Pages

Tuesday, October 31, 2017

NEET Exposes Tamil Nadu’s Shoddy Education. A State Mired in Mediocrity.


Tamil Nadu seems to be on a short fuse these days and causes, ranging from a clamor to conduct a sport to being the only state to protest, as always, vociferously against a nationwide entrance test, become reason for mass hysteria where reasoned discourse takes leave and sheer insanity rules the roost. 

When Thomas Friedman, in his book ‘The world is flat’, spoke glowingly about India’s software engineers and the sheer numbers in which they are produced many Indians brimmed with pride and I sold the book pronto because I’ve lived, studied and grown up in India. Sure there’ll be many who know India much better than me but Thomas Friedman is not one of them. Friedman thought playing golf with Nandan Nilakani in Bangalore and seeing India while staying at 5 star hotels and being driven around in a chauffeured car he can understand India. It is 10 years since the book was released and the statistics of the state of education in India is grim, unsettling and a sheer tragedy. A report in India Today, dated October 14th 2017, says only 7% of engineering graduates in India are employable.

A reading of various reports, sourced by a google search, produced a litany of headlines that portray a nation in crisis and Tamil Nadu is hurtling towards a perilously pathetic condition on education. Here are the excerpts:

  1. “An OECD-PISA international survey ranked the quality of education in India 72 among 73 countries. The two states which represented India in the survey-Tamil Nadu and Himachal Pradesh-were ranked almost at the bottom just above Kyrgyzstan in case of reading and mathematics.” (https://blogs.timesofindia.indiatimes.com/minorityview/why-does-the-quality-of-education-suffer/
  2. “For Class 5 children, the ability to do division has increased slightly from 24.8% in 2012 to 26.1% in 2014,” said the report” (http://www.livemint.com/Politics/ZNRkJBrnB4NG9bJzLx5IaO/India-disappoints-in-educational-outcome-test.html )
  3. State of school education in Tamil Nadu shocking: survey — The Hindu dated Feb 19 2012 (http://www.thehindu.com/news/national/tamil-nadu/state-of-school-education-in-tamil-nadu-shocking-survey/article2907999.ece )
  4. “Only about 32 per cent of the students in class V could read a simple story in Tamil. Among the class IV students covered in the study, only 40. 6 per cent could perform subtraction of two-digit numbers 
"State of School Education in Tamil Nadu shocking: Survey" (From The Hindu)

 “NCERT report card for Tamil Nadu said: Average performance of students in the state was significantly lower than the national average in all five subjects – English, Mathematics, Science, Social Science and (Modern Indian Language) – Tamil.” (http://amp.scroll.in/article/821820/tamil-nadus-schools-are-in-crisis-but-nobody-is-talking-about-it )

NCERT Report Card for Tamil Nadu Ranking. (Courtesy Scroll.in)

The Karunanidhi led DMK government with much fanfare and little forethought, as usual, completely remade the education landscape of Tamil Nadu, a state the size of many European nations. The much vaunted educational attainments of Tamil Nadu that the supporters of Dravidian movement, a shop worn lumpen ideology, crow about was built on, sadly, the hundreds of private schools that flourished in the state as the state ceded ground on providing free education. 
Karunanidhi, a school drop out, gleefully took the hammer to strike at the keystone of Tamil Nadu’s school education. Tamil Nadu was home to a large number of privately run ‘Matriculation schools’ that prescribed to a syllabi more intellectually rigorous than the pathetically pedestrian State Board syllabi and yet not as forbidding as the CBSE syllabi. In essence the ‘Matriculation’ syllabi struck the right balance. The idea of having a uniform curriculum without inequalities is a laudable objective alas that was not done by raising the standards of the woefully inadequate State Board but by eliminating the ‘Matriculation’ and thus compelling students into a syllabus that was nothing more than a lowest common denominator.

As one who went from ‘Matriculation’, as the name implies, to State Board in 11th grade I can vouch for how pedestrian the State Board syllabi for 10th grade was. In 1990, though it has changed marginally now, a Matriculation student wrote 10 papers in all. Two each for Math, Science, English and Tamil whereas a State Board student wrote just 5. We used to have practicals for Physics, Chemistry and Biology. As part of Chemistry practicals we had to perform salt analysis of a simple salt in 10th grade whereas a State Board student got to it only in 12th grade. 

I once sampled the uniform syllabus textbooks. Certainly they were better, graphically, than the drab ones in our days. However, the content left much to be desired. A high school history textbook reduced Gandhi’s epochal Dandi march to barely a few sentences, dates and distance traveled. A chapter on World War II had a section titled “Hitler’s achievements”. Even in the 90s State Board students struggled with comprehension passages in the already childish passages in English. Comprehension passages had little to do with comprehension but just required to identify sentences that contained an answer to a very blunt and simplistic question that all but hinted exactly where in the passage the answer was.

Acing All-India exams like IIT-JEE or AIIMS or JIPMER was a tall order for any State Board student, even those with Matriculation background. CBSE students dominated those exams. One painful realization for me when I attempted to enroll in coaching for IIT-JEE in 9th grade was that in provincial Tanjore there were no qualified teachers to coach for the materials I got from ‘Brilliant Tutorials’. I gave it in writing to my dad that this will not work. I used to refer to NCERT books in my 12th grade and realized how heavy their math content was for Physics and Chemistry. Their math syllabi was heavy on Calculus than our State Board. Also, CBSE students, accustomed to not expecting verbatim questions from a prescribed textbook, were more at home in College while I had a sense of inhibition. Now, imagine a student less at comfort with English and reading as is the typical student from State Board and you’ll not be surprised at the following:

  1. 50 percent of first year engineering students in Chennai flunk physics exam — Indian Express 20th July 2017 (http://www.newindianexpress.com/cities/chennai/2017/jul/20/50-percent-of-first-year-engineering-students-in-chennai-flunk-physics-exam-1631001.html )
    1. At Anna University, Results fail to add up - The Hindu Feb 4th 2013 ( http://www.thehindu.com/features/education/college-and-university/At-Anna-University-results-fail-to-add-up/article12061825.ece )
    2. “Nearly 60 per cent of second-year Anna University students have failed in the mathematics paper in their third semester” 
    3. “Students say teachers avoid solving tough questions in classrooms, while teachers blame it on lack of time.There are at least 20 students in the class who have scored a centum in their class XII maths exam, but only about three of them secured above 70 per cent in the mathematics exam here. Many have failed too”
  2. “Most first-year students lag behind in subjects crucial to software development and code writing - The Hindu March 12th 2012 (http://www.thehindu.com/features/education/issues/engineering-students-fail-in-maths-computing/article2985482.ece)
    1. “We were told we will be given marks for steps and syntax, even if the logic is wrong. Looks like we weren't,” she says.
    2. “You can ask them to write a program that counts all numbers from 1 to 100 but the moment you ask them to count all even numbers from 1 to 100, it becomes a difficult question because it is not from the ‘question bank.' Students and teachers should be encouraged to think logically and not just mug up programs,” says A.K. George, professor, Anna University, who teaches computer science.
  3. “50% of Anna university engineering students fail in first year exams - Times of India Dec 20th 2016 (https://timesofindia.indiatimes.com/city/chennai/50-of-Anna-university-engineering-students-fail-in-first-year-exams/articleshow/56091449.cms)”
    1. “Professors and educationists who monitor the university trends said nearly 90% of these students are from the state board.
    2. “Educationists have studied top-rung self-financing colleges and found that CBSE students have better prospects than TN board students. "I observed 10 students who were top scorers in state board exams and 10 with lower scores from CBSE. Eight of the CBSE students had better job prospects and overall score at the end of the course,".
  4. “Madras HC asks govt to improve school syllabus system - Indian Express December 3rd 2016 (http://www.newindianexpress.com/states/tamil-nadu/2016/dec/03/madras-hc-asks-govt-to-improve-school-syllabus-system-1545128.html)” 
    1. “According to the news report, the uniform syllabus system had paved the way for declining ability of children studying between classes I and VIII. For instance,  among children between seven years and 14 years of age, only 21 per cent of them, on an average, could read textbooks of Class I,  while 30 per cent could read Class II books. The performance of the same children in mathematics too was bad.
  5. “TN graduates at bottom of IT employability list: Study — The hindu March 2nd 2012 (http://www.thehindu.com/news/cities/chennai/tn-graduates-at-bottom-of-it-employability-list-study/article2951560.ece )”
    1. “Only 10 per cent of the engineering graduates from the State roped in by IT companies are employable — a figure that places the State at the bottom of the list of 16 surveyed.
        1. “Only 7% Engineering graduates employable - India Today Oct 14th 2017 (http://m.indiatoday.in/lite/story/engineering-employment-problems/1/713827.html )"
The story is no different in medical colleges in Tamil Nadu. Students unable to transition from school where rote learning, predictable questions, grade inflation etc help even the mediocre score high to college where wider reading and lesser, just a little lesser, rote learning is expected. 


