Pages

Wednesday, February 22, 2017

'Karunya', Dhinakaran and 'Jesus Calls': 'Begone Godmen'

The Dinakaran family is one of the biggest impostors and fraudulent corporate merchants of faith. Apparently amidst the current furor over the Esha foundation there have been questions about the muted criticisms against 'Karunya'. 
When I had to choose between 'Karunya' and 'Shanmugha' I first chose Karunya. Their brochure advertised that the college was set in the 'salubrious' environment where rivulets and Siruvani ran. The adolescent in me fantasized walking along a rivulet with a girl and shunned Shanmugha which was set along side muddy roads and had inferior looking buildings. So off I went to Karunya, against the advice of my father. Barely two days later I was grossly homesick. The hostel food was bad. Interactions with girls was a strict taboo. Above all, there was religion everywhere and every time. By sheer accident I was picked to read a Bible verse on the inaugural day. I read it wonderfully but ended it, like I always ended a speech, with a Thank You, instead of an 'Amen'. Thanks to how I read the verse the infraction was pardoned. The institute had a 'healing center' smack in the middle of the college. When I entered the college in 1990 they were limping back to normalcy from a strike that was supposedly instigated by the BJP elements in Coimbatore. Already the college was getting embroiled in controversies over conversions. I ran the hell out of it to Tanjore and joined Shanmugha. 
At Shanmugha a Brahmin Gandhian was the principal. In my days it was a very accepting and very un-Karunya like institution. The English professor and the principal took a great liking to me. And when I brought home laurels in speech competitions they were thrilled. On a symposium about Gandhi listening to defending Gandhi the chief guest thought I spoke like a 'young Vivekananda' (ahem, yes its that easy to create an impression). I had 4 wonderful years and I'm extremely pained to see that institution become a Hindu version of Karunya. 
Christian institutions, until the 90s (the time I left India), provided a yeoman service in education. Especially the Catholic institutions. I studied in Catholic run convents for 10 years and they were run perfectly secular, by Indian standards. I'd suggest that it is the protestant institutions that blurred the line between being educational institutions and religious institutions. I'm sure some Catholic institutions too tease the boundaries. 
My first impression of 'Jesus Calls' building in Chennai, which I visited prior to joining Karunya, was that it was a pretentious gargantuan building with a granite facade. My first thought was "it must be lucrative to be in the Godmen business". Bro. D.G.S. Dhinakaran, the patriarch, was well known in our family and pretty close to some family members too. Dhinakaran, it was said, came from a very humble background and worked in some bank until the Lord appeared, he said, face-to-face, and called him to be an evangelist. The rest is history.

My father was a devout Christian but a man of high principles and simple faith. While he retained a certain regard for Dhinakaran he recoiled with horror and disgust at much of what Dhinakaran dished out in the name of religion. Dhinakaran practically started the trend of mega-church globe-trotting televangelists in Tamil Nadu. The humbly begun 'Jesus Calls' ministry has become a family run multi-million dollar corporate conglomerate.
I puked hearing Paul Dhinakaran once saying the Lord commanded him to open a center in Israel and beseeched funds. It is these kind of people that Christ wanted to cleanse the churches of. Faith sells in India, like elsewhere, but probably more than anywhere.


The worst offense by the Dhinakaran clan is the 'healing' business that they indulge. Scandals abound about paid volunteers. It is pathetic to see tens of thousands wailing afflicted by a mass hypnotism and claiming to have been cured by these hucksters of faith. Sure, one could argue that that is exactly why faith, always, is the slippery road away from reason and into irrationality.

This is why Bertrand Russell ridiculed that religion is nothing more than an emotional crutch. However, simple folk like my father do exist by the millions for whom while religion is indeed an emotional crutch in moments of great despair and also a source of great succor giving hope when none need exist, like when cancer was spreading through his body. While the world appears spinning out of control a belief that some cosmic justice would eventually prevail is irrational but it does provide hope, however irrational its basis maybe. That is what the Dhinakarans of the world capitalize on.

Dhinakaran went around claiming an ability to prophesy. His powers apparently failed him on a fateful day when his family met with a very tragic accident that claimed the life of his teenage daughter. Apologies for citing a tragic incident to drive home a point but it best illustrates the fraud that is being peddled.

Another group that my father could stand very little of was the Pentecostal group. Absolute fanatics. Complete blind followers who make it their life's mission to not only destroy happiness in their lives but to do so to everyone in their orbit. Nothing has probably caused more misery in the world to others and been injurious to Christianity itself than the Biblical verse calling forth its adherents to 'go spread the word'. It is a shameful fact that many Christians look at others not as human beings but as prospective Christians.

I completely abhor the idea of minority run institutions being afforded special exemptions. Whether it is Catholic institutions in America that want exemptions from being required to provide family planning in their health care plans to educational and other institutions in India that use the minority label to carve out niche exemptions under the law. I've serious concerns about Uniform Civil Code and that's a debate for a different day.
Whether it is faith in divinity or a doctrine it can easily become infused with fanaticism that is blind to facts and reason. I'm not an atheist but closer to an agnostic. I've enjoyed and been intellectually nourished on two of India's great streams of religions. I can visit the Brihadeeshwara Temple and the Chapel at Princeton University with equanimity. Yes, I'm also a big time admirer of Western Civilization and the leaps it has made. I do think Indian civilization, hoary as it once was, it has not rejuvenated itself and is adrift. I plan to go to Italy in the summer. I'm sure that the Sistine Chapel will thrill me, not because it portrays a scene from the Book of Genesis but because that painting by Michelangelo shows the apogee that the human mind is capable. Despite an afternoon spent with Jeyamohan on how Indian sculptures have their own unique idioms I still remain in awe of the statue of David in Florence. Probably if I had traveled to few choice temples in North India I might have been persuaded otherwise and for that I am the poorer, perhaps.

In my opinion every religion and culture carries with it unique strengths and unique illnesses. Often times the parlor game of trying to compare and contrast is a minefield. I've often seen some indulge in taking potshots at Christianity using the books of a Richard Dawkins or of Christopher Hitchens. I chuckle that the West at least produced a Dawkins and a Hitchins, themselves inferior to a mind like Voltaire, but the best that Tamil Nadu could produce was the rabble rouser E.V. Ramasamy.

Atheism, like faith, has its intellectual variants. There's the patently crass and anti-intellectual E.V. Ramasamy or pretend Voltaire's like Dawkins and then there's a Voltaire. Let each man pick one according to his own intellectual abilities.

There is no faith or religion that is tailor made for science. Faith, by definition, is unscientific. The ways of faith, irrespective of religion, is antithetical to scientific principles. Societies and cultures have either found ways to have both competing impulses live in harmony or make one subservient to another, usually it is science that cedes the ground.

I've heard Ivy League educated Hindus argue for astrology and I've heard a Christian school boy disavow Big Bang Theory. Education is not always an insurance against irrationality. Sadly, oftentimes, education only makes the mind better in fashioning seemingly rational arguments that only a sustained intellectual effort can dismantle.

Once a pastor prophesied, speaking in 'tongues' of course, that I'd become a preacher. The joke in the family is that it is indeed true, albeit, in ways different than what the pastor probably prophesied. The jury, I'd say, is out on that.

As an atheist author once put it, 'Begone Godmen'.

