanted only wholesome experiences. Seeing his kids losing themselves in Tamil film songs he sought out his good friends, descendants of Abraham Pandithar, to record choice Western Classical music. He gave them blank cassettes with the instruction "don't split a musical piece between two sides of a cassettes, leave blank spaces if required, its ok to waste tape space rather than having to switch cassette sides while listening to a piece of music".

Nothing disgusted dad more than mediocrity and especially pseudo-scholarship. He'd often narrate an incident about his professor who when treating V.K. Krishna Menon told him "your problem is you don't just call a spade a spade but you call it a bloody spade". Dad always called a spade a bloody spade. A friend recently said that I'm the 'uncrowned king of being caustic'. As we often joke in our home I'm, after all, a chip of the old bloke (we always said 'bloke' instead of 'block'). While he would be eager to call out a 'bloody spade' none can match him in encouraging talent, irrespective of age. Tasked with bringing out a souvenir for a prestigious conference held for the first time in Tanjore he sought out little known names, the oft ignored 'roadside pimpernels' he called them, to write articles. He has brought out publications to shine a light on students.

Family was everything to my dad. A doting son, he got himself transferred out of Madras to come and be with his father and provide medical care. It was a career altering decision and one that he took much against the advice of practically everyone. Then when he was promoted and transferred he resigned rather than see his boys grow up from a distance. He went to great lengths to ensure we boys never lost out on academic or extra curricular enrichment due to growing up in Tanjore. In high school we would get NCERT text books that my cousins in Madras used to reading from. "Go for the horizons", "I should be known in your schools as your father and not the other way", "don't choose soft options. Soft options like literature and politics are bromides, science is the ultimate" used to be his set of oft repeated aphorisms. He'd have been the first ENT surgeon in all of India to have majored as a plastic surgeon too but for an asinine dean who made him withdraw his application not wanting to set a precedence. Time and again dad swallowed disappointments in his profession out of pragmatic concern to keep the family running. Like any family there'd be squabbles with relatives but if there was any medical help needed nothing would stop him and he'd go all in to be of support. Caesar's magnanimity was not an idle belief but a creed to live by for him. He was deeply attached to the extended family and they to him.

As dad declined in health and became an invalid for nearly 10 months mom and his friends supported him like a rock of Gibraltar. Dad had submitted his resignation nearly 30 years ago and literally stopped practicing as a doctor nearly a decade ago and yet the reservoir of good will that he had cultivated was unbelievable. For a person who was uncompromising in how he lived and very discerning in his choices I was stunned to see so many rallying to his side and supporting him with only one aim "he should not suffer". It is testimony that in a world spiraling downward into a decline of morals there are still those who value a well lived life.

American pediatric neuro-surgeon Ben Carson's autobiography would end with the line "my two sons are my everything". Dad had underlined those words in the copy I gifted to him.

Dad lived a fulfilling life and blogs can never do justice to any life, much less one like that he led. I've only touched upon vignettes of his life. He will forever be missed for he was more than just dad to me and my brother, he was a soul-mate. A good movie, a place of history, a good book, fine poetry, a musical performance, a fine piece of clothing, a tasty food, a luxurious restaurant, a well appreciated blog of mine or a seminar my brother delivers and in so many innumerable moments his memory would forever linger in our minds.

இன்று கோகுலாஷ்டமி. அப்பா அடிக்கடி பாரதியின் கண்ணண் பாட்டிலிருந்து 'நண்பனாய், மந்திரியாய், நல்லாசிரியனாய், பண்பிலே தெய்வமாய்" என்ற வரியை மேற்கோள் சொல்வார்கள். எங்களுக்கு என்றும் அவர்கள் அப்படித்தான்.

Dad's most loved lines from Shakespeare was what Mark Antony would say of Brutus and they'd apply to dad too, "the elements were so mixed in him that one day all nature would say 'this was a man'".