Also, in 2011, a student had to pass all the theory, oral and practical exams. Earlier, a student only needed a combined score of 50% from the two anatomy papers, but this year he/ she had to get 50% in each.
  1. “At MMC, where seats get filled hours after counselling for admissions begins, nearly 17% of students failed in anatomy this year.”
  2. “Among the 2008 batch of students who appeared for the break batch exam in February 2010, only 45% of the students passed in physiology. "We really don't know if they even like to study medicine or if they are pushed into it by parents,”.
The medical college students protested, raised a hue and cry over expecting them to pass all theory and practical exams separately (that’s how engineering students do) and got it rescinded. But that move by MGR Medical University (never was a university named after a more undeserving person. But then this is Tamil Nadu) was prompted by a scandal over awarding 30-45 grace marks in the years 2007-09. Practically quacks had graduated as doctors those years.

  1. “The university, in its reply to queries under the Right to Information Act, had admitted that it had granted up to 45 marks as grace for students from February 2007 to August 2009. —- Times of India Oct 4 2010 (https://timesofindia.indiatimes.com/city/chennai/TN-to-set-up-panel-to-inquire-into-granting-of-grace-marks/articleshow/6674402.cms).”
  2. “Each year, the varsity created a passing board committee that decided on the grace marks. The then vice-chancellor, Dr Meer Mustafa Hussian, who was the chairman of the committee, has now retired and has been replaced by Dr Mayil Vahanan Natarajan.” 
  3. “Though the Medical Council of India does not allow more than five marks as grace to a student who has failed to clear just one subject, students were given upto 45 extra marks so that they could clear the semester”
  4. A student actually went to court to compel the university to give her 5 grace marks, as usual, to enable her to pass in practicals. [B.Anantha Lakshmi case https://indiankanoon.org/doc/146458632/ ]
Too much is made of the fact that Tamil Nadu ranks high on markers like infant mortality, longevity etc. The causes, we are told, are the 69% reservation, the highest in the country, the system of awarding free marks to MBBS graduates who serve in Primary Health Centers when they apply for the much vaunted PG courses and the fact that TN has the largest number of medical colleges amongst all states. Very arguable and far from certain causes if one considers the simple fact that Kerala does better than Tamil Nadu and Maharashtra is a close third and both states, very different in sizes and demographics, have nothing in common by way of policies with Tamil Nadu. Kerala and Maharashtra perform as well as Tamil Nadu by charting their own way so the causes for Tamil Nadu’s ranking lie elsewhere. On the other hand does Tamil Nadu pay a price for the system that exists? 

A 2012 report in Times of India says Tamil Nadu suffers from an acute shortage of doctors graduating in ‘super speciality courses’. “Nearly half the number of superspecialty seats in cardiac surgery, vascular surgery, pediatric surgery and plastic surgery are vacant in government medical colleges. Twelve of the 77 non-surgical seats (DM) and 54 of the 112 surgical seats (MCH) are vacant. This includes more than 80% of seats in cardiac surgery and 50% in neurosurgery and vascular surgery.” (https://timesofindia.indiatimes.com/home/education/news/Few-takers-for-superspecialty-medical-courses-in-Tamil-Nadu/articleshow/15322417.cms?from=mdr

69% of MBBS seats are reserved for the so called backward classes and 31% is called ‘open competition’. Amongst the PG seats a quantum of seats are reserved for those who ‘serve in Primary health centers’. Of course to be selected to serve as government doctor there’s the 69% reserved quota. Essentially, a so called forward community candidate, if at he gets into MBBS he has to wear down prayer mats to get into a PHC posting else he’ll be facing candidates who will start off a 100 meter dash with a 50 meter lead thanks to quota+quota+preference. 

Sure, incentivizing doctors to serve in primary health centers ensures that access to healthcare that is arguably better than quackery serves many essential needs of the poor. But do we really need MBBS doctors to do this? That basic healthcare delivery can be delivered by trained personnel, including quacks, was the finding by a study that BBC reported as recently as 2016 ( https://www.bbc.com/news/amp/world-asia-india-37571259). The study also unearthed an open secret, absenteeism in primary health centers and the propensity of doctors to prescribe antibiotics. Essentially we had reduced our Medical colleges to churning out drug prescription clerks with a certificate and we are flaunting that as an achievement.

While so many prattled endlessly about how great Tamil Nadu was in providing healthcare and how many colleges Tamil Nadu has no one spoke of a dubious distinction Tamil Nadu has. Tamil Nadu ranks first the amount of student loans disbursed, nearly Rs 16,380 crores. Tamil Nadu, Kerala, Karnataka, Andhra and Telangana together form the lions share of education loans in India. No wonder because this is where the most number of private engineering and medical colleges are located.(http://indianexpress.com/article/india/india-others/more-than-half-of-all-education-loans-in-south-india-tn-and-kerala-take-38/ ). Tamil Nadu is not a pioneer in education. It is rather a pioneer in commercializing education. More people owe their education to private engineering colleges than to 69% reservation. 

From Indian Express

Of the 23 government run medical colleges in Tamil Nadu 2 were created by the British, 7 by Congress ministries between 1947-67; ZERO by DMK between 1967-77; 4 by ADMK 1982-88; 1 by DMK 1997; 2 by ADMK 2004-05; 3 DMK 2007-11; 4 by ADMK 2012-17. Essentially DMK which calls itself champion of social justice happily played vote bank politics with quotas instead of investing in colleges. 
Both government and private colleges gleefully indulged in hide and seek games with the Medical Council of India to get accredition for courses by hiring doctors only for the days the council was on premises. In 2004 MCI threatened derecognizing 3 government medical colleges ( http://indiatoday.intoday.in/story/at-tirunelveli-govt-medical-colleges-get-derecognise-students-deprived-of-degree/1/195628.html) . The MCI itself was besmirched by a scandal where officials were charged with approving colleges after taking bribes in crores. 

Articles in Washington Post and Reuters, which conducted a months long investigation, give a glimpse into the shameful condition of India’s medical education and Tamil Nadu is no exception. Tamil Nadu is very much a part of a the larger national rot. Research, Washington Post said, reveals “ that more than half of those 579 (medical colleges) didn’t produce a single peer-reviewed research paper in over a decade (2005-2014), and that almost half of all papers were attributed to just 25 of those institutions.” (https://www.washingtonpost.com/amphtml/news/worldviews/wp/2016/04/21/how-bad-are-most-of-indias-medical-schools-very-according-to-new-reports/ ).

Sujatha Rao, India’s health Secretary from 2009-2010, told Reuters “The market has been flooded with doctors so poorly trained they are little better than quacks” . Reuters investigation quotes a Bill and Melinda Gates Foundation study that “compared doctors holding medical degrees with untrained practitioners. It found “no differences in the likelihood of providers’ giving a diagnosis or providing the correct treatment.”” (http://www.reuters.com/article/us-yemen-security-cholera/msf-says-closing-most-cholera-centers-in-yemen-as-epidemic-wanes-idUSKBN1D015J ). This is how India, including Tamil Nadu, is producing doctors.

The lack of doctors in specialties is a tragedy and a healthcare crisis that the braying brigade of social justice and the lumpen anti-NEET crowd did not even have knowledge of. 

Inaugurating a meeting on oncology in 2014 Dr Anita Ramesh told Economic Times that by 2016 Tamil Nadu would have 8% of India’s cancer patients and yet “We do not have a set protocol for cancer care, unlike the US and the Europe. Cancer is not like any other chronic disease. It needs a different approach.” Where is India’s Memorial Sloan Kettering or MD Andersen? Nowhere. Institutes like AIIMS, JIPMER, Adyar Cancer Institute provide very pedestrian cancer care compared to Memorial Sloan Kettering. India has barely 1500 oncologists. A study conducted amongst Tamil Nadu graduates to probe possible candidates or lack of candidates for pediatric oncology found that “61.3% felt that they did not have sufficient knowledge to suspect and refer a child with cancer.” THIS IS THE STATE OF MEDICAL CARE IN INDIA and TAMIL NADU. (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25006288 ).

There are just 15 cytopathologists and general surgeons performing thyroid cancer treatments in Delhi says a report from Indian Express. Thyroid cancer is one with a high survival rate due to its nature and yet misdiagnosis, the report said, is common. ( http://indianexpress.com/article/india/india-news-india/misdiagnosis-of-thyroid-cancer-in-delhi-their-cases-wrongly-diagnosed-patients-lose-years-suffer-more-3060667/). Check out the PG courses offered by Tamil Nadu and you’ll figure out how few oncologists and endocrinologists are produced in the state. 

One of the big factors affecting students enrolling in PG courses in Tamil Nadu is the bond imposed by government on PG graduates. Upon graduating the government wants them to serve in government service or else pay nearly Rs 10-15 lakhs. This, the government argues, is because they provide education at subsidized rate. This is sheer villainy and usury.
The government is acting like Shylock and equating education to a commodity and comparing with sellers in private market. A group of Tamils in America organized a conference call, properly called an echo chamber, and invited a person whose only qualification was that he had an MBBS to talk on medical education and NEET. The invitee, much to the approbation of the crowd, harped on how its ok to impose such a condition and even cited the example of Armed Forces College. This is nonsense. Armed Forces Colleges are a separate species in any country and they provide high quality education as part of recruiting for the army. That cannot be used as an analogy.