PS: Social media sleuths have often tried to figure out my religious and caste antecedents. While I've written about them openly the full picture is far too complicated. My family, like many an Indian family, is a happy jumble of castes and religions. And, for the record I'm not a member or any Church or Temple or religious association and given where I live my caste, which has only caused irreparable harm to me, is no longer relevant.


Monday, February 20, 2017

சபாநாயகர் தனபால் திராவிட இயக்கத்திற்கு கடன்பட்டவரா? தாழ்த்தப்பட்டோரின் கல்விக்கு திராவிட இயக்கம் என்ன செய்து கிழித்தது?

தமிழகச் சட்டசபையில் நடந்த நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பின் போது தான் தலித் என்பதாலேயே எதிர்க்கட்சி திமுகவினர் இழிவுச்செய்யும் விதமாக நடந்து கொண்டனர் என்றார் சபாநாயகரான தனபால். இதற்குப் பதிலடி கொடுப்பதாக நினைத்துக் கொண்டு திமுக உறுப்பினரான மனுஷ்யபுத்திரன், "திமுக என்ற இயக்கம் இல்லாவிட்டால் நீங்கள் படித்துச் சபாநாயகாராக வந்திருக்க மாட்டீர்கள்" என்றார். இது கடைந்தெடுத்த ஆணவம் என்பதோடு பல காலமாகப் பரப்பட்டு வரும் பொய்யும் கூட.



திராவிட இயக்கத்தினால் வந்த படிப்பு என்றே வைத்துக் கொண்டாலும் அவமதிப்புச் செய்தால் அமைதிக் காக்க வேண்டுமா? ஹமீதின் இந்த வார்த்தைகளை யாரேனும் ஓர் ஐயர் சொல்லியிருந்தால் இந்நேரம் பேஸ்புக் போராளிகளெல்லாம் ஒன்று திரண்டு கல்லெறிந்து இருப்பார்களே. மேட்டிமைத் தனமும் ஆண்டப் பரம்பரை குணமும் எந்த ஒரு இனத்துக்கும் தனிப்பட்ட சொத்து அல்ல. 

பெ.சு.மணியின் "நீதிக்கட்சியின் திராவிடன் நாளிதழ் ஓர் ஆய்வு" நூல் படிக்கக் கிடைத்த போது மிக ஆச்சர்யமான தகவல்கள் தெரிய வந்தன. தாழ்த்தப்பட்டவர்கள், குறிப்பாகத் தலித்துகள், என்னமோ இருளில் மூழ்கிக் கிடந்தது போலவும் ஈ.வெ.ரா தான் பகலவனாகத் தோன்றி அவர்களுக்கு வாழ்க்கைக் கொடுத்தார் என்பது போலவும் திராவிட இயக்கத்தினர் ஒரு பெரும் பிரச்சாரம் செய்து அதில் ஈடில்லாத வெற்றியும் அடைந்துவிட்டனர். இன்று தமிழகத்தில் சராசரி தமிழன் தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் உரிமைகளைப் பெற்றுத் தந்தது ஈ.வெ.ரா மட்டுமே என்று நம்புவதோடு அவரல்லாத வேறெந்த தலைவரையும் அறியாமல் இருப்பது தான் நிதர்சனம். அயோத்தி தாசர், எம்.சி. ராஜா, ரெட்டைமலை ஸ்ரீனிவாசன் ஆகியோர் பற்றிய எளிய அறிமுகம் கூட இன்று தமிழகத்தில் பலருக்குக் கிடையாது. 

மணியின் நூலில் இருந்து சில துளிகள். 

பட்டியல் இனத்தவரை "ஆதி திராவிடர்" என்று குறிப்பது எம்.சி.ராஜாவின் முயற்சியால் 1922-ஜனவரியில் அரசானையானது. இப்படிக் குறிப்பதற்கு ஒரு நீண்ட மரபு இருந்தது மகாத்மா பூலேவில் தொடங்கி டி. ஜான் ரத்தினம் வரை. ஜான் ரத்தினம் "1885-ல் தொடங்கிய இதழிற்கு 'திராவிடப் பாண்டியன்' என்று பெயரிட்டார். 1892இல் தொடங்கிய ஓர் அமைப்பிற்குத் 'திராவிடர் கழகம்' என்று பெயர் சூட்டினார்" எனப் பெ.சு.மணி குறிப்பிடுகிறார். 

இந்தியாவில் ஆங்கிலேய அரசின் செயல்பாடுகளில் சீர்திருத்தம் கொண்டு வருவதற்காக இந்தியாவில் சுற்றுப் பயனம் மேற்கொண்ட மாண்டேகு செம்ஸ்போர்டை ஒரு மிகப் பெரிய ஆதி திராவிடர் தலைமைக் குழு சந்தித்து ஆதி திராவிடர்களின் சார்பில் விண்ணப்பித்தது. அதன் தொடர்ச்சியாக எம்.சி.ராஜா ஆதி திராவிடர்களின் பிரதிநிதியாக நியமிக்கப்பட்டார். 

திராவிட இயக்கம் என்று ஒன்று தோன்றுவதற்கு முன்பாகத் தலித்துகள் தமக்கென அரசியல் அமைப்புகளைக் கொண்டிருந்தனர். 1882-இல் உருவாக்கிய ஆதி திராவிடர் மகாஜன சபை; 1893-இல் 'பறையர் மஹாஜன சபை'; 1928-இல் "அகில இந்திய ஆதி திராவிட மஹாஜன சபை" ஆகியவை அவை. 

அது மட்டுமல்ல ஆதி திராவிடர்கள் தங்களுக்கென முக்கியமான தமிழ் இதழ்களையும் நடத்தி வந்தனர். அவற்றின் பட்டியலை மணி தருகிறார் கீழே: 

மகாவிகடதூதன் - 1886 
பறையன்-1893 
ஒரு பைசாத் தமிழன் - 1907 
சூரியோதயம் - 1869 
பஞ்சமன் - 1871 
சுகிர்தவசனி - 1877 
திராவிட மித்திரன் - 1885 
ஆதி திராவிடன் (கொழும்பு) - 1919 

ரெட்டைமலை ஸ்ரீனிவசன் ஆங்கிலேயே அரசால் ராவ் பகதூர் பட்டம் கொடுத்து கௌரவிக்கப்பட்டவர். அம்பேத்கரோடு 1930-31 நடந்த வட்ட மேஜை மாநாட்டில் கலந்துக் கொண்டவர். "இவர் தொடக்கப் பள்ளிக் கல்வி வளர்ச்சிக் குழுவின் உறுப்பினராக ஆளுநர் பெண்ட்லாந்து பிரபுவால் 1917-இல் நியமிக்கப் பட்டார்"."ஆதி திராவிடர்களின் இருப்பிடங்களில் அடிப்படைக் கல்வி அறிவுப் பயிற்சியளிக்க ஏற்பாடு செய்தார்". "பச்சயப்பன் கல்லூரியில் ஆதி திராவிட மாணவர்களைச் சேர்த்துக் கொள்ள 21.11.1927இல் தான் எம்.சி.ராஜாவின் பெரு முயற்சியால் முடிவு செய்யப்பட்டது (வ.வே.சு. ஐயரின் குருகுலத்தில் சமபந்தி போஜனம் இல்லை என்று வருத்தப்படுபவர்கள் பச்சயப்பன் கல்லூரியில் ஆதி திராவிடருக்கு அனுமதியில்லை என்பது பற்றி எழுதியதில்லை) 

இட ஒதுக்கீட்டின் முன்னோடி வகுப்புவாரி பிரதிநித்துவம். செப்டெம்பர் 16 1921-இல் முதல் அரசாணை, ஆகஸ்டு 15 1922-இல் இரண்டாம் ஆணை, டிசம்பர் 15 1928-இல் மூன்றாம் அரசாணை அகியன நீதிக் கட்சியின் சாதனைகளாகச் சொல்லப் படுவன. 