Sunday, August 7, 2016

'Gandhi's dress, a 'costume': Mathimaran's Calumny. "காந்தியின் உடை ஒரு 'காஸ்டியூம்' - மதிமாறனின் அவதூறு"

திராவிட இயக்கத்தினருக்கே உரித்தான வரலாறைப் பற்றிய அறியாமையும் அதனாலேயே உண்டாகும் தடித்தனத்துடனும் மதிமாறன் என்பவர் காந்தி தரித்த உடையை ஒரு 'காஸ்டியூம்' என்றும் ஏழைகளின் ஏழ்மை குறித்துக் கவலைக்கொள்ளாதவர் என்றும் மாட மாளிகைகளிலேயே காந்தி தங்கினார் என்றும் அவதூறாக எழுதியுள்ளார். அதற்குத் திமுகவில் பொறுப்பில் இருக்கும் ஒரு இஸ்லாமியரும் 'லைக்' போட்டுள்ளார். மதிமாறனையெல்லாம் மதித்துப் பதில் சொல்ல வேண்டுமா என்று ஒதுங்குவது சரியல்ல. மறுக்கப் படாத அவதூறுகள் மீண்டும் மீண்டும் உரைக்கப்பட்டு உண்மைகளாக உலா வரும் கோயபல்ஸ் தந்திரத்திற்கு நாம் துணைப் போகலாகாது.

அந்த இஸ்லாமிய நண்பரை மனத்தில் நிறுத்தி என் மறுப்புரையைத் தொடங்குகிறேன். அகா கான் அரண்மனையில் சிறை வைக்கப் பட்டது, பிர்லாவின் மாளிகையில் தங்கியிருந்த போது கொலையுண்டது ஆகியன போன்ற தருணங்களை வைத்துக் காலம் காலமாகக் காந்தியின் மீது வீசப்பட்ட அவதூறுகளைத் தான் மதிமாறன் கையில் எடுத்துள்ளார். உண்மையென்ன?

நவ்காளி யாத்திரைப் பற்றி லாரி காலின்ஸும் டாமினிக் லேபியரும் எழுதிய "Freedom at Midnight" புத்தகத்தில் சொல்கிறார்கள், "ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் காந்தியின் வழக்கம் ஒன்றே. உலகத்தின் மிகப் புகழ்பெற்ற ஆசிய மனிதன் ஒரு கிராமத்தை வந்தடைந்தவுடன் ஏதாவது ஒரு குடிசைக்குச் சென்று, இஸ்லாமியரின் குடிசையாக இருத்தல் கூடுதல் தகுதி, தங்குமிடத்திற்காக இறைஞ்சி நிற்பார். இடம் மறுக்கப்பட்டால் வேறு குடிசைக் கதவைத் தட்டுவார். 'எனக்கு இடம் கொடுப்பார் யாருமில்லையென்றால் மர நிழலில் சந்தோஷமாக ஒதுங்குவேன்'". மத நல்லிணக்கம் மட்டுமே காந்தியின் குறிக்கோளாக இருக்கவில்லை என்கிறார்கள் அந்த ஆசிரியர்கள். இந்தியர்களின் சுகாதாரமின்மை குறித்துச் சினம் கொண்ட காந்தி கிராமத்தில் கழிப்பறைகள் இருக்கின்றனவா என்று கண்டறிந்து அப்படியில்லையென்றால் எளிமையான கழிப்பிடங்கள் கட்டுவது பற்றி வகுப்பெடுத்தார். காந்தியின் வழியில் விஷமிகளால் இறைக்கப்பட்டிருக்கும் மலத்தினைக் காந்தியே அப்புறப்படுத்துவார். உலகப்பிரகாரமான அன்றாடக் கணக்குகளின் படி நவ்காளி யாத்திரை ஒரு தோல்வியே என்று சொல்லும் ஜோசப் லெலிவெல்ட் அந்த யாத்திரை நடந்து அரை நூற்றாண்டு கழித்து 2009-இல் நடந்த மத நல்லிணக்கக் கூட்டத்தில் அந்த யாத்திரையின் எதிரொலியினைப் பார்த்து வியந்து இது தான் காந்தியின் வெற்றி என்று அவர் புத்தகத்தில் கூறுகிறார்.காஸ்டியூமாம் காஸ்டியூம்.