If government were to impose such conditions on doctors then it should equally say engineers graduating from government college should serve in PWD and arts college graduates should serve as teachers. This is enslavement. What is galling is that these people on the conference call all send their children to free public school education in US and if the US ever imposed a condition like that they all would promptly leave US. 

Above all Tamil Nadu is a state where governments have doled out atrocious freebies like color TVs just to win elections at the cost of thousands of crores of rupees and providing quality education at subsidized cost irks these so called champions of social justice. Social justice, my foot. Bloody knaves and hypocrites. 

One can make the case for a reasonable fee as an economic necessity to attract teaching talent and infrastructure but to impose bonds at usury rates and to justify it is nothing other than thievery.

This will also not work practically. Even if a candidate subjects himself to that one can expect rampant unethical practices of where the now newly specialist serving in a government hospital would be scooting off during service hours to his own private practice to make up what he loses by serving the government. Moreover, too much ballyhoo is made of brain drain of doctors. It is not easy for doctors to emigrate. Wall Street Journal in an article titled “The Surprising Secret of India’s Success Could Be its Brain Drain” quotes an extensive study saying “Our findings, however, suggest that there can be benefits to allowing, and even encouraging, citizens from emerging economies to study and work in developed markets.” This has been borne out in real terms since the H1B craze started in the 90s. Brain drain is a topic by itself and is often colored by too many myths. ( https://blogs.wsj.com/indiarealtime/2015/01/30/the-surprising-secret-of-indias-success-could-be-its-brain-drain/ — Behind paywall).

Whether it is medical or engineering colleges besides the fact that students coming out of school are unprepared for college another important factor is the lamentable abysmal quality of faculty. At the school level this is of a frightening magnitude. When Tamil Nadu instituted a Eligibility Entrance Test for teacher a shocking 95% failed to clear it. Most had failed in Mathematics and Science ( http://www.newindianexpress.com/states/tamil-nadu/2017/jul/05/whopping-95-candidates-fail-to-clear-teacher-test-1624461.html).

Only the bottom scorers in +2 opt for arts and science courses in Tamil Nadu. Given the hundreds of engineering colleges that are existing quite literally the bottom scorers or those who score badly and don't have money to buy a seat go to an arts college in Tamil Nadu and they become, what else, teachers in schools.

Consider this. Tamil Nadu was once known to produce luminaries in the field of law. How many famous lawyers, lawyers who make a mark at Supreme Court, have been produced from Tamil Nadu law colleges in the past 30 years? No wonder Karunanidhi relies on Parasaran, a Brahmin and a graduate of the glory days, to argue on behalf of Tamil Nadu in favor of Mandal reservation case. To get his daughter out of jail Karunanidhi relies on Jethmalani, an out of state Brahmin. 

The guy invited by Tamils in US nonchalantly argued with me on Facebook that schools are designed to cater to mediocrity and to produce mediocre students. He insisted that excellence is overrated. He also added that most jobs do not need college graduates or college ready students and therefore schools should be only of the standard where less than college ready students are churned out thus keeping drop out rates low. If American schools functioned on that premise these people who clapped for this guy will promptly move their homes to neighborhoods where schools are rated. Indian Americans, as a group, buy homes in pricey neighborhoods where schools are rated high and, to be blunt, many choose schools were Asian students are a majority. On top of that these parents impose coaching upon coaching for their kids that actually dismays local Americans. In school districts White American parents and Asian parents have gotten into bitter fights with the latter group clamoring for more testing and rigorous testing. It is this bunch that sheds crocodile tears for students in Tamil Nadu with a patronizing attitude telling them “oh you’re weak, you don't deserve better, you can only perform when the bar is lowered”. Bollocks.

Sure one can have a debate about desirability of entrance tests, whether they are good predictors, whether standardized testing is fair etc. Such debates happen in US too. But those debates are not carried out in streets or on Facebook but by academicians in serious academic settings. Yes, even in my day, the entrance exams needed coaching and they measured nothing different from what the +2 exam measured. I’m absolutely ok with that exam being scrapped. Having that debate is different from shutting out all debate and casting all entrance exams as a Brahminical conspiracy and dishing out neo-nazi statements against Brahmins. What is even more pathetic is the arguments floated about the quality of education in Tamil Nadu. For all the debate about testing in US tests like SAT are not going anywhere. To become a doctor in US one has to have a 4 year undergraduate degree, then appear for a 7 hour grueling MCAT exams, then graduate as doctor and then periodically take a test to show that you are abreast with knowledge. 

India has a crisis in education. Recognizing the crisis is paramount. Society is ill served by an ostrich mentality and these days it appears Tamil Nadu is suffering from a pandemic of ostrich mentality.

Sunday, October 15, 2017

Declassified US Papers Shed Light on India's Independence Movement: Sapru's Committee and Bhulabhai Desai's Attempt. The Hindu Mahasabha at Bilaspur

A morning spent at Princeton University archives of declassified US State Department communications, on microfilm, from Delhi shed light on how US consular officials functioned and gave a window into the epochal Independence struggle of India. It was a thrilling experience and I'll share a glimpse.

Recently I bought access to Princeton University library and I've been spending time in the section where books on India are. They've a fantastic collection that is the dream come true for any researcher, scholarly or itinerant. Works of Gandhi, Nehru, Ram Manohar Lohia, Rajendra Prasad, Sardar Patel, all volumes of the magisterial 'Transfer of Power', nearly 20 years of Times of India's voluminous yearbook that gives stunning detail of India's economy and society, collection of India Today magazines from the date they started till today and much more.

If that is not enough the micro-film section is a treasure trove of what used to be classified, now declassified, filing from US consular officials in Delhi for the years 1945-1949. When I read books of the kind which use extensive archival research, like Simon Sebag Montefiore's biography of Stalin, I've always been thrilled by the historical value of material that lays buried, often in plain sight, from official documents and how an astute historian could play a detective.

When the Wikileaks saga started and most of America was angry about its secrets spilling out a columnist saw a silver lining to the unfolding drama. The columnist argued that now countries will perhaps realize how the US ambassador, they are talking to, could very well be a wise head given the details that were collected and now becoming apparent to all. What to others might seem an empty boast of an American was true. India had its own embarrassments. Karthi Chidambaram, son of P. Chidambaram, explained in detail to a U.S. consular official how elections were bought wholesale by bribing voters in Tamil Nadu. The consular official promptly filed a report to Washington.

Dr. Syama Prasad Mukherjee (Image courtesy Wikipedia)
I picked the first of twenty three microfilms and immediately that wikileaks episode came to my mind and I was amazed at the thoroughness of US consular officials back in 1945. In January of 1945 World War II still raged, most Congressmen except Gandhi were in jail and Jinnah was ratcheting up the Pakistan demand. That despite all that many felt Independence for India was imminent was apparent in the jockeying for demands by Jinnah and Ambedkar and others. I was only looking through the microfilms of the dispatches from US consulate with just a curiosity and only after I came home and checked a few background stories did the significance, while not earthshaking still interesting, become apparent. The US consular dispatches portray a vivid picture of the various forces tugging at each other and away from each other. Time and again I lament that India's educational system does great disservice in creating minds to grapple with complexities and India's struggle to be free of colonial yoke was the most complex liberation movement in human history.

The name Sir Tej Bahadur Sapru is known to few old timers and only to serious students of the history of Independence movement. Biographical details of Sapru are sparse. He was a jurist of repute and played a key role in both Gandhi-Irwin talks and the Poona pact that Gandhi and Ambedkar agreed to. Both pacts are landmark moments in India's history. Following the failure of Gandhi-Jinnah talks Sapru proposed, with Gandhi's acceptance, a non-partisan committee to see if the Hindu-Muslim question could be approached in a conciliatory manner. The committee, in a lesser known aspect, was also to include recommendations on how a free India should confront the problem of a section of Hindu India that was called 'untouchables'.

Sir Tej Bahadur Sapru (Image Courtesy Sapru-e1404642316986-320x335.png
In order to be non-partisan the committee excluded active members of Congress. Some of the members were Sir S. Radhakrishnan, Sir N. Gopalaswami Iyengar, Tushar Kanti Ghosh, P.R. Das etc.

Clayton Lane, signing as Secretary in-charge, filed a report to 'Secretary of State', on January 4th 1945 about the first meeting of Sapru's 'Standing Committee' on December 29th 1944. The report, see pictures in references, details the aims of the committee, lists the members and the disagreements that both Jinnah and Ambedkar had. The report also included a clipping from 'Hindustan Times', dated January 1st 1945. It is amazing that a US consular official makes such a detailed report on an event in India to US barely a week later and that too amidst the Christmas season. It is also interesting that 'Hindustan Times' included a lengthy report, including the correspondence between Sapru and Ambedkar.