ஈ.வெ.ரா மற்றும் திராவிட இயக்கம் என்று இன்று குறிக்கப்படும் எதுவும் முளைப்பதற்கு முன்பே ஒரு நீண்ட எதிர்ப்பு மரபும், சீரிய அறிஞர்களின் தலைமையும் ஆதி திராவிடர்களிடையே இருந்திருக்கிறது என்பதே நமக்குப் புலனாகிறது. ஈ.வெ.ரா ஆகட்டும் காந்தி ஆகட்டும் யாரும் வானத்தில் இருந்து வந்து குதித்து முன்னெப்போதும் இல்லாத சிந்தனைகளைத் தேவ தூதன் போல் உறைக்கவில்லை. இந்தியா போன்ற ஒரு பெரு நிலத்தில் காலனியாதிக்கம் கொண்டு வந்த நவீனக் கல்வியும், தொழில்களும் பல்லாயிரகணக்கான ஆண்டு மரபுகளைப் புரட்டிப் போட்டு நிலப் பரப்பெங்கும் பற்பல அறிவியக்கங்கள் குமிழிகளாகத் தோன்றி ஒன்றோடொன்று இயைந்தும் முரன் பட்டும் ஒரு முரனியக்கத்தை உருவாக்கின. 

"இன்று ஒளி உண்டாவதாக" என்று ஆண்டவர் ஆணையிட்டவுடன் உலகில் ஒளித் தோன்றியது எனக் கிறித்தவ வேதாகமம் சொல்கிறது. அப்படி எந்தச் சுக்கும் நடக்கவில்லை. அதே போல் ஒரு இனமே இருளில் தத்தளித்தது போலவும் தேவதூதனாக ஈ.வெ.ராவும் அவர் அடிப்பொடிகளும் வந்ததுமே இரட்சிப்பு நிகழ்ந்ததாகவும் சொல்வது மடமை. 

அயோத்திதாசரை மறைத்த பெரியார் பிம்பம்: 

பெரியாரின் பிம்பப்படுத்தலினால் ஆதி திராவிடர்களின் தலைவர்கள் இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்டனர். ஸ்டாலின் ராஜாங்கம் எழுதிய "அயோத்தி தாசர்: வாழும் பௌத்தம்" இது குறித்து முக்கியமான செய்திகளைத் தருகிறது. 

எழுத்தாளரும் 'விடுதலை சிறுத்தைகள்' கட்சி உறுப்பினருமான ரவிக்குமார் என்பவர் அயோத்திதாசரை மீட்டெடுப்புச் செய்தார். அது குறித்து ராஜாங்கம் இவ்வாறு எழுதுகிறாறர்: "பெரியார் என்ற திராவிட இயக்க பிம்பத்திற்கு மாற்றான தலித் பிம்பமாக அயோத்திதாசரை ரவிக்குமார் முன் வைத்தார். அதோடு பெரியார் பேசிய கருத்துகள் பலவும் அயோத்திதாசரால் பேசப்பட்டவையே; அவற்றை உள்வாங்கியே திராவிட இயக்கமும் பெரியாரும் செயற்பட்டனர். ஆனால் 'தாழ்த்தப்பட்டோரான' அயோத்தி தாசரை மறைத்துவிட்டனர் என்று அவரின் விமர்சனம் அமைந்தது" 

ரவிக்குமார் அயோத்தி தாசரை முன்னிறுத்தியதை பெரியார் அன்பர்கள் எதிர்கொண்ட விதம் ரொம்ப எளிமை. அயோத்தி தாசர் தன் இனமான பறையர்களையே முன்னிறுத்தினார் என்றும் அருந்ததியருக்கு எதிரானவர் என்றும் விமர்சித்து அதற்குத் துணையாக அருந்ததியரையும் அமைத்துக் கொண்டனர் என்கிறார் ஸ்டாலின் ராஜாங்கம். "தங்களுடைய கருத்திற்கு உடன்பட்ட அல்லது கீழ்படிந்த பிம்பமாகவோ கருத்தியலாகவோ இருந்தால் உங்களிடம் முரண்கல் இருந்தால் கூடச் சொல்லமாட்டோம். மாறாக உடன்படாவிட்டால் முரண்களைச் சொல்லுவோம்; மறுப்போம்; நிராகரிப்போம்" என்பதாகப் பெரியாரின் பிம்பத்தின் மீது ஈடுபாடுள்ளவர்கள் கையாண்ட தந்திரோபாயம் என்கிறார் ராஜாங்கம். 

திராவிட இயக்கத்தினர் கொடுத்த அழுத்ததின் காரணமாக ரவிக்குமார் அயோத்திதாசர் பற்றியும் பெரியார் பற்றியும் எழுதியவை நிறுத்தப்பட்டு அவர் "திராவிட இயக்கிற்கு வெளியேயும் முன்பேயும் செயல்பட்ட தலித் அமைப்புகளையும் அவர்தம் புரிதல்களையும் பேசும் செயல்பாடு உருவானது. எல்லோரும் நம்புவதுபோலத் தலித் மக்கள் திராவிட இயக்கதினாலோ பிறராலோ கண்விழிக்கவில்லை. மாறாக அவர்கள் தமக்குத் தாமே நடத்தி வந்த நெடிய போராட்டங்களினா இன்றைய உரிமைகளைப் பெற்றனர் என்று கூறுவதே இதன் அடிப்படை. திராவிட இயக்கம் மீதான எதிர்மறை விமர்சனத்தைத் தலித் வரலாறு என்கிற நேர்மறை தேடல் மூலம் சமப்படுத்தும் முயற்சியாக இதைக் கருதலாம்" என்கிறார் ஸ்டாலின் ராஜாங்கம். 

கல்வியைச் சீரழித்த கருணாநிதியும் திமுகவும்: 

1967-1977 வரை நடந்த திமுக ஆட்சியில் எந்த அரசு பொறியியல் கல்லூரியோ, அரசு மருத்துவக் கல்லூரியோ திறக்கப்படவில்லை. தமிழகத்தின் தொழில் கல்லூரிகளில் பெரும்பான்மை 1947-67 காலக் கட்டத்தில் திறக்கப்பட்டவை தான். சில கல்லூரிகள் காலனி அரசால் தொடங்கப்பட்டவை. 1990-இல் 4 கோடிப் பேர் கொண்ட மாநிலத்தில் ஏழே அரசு பொறியியல் கல்லூரிகள் இருந்தன. கலைக் கல்லூரிகளின் கதையும் இதே தான். 

திராவிட இயக்கத்தினர் சமூக நீதி என்றவுடன் இட ஒதுக்கீட்டின் மாண்பு குறித்தும் அதற்குத் தாங்களே பிதாமகன்கள் என்றும் பேசுவர். 