நவ்காளியில் காந்தி. லெலிவெல்டின் புத்தகத்திலிருந்து.
இந்தியாப் பிரிவினை செய்யப்படும் என்றறிந்தப் போது காந்தி ஒருவர் தான் அது எத்தகைய கொடூரமாக இருக்கும் என்று ஆரூடம் சொன்னார். 'தாயின் கர்ப்பத்தைக் கிழித்து இந்தத் தேசங்கள் பிறக்கும்' என்றார். மதக் கலவரங்கள் வட இந்தியா முழுக்க விழுங்கிக் கொண்டிருக்க வங்காளம் சிதறுண்டால் உள் நாட்டுக் கலகத்திற்கினணையான சூழல் உருவாகி இந்தியாவே சிதறலாம் என்று நேரு, பட்டேல், மவுண்ட்பாட்டன் அஞ்சினர். ராணுவமோ பஞ்சாபில் குவிக்கப்பட்டு விட்டது. காஷ்மீர் எல்லையில் பதட்டம். 1946-இல் நேரடி நடவடிக்கை தினம் என்று அறிவித்து ரத்த வெறியாட்டத்திற்குப் பிள்ளையார் சுழிப் போட்ட முஸ்லிம் லீக்கின் தலைமை கல்கத்தாவில் இந்துக்கள் பழி வாங்கத் தொடங்கினால் குருதிப் பெருக்கெடுத்து ஓடும் என்று தெரிந்துச் செய்வதறியாது திகைத்தனர். எல்லோர் மனத்திலும் எழுந்த பெயர் 'காந்தி'.

காந்தி புனதராகப் போற்றப்படுவதை ரசிக்காத வேவல் மவுண்ட்பாட்டனிடம் "wily Gandhi" என்றார். மேற்கத்திய ஆசிரியர்கள் பலரும் காந்தியின் புனிதப் பிம்பத்திற்குப் பின் ஒரு பனியா இருப்பதைப் பல முறைச் சுட்டிக் காட்டியுள்ளனர். அவர் ஏமாற்றுக்காரர் என்றல்ல அவருடைய எதார்த்தவாதம், மக்களின் உணர்வை புரிந்து அவர்கள் அளவில் செயல் திட்டங்களை வகுத்து நடைமுறை படுத்தக் கூடியதும் அதே சமயம் ஓர் உயர்ந்த கொள்கையின் பால் அவர்களைத் தவறாமல் ஈர்க்கும் சாமர்த்தியமும் ஒரு தேர்ந்த அரசியல்வாதியின் நாடகத்தன்மை கொண்ட போராட்டத் தருணங்களை முன்னெடுக்கும் திறன் ஆகியவற்றை வியந்திருக்கின்றனர். கல்கத்தாவில் அந்தக் காந்தி மீண்டும் ஒரு முறை ஒளிர்ந்தார்.

1946 கலவரத்தைத் தூண்டி வழி நடத்தியதில் முக்கியஸ்தரான ஷகீத் சுராவர்தியினைக் காந்தி தன்னோடு வந்து தங்கும் படி அழைத்தார். காந்தி தங்குவதற்குத் தேர்ந்தெடுத்த இடம் பெலியாகட்டா என்னும் சேரி. பெலியாகட்டா முஸ்லிம்களும் இந்துக்களும் வாழ்ந்த இடம் மட்டுமல்ல கலவரங்கள், ஆயுதங்களோடும் வெடிகுண்டுகளோடும், நடைப்பெற்ற இடம். காந்தியின் திட்டம் கேள்விப்பட்ட சர்தார் பட்டேல் எள்ளலோடு "So you have got detained in Calcutta..[in] a notorious den of gangsters and hooligans. And in what company too!" என்று டெல்லியில் இருந்து உள்துறை அமைச்சராக எழுதினார்.

காந்தியும் சுராவர்தியும் தங்கிய 'ஹைதாரி மன்ஸில்' (Hydari Manzil) "ஒரு பாழடைந்த ஒற்றைத் தளம் கொண்ட வீடு. ஒரு கழிப்பறை, ஒரு சார்ப்பாய்" என்கிறார் லெலிவெல்ட். சத்தியாகிரகம் கோழைகளுக்கானது அல்ல என்று சொன்ன காந்தி கலவரத்தைத் தடுப்பதிலும் உயிர்களைக் காப்பதிலும் உயிர் தியாகம் செய்ய அழைப்பு விடுத்தார். தான் அப்படிப்பட்ட முயற்சிகளில் ஈடுபட்டால் தன்னைப் பாதுகாக்கும் நடவடிக்கையில் மற்றவர்கள் கவணிக்கப் படமாட்டார்கள் என்று சொல்லி உண்ணாவிரதம் மேற்கொண்டார் காந்தி.