Responding to Sapru's letter asking Jinnah's cooperation gets a curt reply from Jinnah, "I regret to say that I cannot recognize the non-party conference or its standing committee". A google search for corroboration took me to a Pakistani PhD candidate's dissertation titled "Sapru proposals and the demand for Pakistan". The Consular official's dispatch was based on a news report and the Pakistani's doctoral dissertation, footnoted, corroborate 100%. Essentially, at this stage Gandhi was opposed to partition. Note, Jinnah's call for Direct Action was more than a year away and it would drench the streets of Calcutta in blood. Jinnah on the other hand would not entertain any proposal unless it included conceding Pakistan. A later dispatch that quoted a report about Sarojini Naidu bears this out too.

Ambedkar who was actively courted by Sapru for candidates to represent Scheduled castes refuses to participate saying "I must say that some of the members do not inspire any confidence in me". He also alleges that Sapru promised that the committee would comprise only of "pure jurists". Sapru sends a beautiful but eventually futile reply, "I have taken good care to exclude men who belonged to either the Congress, the Muslim League or the Hindu Mahasabha. It'd be impossible for me to find persons who have not at one time or another expressed some kind of opinion, but the point is whether these persons can approach the question now with a free mind. There are are four retired judges."

Sapru committee nevertheless produced a report that argued against the creation of Pakistan. I can understand Jinnah's intransigence but Ambedkar shows up as the usual truculent and ever suspicious factional leader that he was when negotiating the Poona pact.

Another attempt, less grand and equally futile, was the one by, another barely recognized name today Bhulabhai Desai. Desai tried to forge a pact with Liaquat-Ali Khan. It is now widely supposed that this effort, too, disavowed, when it became public, by both Congress and Muslim League, had the blessing of Gandhi. The US consular official's dispatch based on an interview with Desai himself on January 2nd 1945 along with a biographical data sheet (marked confidential) sent on January 3rd 1945, puts to rest the speculation on whether Gandhi blessed the Desai effort.

Desai had met with Patel who was interned at Ahmadnagar fort, along with Nehru and Azad, for providing legal services. He was not even allowed to talk to Nehru or Azad. Desai, despite restrictions on non-legal chit-chat, discussed with Patel if the latter was ok with Desai returning to Central Legislative Assembly and if Patel was ok with the recent overtures that Congress made to Jinnah.  Patel, Desai told the official, was ok with both. Here the Consular official adds, "this is interesting since Patel is generally considered to be one of the most anti-British and anti-Muslim members of the Working Committee'. Apparently Patel had quite the reputation. Pained by what he perceived as Patel's anti-Muslim bias Gandhi in one of his last letters before the assassination wrote, "you're not the Sardar I once knew".

Desai then tells the official that he was going to visit Gandhi and get his approval for his talks with Muslim League. When asked who in Muslim League would be interested in talking to him, Desai said possibly Liaquat Ali Khan. Desai's reasoning was that the second rung of leadership in the league was "becoming restive at the present futile and do-nothing policy of the Muslim League". As for Gandhi, Desai confessed that "it was not beyond the bounds of possibility that Gandhi would refuse to give his blessing to any such move". The official adds, "In other words, Desai considers Gandhi, as does everyone else to be unpredictable in his political moves and judgments". Once the Desai deal became public all concerned disavowed it and Desai found himself marginalized in Congress. Bhulabhai Desai died on 6th May 1946.

A communique dated January 10th 1945, 'Confidential', with the subject "Political tendencies" says that Sarojini Naidu was critical of Rajagopalachari influencing Gandhi to accept his views on 'Hindu-Muslim formula'. "She says that Gandhi has not in the least conceded the principle of independent sovereign Muslim State and says that even if "the two old fools" could be persuaded to meet again they could never agree". The communique adds, "Shyama Prasad Mukerji's attitude as new President of Mahasabha is anti-British and mildly pro-Congress". The communique ominously ends noting "On British side there is slight indication here of substantial change while Churchill is Prime Minister".

Again, it seems there were several trying to prevent what everyone saw the country was hurtling towards, a bloody vivisection. And, it is quite apparent that at this stage Gandhi and the Congress, barring a few like Rajagopalachari, were opposed to partition. Jinnah, of course, was hell bent on partition. Ambedkar, in addition, was his usual sulking and suspicious self.

A communique sent on January 10th 1945, marked 'unrestricted', has the subject "Talk of Mrs Sarojini Naidu to Congress Workers at Calcutta on January 4th 1945". Asked if Congressmen should work with Communists and others Sarojini Naidu gives a beautiful reply that only a Gandhian can give, "In a country that is going to be free every party will have the right to exist. Every  party whether we think it bad or not will have the fullest freedom to propagate its views. But the views that will prevail in the country will be the views of that party which is strongest in its service to the people."

The dispatch presents in entirety an editorial from Amrita Bazaar Patrika that covered the speech of Mrs Naidu. The report went on to say, "In times of great crises, she said, humanity was greater than all political parties. Humanity was greater than Congress, greater than God."  Criticizing Congressmen who stayed away from relief work during Bengal famine Mrs. Naidu said, "why did they leave the work of relief to the Communists, or the Hindu Mahasabha or the Muslim League?"

A communique dated January 3rd 1945, subject "Annual Session of the Hindu Mahasabha held at Bilaspur". This communique details the new office holders of Hindu Mahasabha, Savarkar and Moonje were amongst 6 vice presidents. The communique enclosed "an article from the Hindustan Times of December 28th 1944, entitled "Fundamental Rights in Free India".

The 'Fundamental Rights' that the Hindu Mahasabha enunciated sounded a lot like the Bill of Rights of US constitution. Sample these:

1. Citizens shall be equal before law and shall enjoy equal civic rights. There shall be no law of discriminative nature.
2. No citizen shall be deprived of his or her liberty of person except in due process of law.
3.All citizens shall enjoy the right of free expression of opinion as also the right pf assembly of peacefully.
4.All citizens shall be subject to public order of morality, enjoy freedom of conscience, and free profession and practice of religion and protection of culture and language.
5.The provinces of Hindustan may, where necessary, be redistributed on a linguistic basis. Religion, language and culture of minorities shall be respected and guaranteed.
6.The press shall be free and no measures shall be taken to hinder publication, sale and distribution of any writing or newspaper subject to the rules of morality and public order.

Elsewhere (I forgot to take a screenshot) the Hindu Mahasabha actually asked for "freedom to take up arms" much in the lines of America's 'Second Amendment'.

A communique dated January 5th 1945, marked confidential, is about the "correspondence between Dr. Ambedkar and Mr. Gandhi".

Ambedkar writes to Gandhi, "You know as well as I do, that Hindu-Muslim problem is not the only communal problem that has to be settled and that there is the Communal problem between  Hindus and untouchables, not to mention others, which is also awaiting solution." Gandhi replies that for him the "Hindu-Muslim question" is a "life long question" and confesses that unlike what he thought before solving the problem would not solve all of India's political problems and on the other hand the issue of untouchability, an issue that has troubled him since his teens, was a question of "social and religious reform." Having said that Gandhi adds, "I would love to find a meeting ground between us on both questions. I know your great ability and I would love to own you as a colleague and co-worker. But I must admit my failure to come nearer to you."

The consular official astutely observed, "In his reply", Mr. Gandhi, "again resorted to his time worn formula when desiring to evade an issue i.e., stressed his anxiety for settlements and agreements but deplores his inability to come nearer to the individual or group concerned".

In a word, stunning. Dispatches in just one month, several in the space of a day or a two, span interviews with Bhulabhai Desai, news reports of Sapru's botched efforts, a Gandhi-Ambedkar correspondence, an editorial of a speech by Sarojini Naidu and resolutions adopted by Hindu Mahasabha. The next time any Indian tells you that the West doesn't understand India please discard it contemptuously. Also, the next time people think US consular office just dish visas please disabuse them of such simplicity. Finally, when you hear grand vilifications of India's Independence movement tell the purveyors of hatred and ignorance to first learn history.


References:

1. Wikileaks on India Election Bribing http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/wikileaks/8386095/WikiLeaks-Indian-politicians-bought-votes-with-cash-tucked-inside-newspapers.html

2. Bhulabhai Desai https://en.wikipedia.org/wiki/Bhulabhai_Desai

3. Pakistani Ph.D Student's paper on Sapru committee http://www.nihcr.edu.pk/Latest_English_Journal/4.%20sapru%20proposals,%20Amanullah.pdf

4. Sir Tej Bahadur Sapru https://en.wikipedia.org/wiki/Tej_Bahadur_Sapru
Bhulabhai Desai Report

Desai Report (contd)

Hindu Mahasabha - Fundamental Rights

Sapru-Committee Report Page 1

Spare Committee Report Contd. 
Sapru-Comittee Report Contd.
 
 
 
 
 







Wednesday, October 4, 2017

பா.ரஞ்சித் பேசியது சரியா? நான் கண்ட பிராமணர்கள். கலையுலகில் ஜெயகாந்தன். அதிகாரப் படி நிலைகளும் எதேச்சாதிகாரமும்.