நவீனக் கல்வி என்று ஒன்று அறிமுகமான காலம் தொட்டே கல்வி மற்றும் வேலை வாய்ப்பில் ஏதோ ஒரு வகையில் இட ஒதுக்கீடு இருந்தே வந்திருக்கிறது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுக் காலம் கல்வி மறுக்கப் பட்டது என்பதெல்லாம் வெற்று கோஷமே. உண்மையான வரலாறு அல்ல. கட்டாயமாகத் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்குக் கல்விக் கிடைப்பதிலும் கல்வியை அடைவதிலும் முட்டுக் கட்டைகள் இருந்தன. அதற்கு ஜாதியம் மட்டும் காரணமன்று. மேலும் அந்த முட்டுக்கட்டைகளைப் போட்டவர்கள் பிராமணர்கள் மட்டுமல்ல. 

இட ஒதுக்கீடு என்பது இன்று வோட்டு வங்கி அரசியலானதோடு அக்கொள்கை சமூக நீதியைப் பொறுத்தவரை ஒரு மழுங்கிய ஆயுதமே (a blunt instrument). அரசாங்கங்கள் கல்வியில் முதலீடு செய்யாமல், கல்லூரிகளையும் கல்விச் சாலைகளையும் பெருக்காமல் இருக்கின்ற சீட்டுகளில் ஒதுக்கீடு கொள்கையைப் பயன்படுத்துவது ஒரு குறுகியக் காலத்திற்கு வேலைச் செய்யும். செய்தது. அப்புறம் அது அர்த்தமிழக்கத் தொடங்கும். தொடங்கியது.



ஆதி திராவிடர்களின் பிரச்சனை கல்லூரிகளில் இடம் கிடைப்பது மட்டுமல்ல. அவர்களில் பலர் இன்றும் கிராமங்களிலிருந்து பொருளாதாரத்தின் அடித்தட்டில் இருந்து வருபவர்கள். மாநிலத்தில் ஏழே அரசுக் கல்லூரிகள் இருந்தன என்றால் பெரும்பாலான பட்டியல் ஜாதி மாணவர்கள் கல்லூரி விடுதிகளில் தங்க வேண்டும். அதற்கான உதவித் தொகைகள் மிகச் சொற்பம். மேலும் சொந்த ஊரிலிருந்து வெகு தொலைவில், பெரும்பாலும் நகரங்களில், உள்ள கல்லூரிக்குச் செல்வது பணம் செலவாகும் ஒன்று. போதாக்குறைக்கு நகரத்தில் படித்த மாணவர்களோடு போட்டியிட வேண்டிய சூழல், தன் வீட்டில் இருந்தும் தன் சூழலிலில் இருந்தும் அந்நியப்பட்ட தனக்கு எந்த விதத்திலும் பின்புலம் இல்லாத சூழலில் கல்விப் பயில்வதில் அம்மாணவர்கள் கொடும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாவது அன்றாடம் நடப்பது. மேற்சொன்னதில் பலவும் பொருளாதாரத்தால் தாழ்ந்த நிலையில் இருக்கும் மேல் ஜாதியினருக்கும் பொதுவானதே. 

பள்ளிக் கல்வி மற்றும் உயர்நிலைக் கல்வி இன்று தமிழகத்தில் தனியாருக்குத் தாரை வார்த்தது போல் வேறு எந்த மாநிலத்திலும் நடந்துள்ளதா என்பது கேள்விக் குறியே. இத்தனியார் மயத்தினால் உண்டான ஆங்கிலக் காண்வெண்டு பரவலாக்கம், தனியார் கல்லூரிகளில் எம்ஜியார் கொண்டு வந்த இட ஒதுக்கீடு ஆகியவை நன்மை பயத்தன ஆனால் அதற்கான விலை? 

இட ஒதுக்கீடு எனும் சாக்லேட்டை காண்பித்து ஏமாற்றிவிட்டு கல்வியின் தரம், பள்ளிகளின் தரம், ஆசிரியர்களின் தரம் என்று எந்தத் தரத்திலும் கவனம் செலுத்தாது கழக அரசியலின் கொடை. சமீபத்தில் மத்திய கல்வி மையம் நடத்திய ஆராய்ச்சியில் தமிழக மாணவர்கள் பின் தங்கிய மாநிலங்கள் என்று கருதப்படும் நாகாலாந்து, ஒடிஷா மாணவர்களை விடப் பின் தங்கியுள்ளனர் என்று தெரிய வந்தது. இன்னொரு ஆய்வோ தமிழகப் பொறியியல் கல்லூரி மாணவர்களில் 85% எவ்வித நேர்காணலுக்கும் லாயக்கில்லை என்றது. சமச்சீர் கல்வியினால் மாணவர் தேர்ச்சி உயர்ந்திருக்கிறது என்று மார் தட்டினார்கள் உடன் பிறப்புகள். ஆனால் தரம்? பாதாளம். கணிதத்தில் 200/200 வாங்கிய மாணவர்கள் பலர் அண்ணா பல்கலைக்கழகப் பொறியியல் படிப்பில் இரண்டாமாண்டு கணிதத் தேர்வில் பாஸ் ஆகவில்லை. மற்ற மாநிலங்கள் பின்பற்றும் மத்திய கல்வி முறையின் (CBSE) தரத்தின் முன் தமிழகச் சமச்சீர் கல்வியின் தரம் உரைப் போட காணாது. இதெல்லாம் பட்டியல் இனத்து மாணவர்களை வெகுவாகப் பாதிக்கும். 

நுழைவுத் தேர்வு என்றாலே தமிழ் நாட்டு மாணவன் தொடை நடுங்குகிறான். இந்திய அளிவிலான எந்தத் தேர்விலும் தமிழக மாணவர்கள் வெற்றிப் பெறுவது அருகி வருகிறது. ஐஐடி நுழைவுத் தேர்வில் சமச்சீர் கல்வியில் பயின்றவர்கல் 9 பேர் தான் தேர்ச்சிப் பெற்றனர். அவமானம். ஐ.ஏ.எஸ்; UPSC என்றூ அதை எடுத்தாலும் தமிழக மாணவர்களின் தேர்ச்சி விகிதம் அவமானகரமானது. (கீழே சுட்டிகளைக் காண்க). 

இக்கட்டுரையை எழுதிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில் செய்தி வருகிறது திமுகவினர் சபாநாயகர் தனபாலுக்குப் புடவை, வளையல் ஆகியவற்றை அஞ்சல் செய்துள்ளனர் என்று. திமுகவினருன் ஆணாதிக்க மனோபாவத்துக்கும் ஆண்டை மனோபாவத்திற்கும் சான்று.

சபாநாயகருக்கு திமுகவினர் அனுப்பிய அஞ்சல் ( http://tamil.webdunia.com/article/regional-tamil-news/dmk-from-pollachi-sent-saree-in-courier-to-speaker-dhanapal-117022000051_1.html
"பிளேடு வச்சுருக்கோம்" - ஸ்டாலின் பயமுறுத்தல்:

சட்டசபையில் இருந்து வெளியேற்ற வந்த போலீஸாரிடம் ஸ்டாலின் "பிளேடு வச்சுருக்கோம், தொட்டீங்க தற்கொலை பண்ணிக்குவோம்" என்று அச்சுறுத்தினாராம். ஆனால் போலீஸார் அதைக் காதில் போட்டுக் கொள்ளாமல் அவர்களை வெளியேற்றினர். இதில் எதை நினைத்துச் சிரிப்பது என்றுத் தெரியவில்லை. ஸ்டாலினின் குழந்தைத் தனமான நடத்தையை நினைத்துச் சிரிப்பதா அல்லது எதிர்கட்சித் தலைவர் அப்படிச் சொன்னதை ஒருப் பொருட்டாகக் கூட கருதாத போலீஸாரின் அலட்சியத்தை நினைத்துச் சிரிப்பதா?