உண்ணாவிரதத்தால் குண்டர்கள் மனம் மாறுமா என்று கேட்ட ராஜாஜியிடம் குண்டர்கள் உருவாக்கப் படுக்கிறார்கள், அவர்களை உருவாக்குபவர்களின் ஆன்மாவோடு தான் போரிடுவதாகவும் அப்போரில் தன் உயிர் போவது உயிரோடு இருந்து ஒன்றும் செய்ய முடியாமலிருப்பதை விட மேல் என்றார். மனங்கள் மாறியது. இந்துக்களும், முஸ்லிம்களும் காந்தியிடம் சரண் அடைந்தனர். மவுண்ட்பாட்டன் "பஞ்சாபில் 55000 எல்லைப் பாதுகாப்பு வீரர்கள் இருக்கிறார்கள் ஆனால் கலவரத்தை அடக்க முடியவில்லை. கல்கத்தாவில் ஒற்றை மனிதர் கலவரத்தை அடக்கி விட்டார்" என்று அதிசயித்தார். அவதூறுக்கு லைக் போட்ட இஸ்லாமிய நண்பருக்கு வரலாறுத் தெரியவில்லை என்று நினைக்கிறேன். காந்தி எங்கே தங்கினார் என்று ஆராய்பவர்கள் அவரால் பிழத்த உயிர்களின் எண்ணிக்கையைப் பட்டியலிடத் தயாரா?

Hydari Manzil as in 1947 (More info and pictures in http://sohamchandra.blogspot.com/2015/10/gandhi-bhawan-hyderi-manzil.html)


அடுத்து டெல்லிச் சென்ற காந்தி வழக்கமாகத் தங்கும் சேரியில் தங்கவில்லை. காந்தித் தங்குகிறார் என்பதாலேயே அடிப்பொடிகள் அங்கு வசிப்பவர்களுக்குத் தொல்லைக் கொடுத்ததாலும் கலவரத்தால் பாதிக்கப்பட்ட பலர் அங்கே குடியேறியதால் இட நெருக்கடி ஏற்பட்டதால் பிர்லாவின் மாளிகையில் காந்தி தங்கினார் என்கிறார் லெலிவெல்ட். அந்தச் சேரிகளில் காந்தித் தங்கிய முன் காலங்களில் அவரைக் காண்பதற்காக எல்லோரும் தீண்டத் தகாதவர்கள் என்று ஒதுக்கப்பட்டோர் வாழ்ந்த அந்தச் சேரிக்குச் சென்றதையும் லெலிவெல்ட் சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

இர்வினுடன் ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானப் பின் இரண்டாம் வட்ட மேஜை மாநாட்டுக்காக லண்டன் சென்ற காந்தி ஹோட்டல்களையும் அவர் தங்கள் வசதியான வீடுகளில் தங்க வேண்டுமென்றும் விரும்பிய பலரையும் ஒதுக்கிவிட்டு ஏழ்மையான பகுதியான ஈஸ்ட் எண்டில் சாதாரணக் குடியிருப்பில் தான் காந்தி தங்கினார். இறக்குமதித் துணிகளுக்கெதிரான காந்தியின் கொள்கையால் பாதிக்கப்பட்ட லண்டன் மில் தொழிலாளிகள் ஆயிரக்கணக்கில் கூடி காந்தியை அரவனைத்து இன்முகம் காட்டிக் கொண்டாடினர்.வரலாறில் அதற்கு முன்னும் பின்னும் தங்கள் பொருளாதார இழப்பையும் பொருட்படுத்தாது தங்கள் நாட்டிற்குச் சவால் விட்ட ஒரு தலவைனை அந்நாட்டின் குடிமக்கள் கொண்டாடிப் பார்த்தது கிடையாது.