தமிழ் நாட்டில் பேச்சிலும் எழுத்திலும் அறிவு ஜீவியாய் மிளிர்வதற்கு இரண்டு விஷயங்களைச் செய்தால் போதும். ‘பெரியார்’ என்று அவ்வப்போது மந்திர உச்சாடனம் செய்ய வேண்டும். பெரியாரை படிக்காமலோ, படித்ததும் புரிந்துக் கொள்ளமலோ, புரிந்தாலும் புரியாதது போல் நடித்தாலோ மிகச் சிறப்பு. அதைச் செய்யத் தவறினாலும் தவறக் கூடாதது ‘இன்று சென்னையில் போக்குவரத்து நெரிசலுக்குக் காரணம் பார்ப்பணீயமும் மனு தர்மமும்’ என்று நரம்பு புடைக்கக் கூவுவது. அறிவு ஜீவியாவதோடு கொஞ்சம் வைரலாகவும் வேண்டும் என்றால் அம்பேத்கரியம், தலித்தியம் என்று சில ஈயங்களைச் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். மேற் சொன்ன எதிலும் வரலாறோ, உண்மைகளோ, நுட்பங்களோ கொஞ்சமும் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டால் நீங்கள் பேரறிஞர். 

Pa. Ranjith (Image Courtesy Pa-Ranjith-380.jpg)
திருச்சி BHEL (பெல்) நிறுவனத்திற்கு நான் அடிக்கடி வேலைச் சம்பந்தமாகச் சென்றதுண்டு 1995-98-இல். அப்போது நான் பார்த்த ஒரு காட்சி. ஓர் உயர் அதிகாரி (Sr. DGM), பிராமணர், தன் அறையில் இருந்து வெளியே வந்து நடக்கும் போது இரு பக்கத்திலும் இருக்கும் அலுவலர்கள் உட்கார்ந்திருப்பதற்கும் நிற்பதற்குமான இடை நிலையில் ஒரு கோமாளித்தனமான போஸை பாவித்து ‘குட் மார்னிங்’ என்பார்கள். உயரதிகாரியோ ஒரு மனுஷ ஜீவன் தன்னருகே வணக்கம் தெரிவிப்பதைக் கூடக் கண்டு கொள்ளாமல் ஏதோ ஏகாந்தத்தை அனுஷ்டித்தப்படி வான் நோக்கியப் பார்வையோடு கடந்து செல்வார். ‘ஆஹா பார்ப்பணீயம் பாரீர்’ என்று குதூகலிப்பதற்கு முன் மேலும் படியுங்கள். இந்த வணக்கம் போடுவதில் இருவர் பிராமணரல்லாதோர் அதில் ஒருவர் இன்னொருவரின் கீழ் பணி புரிபவர். அந்த இருவரில் மேலதிகாரியானவர் இன்னொருவரை மனிதராகக் கூட மதித்து நான் பார்த்ததில்லை. 

நான் வேலைப் பார்த்த சென்னை கம்பெனியின் மேலாளர் (MD) பிராமணர். வேலையில் சேர்ந்த முதல் நாள் அவர் என்னைக் கடந்து சென்ற போது எழுந்து நின்று “Good Morning Sir” என்றேன். என் தோளில் சிநேகமாய்க் கை வைத்து நான் எப்போதும் அப்படிச் செய்யத் தேவையில்லை என்றார். அங்கு வேலைப் பார்க்கும் கடை நிலை ஊழியரிடம், பிராமணரல்ல, அந்த மேலாளர், கம்பெனி பார்ட்டிகளின் போது, மிகத் தோழமையோடு சகஜமாக உரையாடுவார். அவருடைய தனிப்பட்ட பண்பும் அந்தக் கம்பெனி ஒரு ஆங்கிலேய கம்பெனியின் அங்கம் என்பதாலும் அந்த வழக்கங்கள் கைக்கொள்ளப்பட்டன. பிரிட்டன் என்றில்லை மேலை நாட்டுக் கம்பெனிகளில் மேலாளரும் அவர் கீழ் வேலைச் செய்பவர்களும் சக மனிதர்களாகப் பழகுவதைக் காணலாம். அதற்காக அதிகாரப் படி நிலைகளே இல்லை என்று சொல்லவில்லை ஆனால் கூழைக் கும்பிடு போட்டு ‘எஜமான்’ என்று மறுகுவதும் இல்லை. நான் அமெரிக்கா வந்த பிறகும் அந்த மேலாளருக்குத் தொடர்பிலிருந்தேன். அவரை ‘Sir’என்றும் அவர் மனைவியை ‘madam’ என்றும் ஈமெயிலில் குறிப்பிட்டேன். உடனே பதில் வந்தது ‘நீ இன்றிருக்கும் இடத்தில் இத்தகைய பழக்கங்கள் இல்லை நீ என்னையும் என் மனைவியையும் பெயரிட்டே அழைக்கலாம்’ என்றார். என்னை விட 15-20 வயது மூத்தவர். என்னை விடப் படித்தவர், ஒரு கம்பெனியை நிர்வகித்தவர். 20 ஆண்டுகள் கழித்தும் நாங்கள் நண்பர்களே. 

நான் படித்த கல்லூரி பிராமணர்களால் நடத்தப்பட்ட ஷன்முகா பொறியியல் கல்லூரி (இன்று சாஸ்திரா நிகர்நிலை பல்கலைக் கழகம்). காருண்யாவில் முதலில் தெரியாமல் சேர்ந்துவிட்டு வீட்டுச் சாப்பாட்டிற்காகவும் அங்கிருந்த சூழலும் பிடிக்காமல் தஞ்சைக் கல்லூரியில் சேர வந்தேன். தாளாளர் அறைக்குள் நானும் அப்பாவும் நுழைந்தோம். இருவரும் ஒவ்வொரு சேரில் அமர்ந்தோம். தாளாளர், வயதானவர், கொதித்து விட்டார். “குருவுக்கு முன் மாணவன் உட்காரலாமா” என்று சினந்தார். பின்னர்த் தெரியவந்தது அவர் மிகக் கண்டிப்பான, காந்தியவாதியும் எளிமையானவரும் மிக நேர்மையானவரும் என்று. அக்கல்லூரியில் ஓர் ஆங்கிலப் பேச்சுக் கலை கிளப் ஒன்றை ஆங்கிலப் பேராசிரியர் அந்த வருடம் தான் ஆரம்பித்திருந்தார். அதன் முதல் கூட்டத்தில் என் பேச்சு மிகக் கவனம் ஈர்த்தது. அது முதல் அந்தக் கிளப்பின் அடையாளம் ஆனேன். கல்லூரிக்கு மாநில அளவில் பல பரிசுகளை வென்றேன். கடைசி வருடம், கடைசிக் கூட்டத்தில் பேசி விட்டு சபையோரை நோக்கி அது என் கடைசி உரையென்றும் ஒரு நிமிடம் எல்லோரும் ஆசைத் தீரப் பார்த்துக் கொள்கிறேன் என்றும் சொல்லி விடைப்பெற்று இறங்க எத்தனித்த போது அங்க்கிருந்த தாளாளர் என்னை மேடையிலேயே நிற்கச் சொன்னார். அடுத்ததாகக் கூடியிருந்த சபையோரை, பல பேராசிரியகளும் இருந்தனர், எழுந்து நின்று எனக்குக் கரவொலி எழுப்பச் செய்தார். நான்கு வருடம் முன் தனக்கு முன் ஒரு மாணவன் உட்காரக் கூடாது என்று சொன்னவர் இன்று கல்லூரியின் பேராசிரியர்கள் பலர் இருக்கும் அரங்கில் எனக்கு “standing ovation” கொடுத்தார். அவருக்கு என் குலம் கோத்திரம் தெரியாது ஆனால் நான் பிராமணனில்லை என்பது நிச்சயமாகத் தெரியும். இன்று அந்தக் கல்லூரி இந்துத்துவக் கூடாரமாகியிருப்பது வருத்தம். அந்த மேலாளர் இறந்துப் பல வருடங்கள் ஆகின்றது. 

+2-வில் நான் டியூஷன் படித்த ஆசிரியர்களில் இயற்பியல்-வேதியியல் கற்றுக் கொடுத்தவர்கள் பிராமணத் தம்பதியர், கணிதம் கற்பித்தவர் பிராமணரல்லாதவர் (கள்ளர்?). மூவரிடமும் நிறைய மாணவர்கள் பயின்றனர். அதில் பலர் பிராமணரல்லாதவர்கள். மூவரும் கடின உழைப்பாளிகள் தங்களிடம் படிக்கும் ஒவ்வொரு மாணவனும் 95%, 100% வாங்க வேண்டும் என்று நினைத்தவர்கள். என்னையும், அப்பாவையும் தனிப்பட்ட முறையில் அறிந்தவர்கள் கூட. நான் அப்போதும் மிக வெளிப்படையாகப் பேசுபவனே. இயற்பியல் ஆசிரியை முதலில் எனக்குத் தலைக் கணம் உள்ளதென்றார் பின்னர் “அப்படி நினைத்தது தவறு. ஒன்று நீ வெளிப்படையானவன். இரண்டு உன் போல் பாடத்தைக் கவனமாகக் கேட்பவர்கள் குறைவு”. 