தூக்கிச் செல்லப்படும் "பிளேடு வைத்திருக்கும்" ஸ்டாலின் (http://tamil.oneindia.com/news/tamilnadu/m-k-stalin-threatern-police-that-he-will-commit-suicide/slider-pf222458-274570.html)

கருணாநிதி அடிக்கடி தான் "சூத்திரன்" என்றுச் சொல்லிக் கொள்வதோடு தன் தவப் புதல்வன் ஸ்டாலின் மட்டும் "வேறுக் குலத்தில் பிறந்திருந்தால் அக்கினிக் குஞ்சு என்றுப் போற்றப்பட்டிருப்பார்" என்பார். ஸ்டாலின் எக்குலத்தில் பிறந்திருந்தாலும் அக்கினிக் குஞ்சாகியிருக்க மாட்டார்.

பிற் சேர்க்கை:

சற்று முன் நினைவுக்கு வந்த இன்னொருத் தகவல். முன்பே எழுதியது தான். கடந்த திமுக ஆட்சியில் டிசம்பர் 21 2010 அன்று சென்னையில் இருக்கும் ஆதி திராவிடர் நல விடுதி ஒன்றின் மாணவர்கள் நகரின் மையச் சாலையான மவுண்ட் ரோடில் தர்னா செய்தனர் தங்கள் விடுதியின் நிலையைச் சீர் செய்ய சொல்லி. பார்ப்பன ஏடு என்றும் மவுண்ட் ரோடு மஹாவிஷ்ணு என்றும் திமுகவினர் இகழும் இந்துப் பத்திரிக்கை குழுமத்தின் பிரண்ட்லைன் பத்திரிக்கை தான் முழுக் கட்டுரை வெளியிட்டது. மனிதர்கள் வசிக்க சற்றும் லாயக்கில்லாத விடுதிகள் அவை. மாணவர்கள் உணவை கொண்டு செல்வதற்கு பாத்திரங்கள் இல்லாமல் வாளியைப் பயன்படுத்த வேண்டிய நிலை. தெரு நாய்கள் சர்வ சாதாரணமாக உலா வந்தன விடுதியில். "Hell Hole Hostels" என்று பிரண்ட்லைன் அக்கட்டுரைக்குத் தலைபிட்டது. இந்த லட்சணத்தில் தலித் சமூகத்தினர் திராவிட இயக்கத்திற்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும் என்று எதிர்ப்பார்ப்பது கயமை.

ஆதி திராவிடர் நல விடுதியில் தெரு நாய்கள். மேலும் படங்களுக்கும் கட்டுரைக்கும் பிரண்ட்லைன் சுட்டியை "சான்றுகள்" பட்டியலில் காண்க

சான்றுகள்:

1. நீதிக்கட்சியின் திராவிடன் நாளிதழ் ஓர் ஆய்வு -- பெ.சு. மணி. பூங்கொடி பதிப்பகம்
2. அயோத்திதாசர்: வாழும் பௌத்தம் -- ஸ்டாலின் ராஜாங்கம். காலச்சுவடு பதிப்பகம்.
3. "திராவிட இயக்கம் என்ன செய்து கிழித்தது!": Tamil Nadu's Debt To Kamaraj And M.G.R On Education. --- என்னுடைய பழையப் பதிவு http://contrarianworld.blogspot.com/2013/05/tamil-nadus-debt-to-kamaraj-and-mgr-on.html
4. தமிழ் நாட்டில் இட ஒதுக்கீட்டின் சுருக்கமான வரலாறு - விக்கிப்பீடியா https://en.wikipedia.org/wiki/Reservation_policy_in_Tamil_Nadu
5. தமிழ் நாட்டில் அரசுக் கல்வி நிலையங்கள் https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Tamil_Nadu_Government_educational_institutions
6. தமிழ் நாட்டு மாணவர்களின் UPSC தேர்ச்சி விகிதம் பற்றி http://indiatoday.intoday.in/education/story/upsc-result-tamil-nadu/1/430289.html
7. ஐ.ஏ.எஸ் தேர்வில் தமிழ் நாட்டு மாணவர்கள் http://www.deccanchronicle.com/141015/nation-current-affairs/article/400-tamil-nadu-candidates-clear-ias-prelims
8.  பிளஸ்–2 வில் 200–க்கு 200: அண்ணா பல்கலைக்கழக தேர்வில் தோல்வி! -- விகடன் கட்டுரை http://www.vikatan.com/news/article.php?module=news&aid=12311
10. "தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தை சேர்ந்தவர் என்பதால் என் மீது திமுக தாக்குதல்" - http://tamil.oneindia.com/news/tamilnadu/tamilnadu-assembly-speaker-plays-caste-politics-274539.html
11. பிளேடு வச்சுருக்கோம் - ஸ்டாலின் மிரட்டல் http://tamil.oneindia.com/news/tamilnadu/m-k-stalin-threatern-police-that-he-will-commit-suicide-274570.html
12. "Hell Hole Hostels" http://www.frontline.in/static/html/fl2802/stories/20110128280209000.htm


Thursday, February 16, 2017

ஆங்கிலம் தெரிந்திருக்க வேண்டுமா? காமராஜர் முதல் செங்கோட்டையன் வரை

செங்கோட்டையன் கல்வி மந்திரியாக நியமிக்கப்பட்டிருக்கும் சூழலில் அவர் ஆங்கிலத்தில் கேட்கப்பட்டக் கேள்விக்கு அர்த்தம் புரியாமல் உளறிச் சென்றது இப்போது இணையத்தில் பரவி வரும் நகைச்சுவை. நண்பர் ஒருவர் செங்கோட்டையனுக்கு வக்காலத்து வாங்குகிறார், "ஆங்கிலம் தெரியாவிட்டால் தான் என்ன? காமராஜர் இல்லையா? எம்ஜியார் இல்லையா?" என்று. இது மிகவும் தவறு. மிக மோசமான முன்னுதாரனங்கள்.
ஆங்கிலம் என்பது ஒரு மொழி மட்டுமே. தெலுங்கு, மலையாளம், பிரெஞ்சு போல் அதுவும் ஒரு மொழி. ஆங்கில மொழித் திறன் உடையோர் அத்திறம் இருப்பதேலேயே நல்ல அறிஞர்களாகவோ நேர்மையாளர்களாகவோ இருப்பார்கள் என்று எந்தக் கட்டாயமும் கிடையாது. அதே போல் ஆங்கிலம் தெரியாதவர்கள் அறிஞர்களாகவும், பண்பாளர்களாகவும் இருக்கக் கூடும்.
மேற்சொன்ன டிஸ்கியை மனத்தில் இருத்தி மேற்கொண்டு படிக்கவும். ஆங்கிலம் வெறும் மொழி மட்டுமல்ல. அது ஒரு மிகப் பெரிய அறிவுலகின் நுழைவாயில். ஆங்கிலம் தெரியாவிட்டால் ஒன்றும் குடி முழுகிவிடாது. ஆனால் அறிவுத் தளத்தில் செயல்படும் எவருக்கும் அது ஒருக் குறைபாடாகவே இருக்கும். தமிழில் எழுதும் பலரிடம் இக்குறைபாடு தெரிகிறது. மொழியாக்கம் செய்யப்பட்ட நூல்கள் மட்டுமே பலரின் அறிதலின் எல்லை. இன்று தமிழில் எழுதப்படும் அபுணைவு நூல்கள் பலவற்றின் தரம் இதனாலேயே மிக வருந்த தக்க தகுதியில் இருக்கின்றன. புனைவுகளும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. ஒரு நல்ல புனைவாசிரியன் உலக வரலாறு, தத்துவம் மற்றும் இன்ன பிறவற்றிலும் சமகாலத்தில் வரும் நல்ல நூல்களின் அறிமுகத்தைப் பெற்றிருக்க வேண்டும். 