காந்தி இங்கிலாந்தில் தங்கிய இடம் (http://www.ppu.org.uk/memorials/peace/london/kingsley.html) 
தொழிலாளிகளோடு காந்தி (http://dilipsimeon.blogspot.com/2012/10/gandhi-visits-poor-people-of-england-in.html)


காந்தி அவரின் அரை நிர்வாணக் கோலத்தில் இர்வினைக் காணச் சென்றது சகிக்காமல் வின்ஸ்டன் சர்ச்சில் இங்கிலாந்தின் பாராளுமன்றத்தில், "கிழக்கில் வெகு பரிச்சயமான அரை நிர்வாண பக்கிரியைப் போல் உடை தரித்து வைஸ்ராயின் மாளிகையின் படியேறி நம் மகாராஜாவின் பிரதிநிதியான வைஸ்ராயோடு சரி சமமாகப் பேச்சுவார்த்தை நடத்தப் போகிறார் (காந்தி)" என்று முழங்கினார். காந்தியை வன்மத்தோடு இகழ்ந்தபோதும் சர்ச்சில் அதனூடாக முக்கியமான ஒரு தருணத்தைத் தனக்கேயுரிய வரலாற்றுத் திறனோடு அடையாளம் காண்பிக்கிறார். காந்தி வெறும் கலகக்காரராகவோ, ஓர் குழுவின் தலைவராகவோ இர்வினைக் காணச் செல்லவில்லை மாறாக ஒரு தேசத்தின் பிரதிநிதியாக வைஸ்ராயோடு சரி சமமாக உரையாடச் செல்கிறார் என்பது தான் அது.

இங்கிலாந்து ராஜாவைக் காணப் போகும் போதும் அரை நிர்வாணமாகவே சென்ற காந்தி மகாராஜா இருவருக்கும் போதுமான உடை அணிந்திருந்ததாக நகைத்தார்.

தண்டியாத்திரையின் போது காந்தி தங்கிய குடிசை வெறும் குச்சிகளாலும் சில ஓலைகளாலும் கட்டப் பட்டது. தன் பரிவாரத்திற்காகச் சூரத்திலிருந்து பால் வரவழைக்கப்பட்டதைக் கேள்விப்பட்ட காந்தி சினந்தார். தன்னோடு நடைப் பயணம் மேற்கொண்டவர்களுக்காகச் செலவழிக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு பைசாவிற்கும் கணக்கு கேட்டார்.

தண்டி அருகே காரடி எனும் ஊரில் காந்தி பண்ணிரண்டு நாட்கள் இந்தக் குடிசையில் தங்கினார் (புகைப்படம்: Gandhi's hut at Karadi Dandi
தன்னுடைய உப்புச் சத்தியாகிரக யாத்திரையில் பெண்கள் கலந்து கொள்ள வேண்டாம் என்றார் காந்தி ஏனெனில் பெண்கள் இருந்தால் ஒரு வேளை ஏகாதிபத்தியத்தின் அதிகார இரும்புக் கரம் இளகி எங்கே தன் முழுமையான வன்மத்தைக் காண்பிக்காமல் போய்விடுமோ என்ற ஐயப்பாட்டினால். பின்னாளில் தான் எதிர்ப்பார்த்தக் கடுமையான ஷரத்தை விடச் சாதாரணமானச் சட்ட விதியைக் கான்பித்துக் கைது செய்யப்பட்ட போது காந்தி வருத்தப்பட்டார்.

இந்தியாவை முதலில் அறிந்துக் கொள் என்று கோகலே சொன்னதற்காக ரயிலில் மூன்றாம் வகுப்பிலேயே இந்தியாவைச் சுற்றிப் பார்த்து அப்பயணத்தில் தான் காண நேர்ந்த ஏழை இந்தியா பற்றி மிகக் கவலையோடு காந்தி எழுதியது முக்கியமான ஆவணம்.