பிராமணர்களில் மோசமானவர்கள் இல்லையா? இருக்கிறார்கள். நிச்சயமாக. நான் படித்த மேல்நிலைப் பள்ளியின் தாவரவியல் ஆசிரியர் வெண்ணிற ஆடை மூர்த்தியை விட மிகக் கேவலமாகவும் அருவருப்பாகவும் பேசுவார். இன்னொரு வாத்தியார் பச்சை ரவுடி. மெல்லிய இனவாதத்தை அவ்வப்போது காட்டுபவர்களும் உண்டு. ஆனால் இதெல்லாம் இல்லாத இனங்களை எனக்குக் காட்டுங்கள்!! பிராமணரல்லாதவர்களில் மகத்தான அறிவு ஜீவிகளைப் பார்த்து இருக்கிறேன், பிராமணர்களிடையே சராசரிகளும், மூடர்களையும் பார்த்து இருக்கிறேன். 

டைரக்டர் முன்பு அசிஸ்டண்ட் டைரக்டர் உட்கார்ந்துவிட்டால் துணுக்குறுவது பார்ப்பணீயம், அப்படிச் செய்பவர்கள் பார்ப்பணர்களாக இல்லாத போதும், என்பது பச்சையான இனவாதம். அப்படிப்பட்ட மனோநிலையைச் சித்தரிக்கப் பிரபுத்துவ மனோ நிலை (feudal mindset), எதேச்சாதிகாரம், மேட்டிமைத் தனம், அகங்காரம் என்று எத்தனையோ சொற்கள் இருக்க அதைக் குறிப்பாக ‘பார்ப்பணீயம்’ என்று அழைத்துவிட்டு அது ஒரு இனத்தைக் குறிப்பதல்ல மாறாக ஒரு ஆதிக்க மனோபாவத்தை மரபாகக் கொண்டிருந்தவர்களால் அப்படிப்பட்ட மனோபாவத்தைக் குறிப்பது மட்டுமே என்பதெல்லாம் கடைந்தெடுத்த அயோக்கியத்தனம். இன்று வன்னியர்கள் முதல் பட்டியல் இனத்தவர் வரை எல்லோரும் ஏதோ ஒரு ஆண்டப் பரம்பரை கதையைச் சொல்கிறார்கள் அதில் சிலர் தங்கள் ஜாதிப் பெயரோடு ‘ஷத்திரிய’ என்பதையும் சேர்த்தே சொல்கிறார்கள். எந்த ஷத்திரியன் அடக்க ஒடுக்கமாக இருந்தான்? அவர்கள் அடக்கமாக இல்லாத அதிகார மரபினர் என்பதற்காகவே அப்படிப்பட்ட ‘ஆண்ட பரம்பரை’ கதைகளும் உருவாக்கப் படுகின்றன என்பதை மறுக்க முடியாது. 

ரஞ்சித்துக்குக் கொஞ்சமாவது இலக்கியம் அல்லது சமூகவியலில் உள்ள ஆராய்ச்சிகளின் பரிச்சயமாவது இருந்திருந்தால் அப்படிப் பேசியிருக்க மாட்டார். 

ஜார்ஜ் ஆர்வெல்லின் ‘மிருகப்பண்ணை’ கதை அதிகாரம் எப்படிச் சுபாவங்களை மாற்றி அதிகாரத்தை அடந்தவர்கள், முன்பு படி நிலையில் கீழிருந்தவர்கள், எதேச்சாதிகார மனோ நிலைக்கு ஆட்படுகிறார்கள் என்பதை மிகச் சுவாரசியமாகப் படிமங்களின் வாயிலாகச் சொன்னதற்காக இன்றும் வாசிக்கப்படும் புதினம். 

ஸ்டான்பர்டு பல்கலைக் கழக ஆராய்ச்சி ஒன்று மிகப் பிரசித்தமானது. சிறையில் கைதிகாளகவும் ஜெயலர்களாகவும் பல்கலைக் கழக மாணவர்கள் நடிக்க வைக்கப்பட்டனர். ஆறே நாளில் கைவிடப்பட்ட ஆராய்ச்சியின் போது ஆரம்பத்தில் நடிக்கிறோம் என்ற நினஒவோடு செயல்பட்டவர்கள் மிக விரைவில் கொடுங்கோல் ஜெயலர்களாகவும், அதிகாரத்துக்குக் கீழ் படிகிற கைதிகளாகவும், ஜெயலர்களால் ஏவப்பட்ட சக கைதியை வதைப்பவர்களாகவும் மாணவர்கள் மாறினர். 

அமெரிக்கக் கறுப்பு இனத்தவரிடையே ஆசியர்களை வெறுக்கும் போக்கு உண்டு. வாஷிங்டன் டி.சி. நகரின் கறுப்பு மேயர் ஆசியர்கள் நடத்தும் கடைகளைக் குறித்து மிகக் கேவலமாகப் பேசினார். பால்டிமோரில் நடந்த கலவரத்தின் போது ஆசியர்களின் கடைகள் குறி வைத்துத் தாக்கப்பட்டன. யூத வெறுப்பும் அமெரிக்கக் கறுப்பினத்தவரிடையே உண்டு. உலகத்தின் எல்லா மூலைகளிலும் யாரோ யாரையோ அவர்களின் நிறம், இனம், மொழி, மதம் என்று ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக வெறுத்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள். இலங்கையில் தமிழர்கள் எல்.டி.டீயினர் முஸ்லிம்களைத் துரத்திய போது பெரிதாக அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. இது மனித இயல்பு. தலித்துகளிடையே கூடத் தீண்டாமை உண்டே!!! 

உலக வரலாற்றின் மிகப் பெரிய அழித்தொழிப்பில் இருந்து மீண்டு தங்களுக்கென்று ஒரு நாட்டையும் உருவாக்கிக் கொண்ட இஸ்ரேலின் ராணுவப் பயிற்சி மையத்தில் ஒரு பேராசிரியர் “உங்களுக்கு வாய்ப்புக் கிடைத்தால் அரேபியர்களைக் கொலைக்களனுக்கு அனுப்புவீர்களா?” என்று கேட்டதற்கு மானவர்களில் பலர் “ஆமாம்” என்று கைத் தூக்கினார்களாம். ஆசிரியர் அதிர்ந்து விட்டார். (இஸ்ரேலின் இன்றைய பிரச்சினைகள், பாலஸ்தீனம் எல்லாம் மிகச் சிக்கலானவை. இந்த நிகழ்ச்சியைச் சுட்டிக் காட்டுவதன் நோக்கம் அதிகாரம் மானுட இயல்பை மாற்றுவதைச் சுட்டிக் காட்டத்தான்). 

அன்றாட வாழ்வில் அதிகாரப் படி நிலைகளில் உயர்ந்தாரோடு சராசரி மனிதர்கள் பாவிக்கும் உறவு முறையை ஒரு சமன்பாடாய் உருவகித்து அமெரிக்கக் கலாசாரத்தில் இரு வேறு நிலைகளில் இருப்பவரிடையே இருக்கும் தூரச் சமன்பாடு (power distance equation) மற்ற கலாசாரங்களை விடக் குறுகலான தூரம் உடையது என்கிறார் மால்கம் கிளாட்வெல். இதை என் 19 வருட அமெரிக்க வாழ்வில் கண் கூடாய்க் கண்டிருக்கிறேன். மிக உயர்ந்த நிலையில் இருக்கும் மேலதிகாரியை ‘ஹெல்லோ’ என்பார் அலுவலக உணவகச் சிப்பந்தி. செனட்டர்கள், பாராளுமன்ற உறுப்பினர்கள் எல்லோரும் தத்தம் தொகுதி மக்களோடு மிகச் சகஜமாகப் பழகுவார்கள். மக்கள் பிரதிநிதிகள் தொகுதிவாசிகளைச் சந்திக்கும் கூட்டங்களில் கேள்விகள் சரமாரியாக வந்து விழும். கீழிருக்கும் ஒரு காணொளியைப் பாருங்கள் (சுட்டி https://www.youtube.com/watch?v=_TDkgIEn5Ac )



நவீனப் பல்கலைக்கழகங்களின் பிறப்பிடம் ஜெர்மனி ஆனால் இன்று உலகத்தின் பிரசித்திப் பெற்ற பல்கலைக் கழகங்களில் பெரும்பாலானவை அமெரிக்காவில். இது குறித்த எழுதப்பட்ட புத்தகத்தில் கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்திற்கு வந்த ஜெர்மானியர்கள் அங்குப் பேராசிரியராக இருந்த நோபல் பரிசு வாங்கிய மார்கனை (Thomas Hunt Morgan) அவர் மாணவர்கள் பெயரைக் குறிப்பிட்டு அழைப்பதை ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்தார்களாம். ஹார்வர்டை மாணவர்கள் ஏன் தேர்ந்தெடுக்கவேண்டும் என்ற கட்டுரைல் லாரி ஸம்மர்ஸ் (Larry Summers) தன் பல்கலைக் கழகத்தில் நோபல் பரிசுப் பெற்ற ஆசிரியரை மாணவன் கேள்விக் கேட்கும் சுதந்திரம் உண்டு என்றார். தாமஸ் பிக்கெட்டியின் பல மில்லியன் விற்பனையான பொருளாதாரம் குறித்த புத்தகத்தைக் கேள்விக் கேட்டு பிரசித்தியான கட்டுரையை எழுதியவர் முனைவர் படிப்பை முடிக்காதவர். 