மீண்டும், மீண்டும் காமராஜர் பற்றிய உதாரணம் சொல்லப்படுகிறது. காமராஜர் நல்லவர் ஆனால் முதன்மையான சிந்தனையாளரல்ல. காந்தியும், நேருவும் தேர்ந்த சிந்தனையாளர்கள். படேலும் கூடச் சிந்தனையாளர் அல்ல. நேருவின் சிந்தனையின் வீச்சம், அது இந்தியாவின் நிர்மானத்தில் வகித்தப் பங்கு ஆகியவை வரலாறை உணர்ந்தவர்கள் ஒப்புக் கொள்வார்கள். படித்தவர்கள் அயோக்கியத்தனம் செய்வதாலேயே அவர்களை ஒதுக்கி படிக்காதவர்களை முன்னிறுத்துவது மடமை. கம்யூனிசத்தின் பேரால் அராஜகம் செய்தவர்கள் படித்த அறிவு ஜீவிகள். ஆனால் அவர்கள் முகத்திரையைக் கிழித்தவர்கள் பாமரர்கள் அல்ல. படித்தவர்கள் தான் அதைச் செய்தார்கள். இன்று அயோக்கியத்தனம் செய்யும் அரசியல்வாதிகளையும் அவர்களுக்குக் கூழைக் கும்பிடு போடும் ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரிகளையும் பார்த்துப் பார்த்து நமக்கெல்லாம் கக்கனும் நல்லக்கண்ணுவும் பேராளுமைகளாகத் திகழ்கிறார்கள். கல்வி அமைச்சர் என்பவருக்கு ஆங்கிலத்தில் கவிதைப் புனைய தெரிய வேண்டாம். ஷேக்ஸ்பியரை பிரித்து மேய வேண்டாம். ஆனால் ஒரு புத்தகத்தையாவது படித்தறியும் அறிவு வேண்டாமா? செங்கோட்டயனை இகழும் பலர் அவருக்கு ஆங்கிலம் தெரியாததற்காக மட்டும் இகழவில்லை. அவர் ஒரு தற்குறி என்ற பிம்பத்தின் உறுதிப்பாடாகவே இது பார்க்கப்படுகிறது. இரண்டு நல்ல கல்வியாளர்களிடமாவது அவர் உரையாட முடியுமா? ஒரு கருத்தரங்கிலாவது அவரால் பத்து நிமிடத்திற்கு உரையாற்ற கூட வேண்டாம் அங்குப் பேசும் கருத்துகளைக் கேட்டுப் புரிந்து கொள்ள முடியுமா? கல்வியமைப்பு பற்றி எத்தனையெத்தனை புத்தகங்கள் கொட்டிக் கிடக்கின்றன ஆங்கிலத்தில் அவற்றின் தமிழாக்கத்தைத் தந்தால் கூடச் செங்கோட்டயனுக்குப் புரியாதே?
ஆங்கிலதத்தில் சரளமாக உரையாற்றும் ஸ்மிரிதி இரானியின் பிரச்சனை அவர் ஆங்கிலம் தெரிந்த தற்குறி என்பது தான். அவர் கல்வி அமைச்சரானவுடன் அவர் ஆங்கிலத்தில் விளாசிய வீடீயோக்களைப் பலர் பகிர்ந்து "பாரீர், படிக்காதவர் என்று இகழாதீர்" என்று புளங்காகிதம் அடைந்தனர். மௌலானா அபுல் கலாம் ஆஸாத்தும் நேருவும் நிர்மானித்த இந்தியக் கல்வி அமைப்புக்கு நிகராக ஒரு செங்கல்லைக் கூட எழுப்பத் தெரியாத மூடர் ஸ்மிரிதி இரானி. கே.கே.எஸ்.எஸ்.ஆர் போன்ற ரவுடியும் ஷத்ருகன் ஸின்ஹா போன்ற ஒருவரும் மருத்துவத் துறையின் மந்திரிகளானது இந்தியாவின் சாபக் கேடு. சித்தார்த்தா முகர்ஜி புற்று நோய் பற்றி எழுதிய புத்தகத்தின் இரண்டு அத்தியாயங்களையாவது படிக்கும் அறிவிருந்தால் இந்தியாவில் புற்று நோய் சிகிச்சை இந்த நிலையில் இருக்காது. பாவம் மந்திரிகளைச் சொல்லி என்ன பயன் ஆங்கிலம் அறிந்த நம் மருத்துவக் கல்லூரிப் பேராசிரியர்களில் பலரும் அந்த நிலையில் தான் இருக்கிறார்கள்.
செங்கோட்டையன், இரானி போன்றவர்கள் படிக்காத தற்குறிகள் என்றால் இன்னொரு பக்கம் அண்ணாதுரை, தமிழச்சித் தங்கப் பாண்டியன் போன்றவர்கள் இன்னொரு வகை. இரு மொழிப் புலமை எல்லாம் இருந்தும் எதையும் நேர்மையாகப் புரிந்துக் கொள்ளவோ நேர்மையாக விவாதிக்கவோ தெரியாதவர்கள். தங்கள் அரசியல் பார்வைகளுக்குத் தக்கவாறு உண்மைகளைத் திரிப்பது, சர்க்கரைத் தடவிய மொழியில் அப்பட்டமான பொய்களை விநியோகம் செய்வதில் சமர்த்தர்கள். அவர்களின் சாமர்த்தியம் கேட்பவர்களின் சாமர்த்தியமின்மையைப் பொறுத்து வெற்றிப் பெறும். பெர்னார்ட் ஷாவை படித்த யாரும் அண்ணாதுரையைப் பெர்னார்ட் ஷா என்று சொல்ல மாட்டார்கள். மு.க. அழகிரி இந்தியாவின் மிக முக்கிய ரசாயனத் துறைக்கு அமைச்சர். அழகிரி போன்ற ஒருவர் அமைச்சரானால் அதிகாரிகளின் கொட்டம் தாள முடியாது. சுய புத்தியோ படித்தறியும் புத்தியோ இல்லாத அழகிரி அதிகாரிகளின் கைப்பாவை. பாராளுமன்றத்தின் கேள்வி நேரத்தில் கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்வதைத் தவிர்க்க அழகிரி டிமிக்கி கொடுத்து விடுவார். பாவம், பொட்டுச் சுரேஷ் போன்ற மெய்ஞானிகளோடு இனைந்து திருமங்கலம் பார்முலா கண்டுபிடித்த விஞ்ஞானிக்குப் போறாத காலம். (ஆனால் ஒரு விஷயத்தில் நான் ஆழகிரியை ஆதரிப்பேன். இந்தியப் பாராளுமன்றத்தில் இந்தி அல்லது ஆங்கிலத்தில் மட்டுமே கேள்வி-பதில் இருக்க வேண்டும் என்பது தவறு. 18 மொழிகளிலும் பேச உரிமை வேண்டும். ஐநா சபையில் அவரவர் மொழியில் பேசும் வசதி இருப்பதைப் போல் இந்தியப் பாராளுமன்றம் மாற வேண்டும்) தமிழாக்கங்களின் தரம் சொல்லிக் கொள்ளும்படி இல்லை. முன்பொருமுறை ஒரு எழுத்தாளர் ஆங்கிலக் கதை ஒன்றின் தமிழாக்கத்தை வெளியிட்டிருந்தார் தன் வலைத் தளத்தில். நான் அதன் மூலத்தைத் தேடிப் படித்தால் மூலத்திற்கும் மொழிமாற்றத்திற்கும் ஏழாம் பொருத்தம். எழுத்தாளருக்கு எழுதினேன். அவர் தான் பிரயோகித்த மொழிமாற்றம் தவறானது என்று ஒப்புக் கொண்டு பிறகு ஒரு மேடையில் அந்தத் தவறான மொழிமாற்றக் கதையையே திருப்பிச் சொன்னார். சலபதி அவர் தகுதிக்கு மீறி இன்று வரலாற்றாசிரியராகப் பேசப் படுகிறார். அவருக்கு வரலாறும் சரி ஆங்கிலமும் திண்டாட்டமே. ஜெயலலிதா சசிகலாவை 'உடன் பிறவா சகோதரி' என்றழைத்ததை "notblood sister" (அப்படியே தான்) என்று மொழி 'பெயர்த்து'....இருக்கிறார். கொஞ்சம் ஆங்கில வரலாற்றிசிரியர்களைப் படித்த யாரும் புறங்கையால் தள்ளிவிடக் கூடியவர் தான் சலபதி. 
செங்கோட்டையன் என்றில்லை தமிழில் எழுதும் பலரும் கொஞ்சமாவது ஆங்கிலத்தில் வந்திருக்கும் நூல்களை பரிச்சயப்படுத்திக் கொண்டால் அவர்கள் எழுத்தும் ஆக்கமும் செம்மையுறும் என்பதில் எனக்கு ஐயமில்லை. ஸ்டீபன் க்ரீண்பிளாட் லுக்ரீஷியசின் கவிதைப் பற்றி எழுதியப் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு கம்பனப் பற்றிப் புத்தகம் எழுதினால் அது இன்னும் சிறக்கும். வேர்ட்ஸ்வொர்த், கீட்ஸ் ஆகியோரின் வாழ்க்கை வரலாறுகளைப் படித்தால் பாரதியின் வாழ்க்கைப் பற்றி எழுதப் புகும் போது ஒரு விஸ்தீரனமானப் பார்வைக் கிடைக்கும். ஷேக்ஸ்பியரின் மலிவுப் பதிப்புகளைப் பார்த்தால் தமிழ் இலக்கியப் பதிப்புகளின் அவல நிலைப் புரியும்.
இன்று அமெரிக்காவில் கல்வித் துறைக்குப் பொறுப்பேற்றிருக்கும் பெட்ஸி டேவோஸ் என்பவருக்குக் கல்வித் துறையில் அனுபவமில்லாததோடு அமெரிக்காவில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கும் பள்ளிக் கல்வி முறைப் பற்றி எதிர்மறையான கருத்துகளுடையவர் என்று அவருக்கு எதிராகக் கடுமையான பிரசாரம் மேற்கொள்ளப்பட்டது. அவர் அதையும் மீறி கல்விதுறை செக்ரட்டரி ஆனார். ஆனால் இங்கிருக்கும் நண்பரோ செங்கோட்டையன் மந்திரி ஆனால் என்ன? எம்.ஜி.ஆர் திறமையான அரசியல்வாதி இல்லையா என்கிறார். டிரம்புக்கு எதிரான முக்கியமான குற்றச்சாட்டு அவர் எதையும் படித்தறியும் ஆர்வமில்லாதவர் என்பது. அமெரிக்காவின் குடியரசுக் கட்சியின் ஆளுநர்கள் அவர்களுக்காக நடத்திய கூட்டத் தொடர் ஒன்றில் சில மணி நேரங்களை ஒதுக்கி அமெரிக்காவின் முக்கியச் சிந்தனையாளர்கள், கல்வியாளர்களோடு கலந்துரையாடல் நடத்தினார்கள். அமெரிக்கா என்பது சொர்க்கப்புரியா, இங்கு ஏற்றத் தாழ்வுகளும், கயமைகளும், கீழ்மைகளும் இல்லையா என்று கேட்டால் நிச்சயமாகச் சொர்க்கப்புரியில்லை அந்தக் குறைகளெல்லாம் உள்ளன என்று சொல்லலாம். ஆனால் செங்கோட்டையனும், ஸ்ம்ரிதி இரானியும் இங்குக் கல்வி அமைச்சராக முடியாது, அல்லது மிக, மிகக் கடினம்.
இந்தியாவின் முதல் ஜனாதிபதியாக தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் இருந்து சுத்தம் செய்யும் பெண்மனி ஒருவர் வரவேண்டும் என்றார் காந்தி. காந்திக்கு அவ்வப்போது இதுப் போன்ற விபரீதங்களும் தோன்றும். இதுப் போன்றக் கருத்துகள் கோஷங்களாக முன் வைக்கப்படும் போது மிகக் கவர்ச்சியாக இருக்கும் ஆனால் நடைமுறையில் ஆபத்தானது.