மேற்சொன்னவற்றையெல்லாம் படிப்பவர்கள் "சரி, அப்படியென்றால் காந்தியை விமர்சிக்கவே கூடாதா?" என்பார்கள். அப்படியில்லை. அவர் காலத்திலேயே அவர் பிரதம சீடர் நேரு காந்தியின் பொருளாதாரக் கொள்கைகளை நிராகரித்துள்ளார் அவை ஏழ்மையைப் போக்க வல்லமையற்றதென்று சொல்லி. காந்தி ஏழ்மையைத் துதிபாடுவதை நேரு ரசித்ததேயில்லை. பாரதி கூடக் காந்தியின் செல்வத்தை நிராகரிக்கும் கொள்கையை மறுக்கிறார். காந்தியின் பொருளாதாரக் கொள்கையை நிராகரிப்பது என்பது வேறு அவருக்கு ஏழைகள் பால் இருந்த அக்கறையை மறைத்து ஏழைகளைப் பற்றிக் காந்திக்குக் கவலையில்லை என்று அவதூறுச் சொல்வது வேறு.

முன்பொருமுறை அரவிந்தன் நீலகண்டன் காந்தியின் பூர்வீக விட்டின் புகைப்படத்தை வெளியிட்டு காந்தி ஒன்றும் ஏழைப் பங்காளி இல்லை என்ற தொனியில் எழுதியதாக நினைவு. திராவிட இயக்கத்தினரும் இந்துத்துவர்களும் இணையும் புள்ளி காந்தியை வெறுப்பது. கல்கத்தா கலவரத்தை காந்தி அடக்கியப்பின்னர் ராஜாஜி "இன்று காந்தியின் உயிர் இந்துக்களை விட இஸ்லாமியர்களிடம் பத்திரமாக இருக்கிறது" என்றார். எவ்வளவு பயங்கரமான தீர்க்கத் தரிசனம்.

மதிமாறன் போன்ற உள்ளூர் பீரங்கிகள் முதல் அருந்ததி ராய் போன்ற அரைவேக்காடு உலகப் பிரசித்தமான பீரங்கிகள் வரை காந்தியைப் புழுதி வாரித் தூற்றிக் கொண்டேயிருக்கலாம் ஆனால் உண்மையைச் சிறிதேனும் அறிய முற்பெடும் எவெரும் மகத்துவத்தை எளிதில் அறியலாம். மீண்டும் ஒரு முறை அவதூறுகளை மறுப்பதற்காகக் காந்தியைப் பற்றிப் படித்த போது மீண்டும் ஒரு முறை காந்தியின் விஸ்வரூப தரிசனம் கிடைத்தது.

ஐன்ஸ்டீன் காந்தி பற்றிச் சொன்னது உலகப் பிரசித்தம். ஆயினும் இன்னுமொரு முறை அதை நினைவுக் கூர்தல் அவசியம். "இப்படியொருவர் சதையும் எலும்புமாக நம்மிடையே வாழ்ந்து மறைந்தார் என்பதை வருங்காலச் சந்ததியினர் நம்புவதற்கு மிகவும் பிரயத்தனப்படுவார்கள்".

வாழ்க நீ! எம்மான், இந்த வையத்து நாட்டி லெல்லாம்
தாழ்வுற்று வறுமை மிஞ்சி விடுதலை தவறிக் கெட்டுப்
பாழ்பட்டு நின்ற தாமோர் பாரத தேசந் தன்னை
வாழ்விக்க வந்த காந்தி மஹாத்மா நீ வாழ்க, வாழ்க!
அடிமை வாழ்வ கன்றிந் நாட்டார் விடுதலை யார்ந்து, செல்வம்
குடிமையி லுயர்வு, கல்வி ஞானமும் கூடி யோங்கிப்
படிமிசைத் தலைமை யெய்தும் படிக்கொரு சூழ்ச்சி செய்தாய்!
முடிவிலாக் கீர்த்தி பெற்றாய, புவிக்குள்ளே முதன்மை யுற்றாய்!


References:


  1. கோவணம் கட்டிய காந்தியும் கோட் சூட் போட்ட அம்பேத்கரும் - மதிமாறன் (https://www.facebook.com/mathimaranv/posts/10206888757719555)
  2. "Mahatma" - D.G. Tendulkar Vol 3 & 8
  3. Freedom at Midnight -- Larry Collins and Dominique Lapierre
  4. Great Soul: Mahatma Gandhi and his struggle with India -- Joseph Lelyveld
  5. Gandhi - William Shirer
  6. On the Salt March: Historiography of Mahatma Gandhi's march to Dandi --- Thomas Weber.
  7. Gandhi's Visit to London (a short documentary )