தமிழ் சமூகத்தின் மிகப் பெரிய பிரச்சினை அடிப்படையான மனிதப் பண்புகளைக் குழித் தோண்டிப் புதைத்த தனி மனித துதியும் அதைத் தொடர்ந்து கிட்டத்தட்ட மறக்கடிக்கப்பட்ட ஜனநாயகப் பண்புகளும். இதன் முழு முதல் காரணக் கர்த்தா திராவிட இயக்கம். அலங்காரப் பட்டங்கள், போதாக் குறைக்கு மேடைகளில் கிரீடங்களைச் சூட்டிக் கொள்வது, ‘போர்ப்படை தளபதி’ என்று எதற்கெடுத்தாலும் நகைக்கத் தகுந்த சுயத் தம்பட்டங்கள். 

எழுத்தாளர் சமஸின் “எல்லாப் பார்ப்பனர்களையும் ஒழித்துவிடுவோம், சாதி அழிந்துவிடுமா” என்ற கட்டுரை இணையத்தில் இந்தக் கட்டுரைக்காகத் தரவுகளைத் தேடியபோது கிடைத்தது. மிகச் சுவாரசியமானதும், நேர்மையானதுமான கட்டுரை. அக்கட்டுரையில் எனக்கு ஏற்க முடியாத பகுதிகள் உள்ளன ஆனால் அதைத் தாண்டி அவர் முன் வைத்த முக்கியமான கேள்விகள் உண்டு. 

சமஸைப் போல் நானும் தஞ்சையில் வளர்ந்த காலத்தில் கீழ் வெண்மணி பற்றிக் கேள்வி பட்டிருக்கிறேன் ஆனால் திராவிட இயக்கங்கள் தயாரித்த எந்தப் பாட நூலிலும் அது பற்றிப் படித்ததில்லை. கீழ் வெண்மணி படுகொலைக்குப் பிறகு அங்குப் பெரும் பணியாற்றிய காந்தியவாதியான (பெரியாரிஸ்ட் அல்ல) கிருஷ்ணம்மாள் ஜெகந்நாதனைச் சமஸ் சந்திதிக்கிறார்.

சமஸ் “‘பார்ப்பனியம் என்பது பார்ப்பனர்களை மட்டுமே உள்ளடக்கியது அல்ல; அது என்னையும் உள்ளடக்கியிருக்கிறது; நானும் எனக்குக் கீழ் ஒரு பெருங்கூட்டத்தை மிதித்து நசுக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்’ என்பதை உணர்ந்த நாள் அது” என்கிறார். 

கிருஷ்ணம்மாள் அவரிடம் சொல்கிறார்: 

“தமிழ்நாட்டோட விவசாயத் தொழிலாளர்கள்ல அஞ்சுல மூணு பேர் தலித்துகள். நிலம் வெச்சிருக்குற தலித்துகளை எடுத்துக்கிட்டா, தொண்ணூறு சதவிகிதம் பேர் ஒரு ஹெக்டேருக்கும் கீழ நெலம் வைச்சிருக்குறவங்க; இவ்வளவு ஏன், தலித்துகள்ல நால்ல ஒருத்தருக்குக் கையெழுத்துப் போட தெரிஞ்சா அதிகம். ஆனா, இன்னமும் ஒரு நாளைக்குச் சராசரியா மூணு தலித் பெண்கள் பலாத்காரத்தை எதிர்கொள்றாங்க, ரெண்டு பேர் தாக்கப்படுறாங்க; எங்க? சமூகநீதியில நாட்டுலேயே முன்னேறுன மாநிலமான தமிழ்நாட்டுல. அப்படின்னா, நம்ம நாடு முழுக்க உள்ள நிலை எப்படி இருக்கும்? சுதந்திரம் அடைஞ்சு 50 வருஷங்களுக்கு அப்புறமும் இதுதான் நிலைமைன்னா, முன்னாடி எப்படி இருந்திருக்கும்? சாதி ஒழிப்பைப் பத்திப் பேசுறவங்க எல்லாரும் இதெல்லாம் எங்கேயோ யாராலேயோ நடத்தப்படுறதாவும், தங்களுக்கு இதுல எந்தச் சம்பந்தமும் இல்லைன்னும் நெனைக்கிறாங்க. ஆனா, ஒவ்வொருத்தருக்கும் இதுல ஏதோ ஒரு வகையில தொடர்பு இருக்குங்கிறதுதான் உண்மை.” 

கிருஷ்ணம்மாளின் பேச்சைக் கேட்ட சமஸ், “ ‘பார்ப்பனியம் என்பது பார்ப்பனர்களை மட்டுமே உள்ளடக்கியது அல்ல; அது என்னையும் உள்ளடக்கியிருக்கிறது; நானும் எனக்குக் கீழ் ஒரு பெருங்கூட்டத்தை மிதித்து நசுக்கிக்கொண்டிருக்கிறேன்’ என்பதை உணர்ந்த நாள் அது” என்கிறார். 

தனக்குள் இருக்கும் ‘பார்ப்பனரை’ அடையாளம் கண்டு கொண்ட சமஸ் கைர்லாஞ்சியில் தலித் குடும்பம் மிகக் கொடூரமாகக் கொலைச் செய்யப்பட்டது தன்னை வாட்டியது என்றும் அதன் பின்னனியில் நண்பர்களோடு “அவரவர் சாதிகளின் அயோக்கியத்தனங்களை மனம் திறந்து பேச முயன்றால் என்ன?” என முயன்றிருக்கிறார். “பார்ப்பனர் அல்லாதவர் என்கிற கூரையின் கீழ் வசதியாக அதுவரை ஒன்றுபட்டிருந்த எல்லோரும் மிக விரைவில், அவரவர் சாதியின் கீழ் பதுங்க இடம் தேடினார்கள். விவாதம் சண்டை ஆனது.” என்கிறார். “அவர்களைப் பொறுத்தவரை பார்ப்பன எதிர்ப்பு மட்டுமே சாதி எதிர்ப்பு” 

அக்கட்டுரையில் இருந்து மேலும் சில பகுதிகள் கீழே: 

“இந்து மதத்தின் 10-ல் ஒரு பங்கு மக்கள்தொகையைக்கூடத் தொட முடியாத ஒரு சாதியின் குற்றங்களை மட்டுமே பேசிக்கொண்டு, ஏனைய 9 பங்கு சாதிக்காரர்கள் வசதியாக, நம்முடைய சுயசாதி விமர்சனங்களிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்வதும், நம்முடைய சாதிகளை அவற்றின் அநீதிகளிலிருந்தும் கொடுஞ்செயல்களிலிரு ந்தும் மறைத்துவிடுவதும் ஒருபோதும் சாதி ஒழிப்புக்கு உதவாது என்று நினைக்கிறேன். மேலும், இது கடைந்தெடுத்த அயோக்கியத்தனம் என்றும் நினைக்கிறேன்”. 

“இன்றைக்கு மிக அரிதாக, விரல் விட்டு எண்ணிவிடத் தக்க அளவில் பொதுத் தளத்தில் வலுவாக ஒலிக்கும் சுயசாதி விமர்சனக் குரல்கள் பார்ப்பனர்களுடையவை என்பதை  ஒப்புக்கொள்வதில் நமக்குத் தயக்கம் இருக்க முடியாது”. 

“பார்ப்பனர் அல்லாத ஏனைய சாதிகளையோ எதிர்த்துப் பொதுத் தளத்தில் இன்றைக்குப் பேசவோ, எழுதவோ முடியுமா? எங்கேனும் அதற்கான இடம் இருக்கிறதா? அப்படிப் பேசினாலோ, எழுதினாலோ குறைந்தபட்சம் அது சகித்துக்கொள்ளவாவதுபடுமா?” 

வேறு எந்தச் சாதியின் பெயரையும் சொல்லத் திராணியில்லாததால் தான் ரஞ்சித் சவுகரியமாக எல்லாவற்றையும் ‘பார்ப்பணீயம்’ என்கிறார். 