கல்விக்கு முதன்மைக் கொடுத்த பண்பாட்டில் இன்று செங்கோட்டையனுக்கு வக்காலத்து வாங்குவது அதிர்ச்சி.

ஒரு குடி பிறந்த பல்லோருள்ளும்
மூத்தோன் வருக என்னாது அவருள்
அறிவுடையோன் ஆறு அரசும் செல்லும்
வேற்றுமை தெரிந்த நாற்பாலுள்ளும்
கீழ்ப்பால் ஒருவன் கற்பின்
மேல்_பால் ஒருவனும் அவன் கண் படுமே


Sunday, February 12, 2017

A Daughter Remembers a Father: A French Jew and the Scars of Holocaust

"You might come back, because you're young, but I'll not come back." The father calmly prophesied to his 15 year old daughter as they waited in a transit camp at Drancy, near Paris, to be sent on trains that would take them to the heart of Europe and into a blackhole that would engulf the lives of 6 million Jews, amongst others. The daughter, as the father told, came back and as an octogenarian writer penned a memoir in the form of a letter to the father who "did not come back".

Marceline Loridan-Ivens' tender memoir "But you did not come back" is not just another tale of holocaust and Auschwitz but a very moving portrait that tells in brief prose of a very dark era and how families were not just torn asunder in the moment but carried the scars, if they survived, for all their lives.

France, then and now, remains a hot bed anti-semitism. Marceline is one of the "160 still alive out of the 2,500 who came back-76,500 French Jews were sent to Auschwitz-Birkenau". The collaborationist Vichy regime in France tapped into the anti-Semitism that prevailed and shipped tens of thousands of Jews to the ovens of Auschwitz.



Marlene's father, Schloime Rozenberg, a Polish Jew settled in France, bought an imposing chateau which he thought was a symbol of his having achieved a dream. French law prohibited him, as a Jew, from being the legal owner though. The chateau was registered in the name of his son. Marceline asks, "did you think that by becoming the owners of a chateu we would no longer be Jews in their eyes?" Rosenberg had originally thought of migrating to America but instead stopped in France. Marceline surmises that he was perhaps convinced by Emile Zola's J'Accuse and told himself "nothing could happen to us here" ('"J'Accuse" - I accuse- was a letter written by Emile Zola in defense of the anti-semitic prosecution of French army officer Alfred Dreyfus on trumped up charges. Theodor Herzl, who went on to become the founding father of Zionism, witnessed the humiliation of Dreyfus and in that moment was born the Zionist movement).

The cruelty of the French laws persists even in the death certificate awarded to Rozenberg. Since he was not a French citizen at the time of deportation his death certificate would become official only five years after the date on which the government stated he was probably dead. Marceline writes "You'd made many requests before the war to get the citizenship you dreamed of. In vain. You loved this country, I'm not sure it was mutual". "You were a foreign Jews, that was your only official title, according to the state". Even in a memorial that the township constructed to commemorate the war dead the city was loathe to mention that Rozenberg died in Auschwitz.

It could be argued if only the Nazis focused on the war and not in killing they might have won the war. The industrial scale of Holocaust is of biblical proportions. Millions were ferried from a vast theater of war that spread across the European continent. Nothing illustrates this more than the journeys taken by Marceline and her father. They both are sent to Auschwitz-Birkenau first. Later Marceline is sent to Bergen Belsen and from there to a ghetto in Czechoslovakia. All that while the allies were racing towards Berlin in a pincer movement and the Reich was being reduced to a rubble. Think about that for a moment. Auschwitz-Birkenau is at the heart of Poland. From Auschwitz, near Krakow, to Bergen-Belsen, in Northern Germany, is 800 KMs. From Bergen-Belsen to Thereseienstadt in The German-Czech border is 466 KM and one has to cross Leipzig and Dresden. Conveying and obsessively accounting for prisoners in war time is no joke. Thousands perished in the box cars. Rozenberg was moved from Auschwitz to Mauthausen in Austria and then to Gross-Rosen in Poland. A roundtrip journey in and out of Poland.

Marceline Loridan-Ivens
Gross-Rosen was liberated by the Red Army in February 1945. Official records that Marceline distrusts puts Rosenberg's possible death at Gross-Rosen. She imagines how her father might've died, "you looked just like all the corpses I saw scattered along the road as I returned","arms outspread, your eyes wide open. A body who'd seen death and then watched himself die".

Auschwitz and Birkenau are now referred collectively as a hyphenated word but to the prisoners a world separated them both. Marceline was at Birkenau while her father was at Auschwitz. While they were marched up and down to their slave jobs they could see each other but could not walk over and get a hug. Once Marceline and Rozenberg do break that rule and they were severely beaten for that. Amidst the melee the father slips a tomato to his daughter. "His lunch". The haunting theme of the book is a letter that the father manages to slip to the daughter. Try as she might Marceline is unable to recall the contents of the letter. She remembers wondering how he got paper to scratch a note, because she can barely find material to wipe after defecating.

Two depictions in this memoir brought to my mind similarities with the slavery experience of Blacks that Colson Whitehead portrayed in his gut wrenching narration "Underground Rail Road".

Prisoners, of all kinds, always yearn for freedom. Concentration camp prisoners and slaves knew that attempts to escape would, if failed, lead to gruesome death. Choosing the manner of death was the last act of defiance that many could have. An escapee from Birkenau slashes her wrists and cheats the gallows even as she was dragged to one.

Whether it was the slave girl in South Carolina or a Jewish girl in Auschwitz they suffer ignominies that are uniquely inflicted on women in any conflict. Nudity was never by choice and more often clinical and equally often it was asexual and as such sex and nudity loose their interconnectedness. After a tender teenage girl whose womanhood is blossoming is made to stand naked, in her emaciated condition, along with tens of others to be examined by Dr. Mengele it is natural for the girl to never look at her naked self ever again in the erotic sense. Remember that the girl also later learns what a grotesque and sick monster Mengele was. One can only imagine what that must mean to the girl who was clinically examined by that monster while being naked.

When Marceline is eventually rescued and reacher her home, her mom and others, except the father, had all been free for a year. She is a misfit. The home is fractured and Marceline tells her father that in his absence there's too much screaming and too little listening to one another. Her brother commits suicide, her mom remarries and Marceline drift away from her family but clings to the sisterhood of survivors who meet on a regular basis.

While at the camp Marceline desires to be alive but as survivor the guilt of survival, as Levi Strauss wrote of it, weighs on her, like remembering her unwitting and reluctant part in the death of a girl at the camp, feeling guilty about sleeping on a soft mattress and more.

Even after such an event as Holocaust the soul of France remains stained by anti-Semitism. Marceline hides her Jewishness by adopting the French surnames of the men she married consecutively. Witnessing 9/11 and the victims jumping from the towers of the World Trade Center Marceline's memories of the horrors she suffered and never could leave behind, well up within herself and she realizes that "up until that day, I'd been avoiding the fact that being Jewish is the strongest thing about me".

Marceline records her perspective on Israel too. "You dreamed of Israel, it exists." "Wars normally end, but not this one, for the Jewish state has never been accepted by the Arab countries that surround it; its borders are never fixed, ever-changing, violent. And the longer this goes on, the more suspect Israel becomes, in the opinion of Europeans as well."

Anti-Semitism, Marceline thinks, is here to stay. "Anti-semitism is an eternal given." "Anti-Semitism will never disappear. It is too deeply rooted in the world"

While filming the movie "Birch-Tree Meadow" ('Birkenau' means Birch tree) Marceline asks an actress to lie down on a cot, stretch out her hand and say, as Marceline would say to her father if he was there, "I loved you so much that I was happy to have been deported with you".

The most interesting omission in the book is the mention of the most famous victim of Auschwitz and Bergen-Belsen, the camps where Marceline was interned, Anne Frank. Anne Frank died, aged 15, along with her sister at Bergen-Belsen a few months before the camp was liberated by British forces. As always, being the father of a child, now 11, such tales give a gut punch to even contemplate how the children, separated from parents learn to survive until they truly survive or succumb to the pestilence of disease that often swept such camps. The human instinct for survival is amazing even in children. Let us hug our children a little tighter and teach them that fighting injustice and hatred is a moral duty of all. Stories like that of Marceline tell us once more of our moral duty in opposing hatred however small and whoever it is aimed at.

References:

Some book Reviews.

1. https://www.theguardian.com/books/2016/feb/09/but-you-did-not-come-back-marceline-loridan-ivens-review

2. http://www.economist.com/news/books-and-arts/21692841-haunting-memoir-young-holocaust-survivor-dear-father

3. https://www.nytimes.com/2016/01/02/books/a-french-deportee-life-at-auschwitz-and-history-repeating.html?_r=0 (NYT's feature of the author has some parallels to incidents I've cited and my choices of excerpts).