ஒரு பேட்டியில் ‘கபாலி’ என்று ரஜினியின் பாத்திரத்திற்குப் பெயர் வைத்தது ஒரு ஸ்டீரியோடைப்பை உடைப்பதற்காக என்கிறார் சமூக விஞ்ஞானி ரஞ்சித். இவரின் ரஜினி என்ன கதையில் பெரிய அறிவு ஜீவியாகவோ, மருத்துவராகவோ, விஞ்ஞானியாகவோ, சமூகச் சேவகராகவோ, ஆசிரியராகவோவா வந்தார்? கோட்டு, சூட்டைப் போட்டாலும் ரவுடி ரவுடி தானே? ரவுடி, அதுவும் ரவுடிகள் ரவுடிகளுக்காகவே நடத்தப்படும் பார்ட்டியில் கலந்து கொண்டு, “காந்திப் போட்ட டிரஸ்ஸூம், அம்பேத்கர் போட்ட டிரஸ்ஸுக்கும் அரசியல் இருக்கு” அப்படீன்னு டயலாக் பேசினா ஸ்டீரியோடைப் உடையுமா? இது என்ன அறிவிலித்தனம். தமிழ் சினிமாவில் எத்தனையோ ஸ்டீரியோடைப். கிறிஸ்தவர்கள், முஸ்லிம்கள், பிராமணர்கள் பற்றிச் சொல்லப்படாத எதிர்மறை ஸ்டீரியோடப்பா? 

ரஞ்சித்தின் பேச்சு உண்மையில் சாரமற்ற பேச்சு. எனக்கு உண்மையில் கொண்டாடப்படுவதற்கு அதில் என்ன இருக்கிறது என்பது விளங்கவில்லை. வெறும் உணர்ச்சிக் குவியலான பேச்சு. வீடுகளில் சகோதரர்கள் சகோதரிகளை ‘டீ’ போட்டுப் பேசுவது பார்ப்பனியம் கற்றுக் கொடுத்தது என்கிறார். எந்தச் சுவற்றில் முட்டிக் கொள்வது என்று தெரியவில்லை. சகோதரிகள் சகோதரர்களை ‘டா’ போட்டு பேசுவதைப் பெரியாரா கற்றுக் கொடுத்தார்? இதில் வேடிக்கை இந்த உரையைத் திராவிட இயக்க உடன் பிறப்புகள் மிக மகிழ்ச்சியாகப் பகிர்ந்தது தான். ‘பாப்பானை திட்டுறான்யா, உடனே ஷேர் பண்ணு’ என்று பகிர்ந்தார்கள். பாவம். அதில் ரஞ்சித் திட்டியது 50-ஆண்டுக் காலத் திராவிட இயக்க ஆட்சியினை. ‘சமூக நீதியற்ற தமிழ் நாடு’ என்கிறார். எங்கும் சாதி மறையவில்லை என்கிறார். இடை நிலைச் சாதியினர் தங்களை விலக்குகிறார்கள் என்றார். என்ன இதையெல்லாம் பட்டியலிட ஆரம்பித்தவர் அப்புறம் யூ-டர்ன் அடித்து எல்லாத்தையும் போடு பாப்பான் தலையில் என்று போட்டுவிட்டுச் சாமர்த்தியமாகத் தப்பித்துக் கொண்டார். போகிற போக்கில் தமிழ் தேசியம் என்ற சித்தாந்தத்தை வெற்றுக் கோஷம் என்று நிறுவியதும் உடன் பிறப்புகள் மனம் குளிர வைத்த ஒன்று. இந்த ரஞ்சித்தே பேச்சுகளில் அனிதாவை ‘அவள்’ என்று தான் குறிப்பிடுகிறார். 

மேடை மேடையாக ரஞ்சித் அநீதிகள் பற்றிக் கொதிக்கிறார் ஆனால் ஓரிடத்தில் கூட பிரச்சினைகள் குறித்தோ அதற்கான தீர்வுகள் குறித்தோ முறையான எந்த அலசலும் இல்லை. நீட் தேர்வு அரசுப் பள்ளி மாணவர்களுக்கெதிரானது என்று காது கிழிய கத்தினார்கள். இந்த ஆண்டு ஐந்தே அரசுப் பள்ளி மாணவர்கள் மருத்துவம் படிக்க அட்மிஷன் கிடைத்தது. இதற்கு முன் “சராசரியாக 30 அரசுப் பள்ளி மாணவர்கள் மருத்துவம் படிக்க” அனுமதிக் கிடைத்தது என்கிறது விகடன் கட்டுரை ஒன்று. கிட்டத்தட்ட 3000 இடங்களில் 30 தான். 1% தான். இது தான் தமிழ் நாட்டில் அரசுப் பள்ளிகளின் லட்சணம். அனிதாவே தனியார் பள்ளியில் தான் +1, +2 படித்தவர் என்பது குறிப்பிடத் தகுந்தது. ஆசிரியர் பயிற்சித் தேர்வுக்கு அமர்ந்த 95% விண்ணப்பதாரர்கள் பெயில் தமிழ் நாட்டில். (‘நீட் விவகாரம்: பேசப்படாத கல்வியின் தரம், பேசப்பட்ட நாஜித்தனம்’ என்று இன்னொரு கட்டுரை எழுத திட்டம் அப்போது இது குறித்து விரிவாக எழுதுகிறேன். இன்ஷா அல்லா) 

ஏதாவது பள்ளிக்குச் சென்று மாணவர்களின் தேவைகள் என்ன என்று எட்டியாவது பார்த்தாரா ரஞ்சித்? எத்தனை பள்ளிகளில் நூலகங்கள் இருக்கின்றன? எத்தனை மாணவர்களால் தங்கள் பாடப்புத்தகம் அல்லாத எந்தப் புத்தகத்தையாவது படிக்க முடிகிறது? கிராமத்து அரசுப் பள்ளிகளில் இருந்து கல்லூரிக்கு வருபவர்கள் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள் எத்தனை? 

இந்தியை திணிக்கிறது என்று சொல்லி நவோதயாவை எதிர்த்தார் என்று திருமாவளவனின் வலைப் பக்கம் சொன்னது. இது துரோகம். தலித் மாணவர்கள் இந்தியையும், ஆங்கிலத்தையும் நன்றாகப் பயின்றால் அதனால் வரும் லாபங்கள் நிறைய. கருணாநிதியின் குடும்பத்தைப் பார்த்துக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள் ரஞ்சித். அவர் பிள்ளைகள், பேரன்கள் எல்லாம் ஆங்கிலக் கான்வெண்டுகளில் தான் படித்தார்கள். கருணாநிதி அளவுக்குக் காந்தி நல்ல தகப்பன் இல்லை. இந்தியாவின் ஒவ்வொரு மாநிலமும் தமிழ் நாட்டு மாணவனுக்குச் சொந்தம். “அறிவை விரிவுச் செய், அகண்டமாக்கு, விசாலப் பார்வையால் விழுங்கு மக்களை” என்று சொல்லிக் கொடுங்கள். கருணாநிதியைப் பாருங்கள் ஒரு மகனை மாநிலத்தில் துணை முதல்வராக்கினார், இன்னொரு மகனை டில்லியில் மந்திரியாக்கினார். கற்றுக் கொள்ளுங்கள் ஐயா. மாணவர்களை உலகுக்குத் தயார் செய்யும் கல்வியைத் தருமாறு கல்வியாளர்களோடு பேசுங்கள். சும்மா மிஷ்கின், அமீர் இவர்களோடு கூட்டம் போட்டால் ஒன்றுக்கும் உதவாது. 

இன்று ரஞ்சித் இருக்கும் உயரத்தில் இருந்து அவர் செய்யக் கூடியது அநேகம். ஆனால் இது போன்ற உணர்ச்சி மயமான பேச்சுகள் பேஸ்புக் ஷேர்களைத் தாண்டி எதையும் செய்யாது. அவனவன் இதைப் பகிர்ந்துவிட்டு “ஆஹா பெரியார்”, ‘பாரீர் ரஞ்சித்’ என்றெல்லாம் சொல்லிவிட்டுத் தத்தம் பிள்ளைகளைக் கான்வெண்டுகளுக்கும், நகரில் விலையுயர்ந்த டியூஷனுக்கும் அனுப்பப் போய் விடுவார்கள். 

கடந்த கருணாநிதி ஆட்சியின் போது சென்னையில் இருக்கும் ஆதி திராவிடர்கள் நல விடுதி மாணவர்கள் சாலை மறியலில் ஈடுபட்டார்கள் அவர்கள் விடுதியின் அவல நிலையை அரசுக்குக் கவனப்படுத்த. ஒவ்வொரு ஊரிலும் அந்த விடுதிகள் மிருகங்கள் கூட வாழ லாயக்கில்லாதவை என்பது தானே நிஜம். பார்ப்பனீயம் பேசுவது எளிது ரஞ்சித்துக்கு. இதெல்லாம் அவருக்குத் தெரிந்திருக்கும் ஆனால் மேடையில் பாஜக, பார்ப்பனீயம், 20 வருடங்களுக்குப் பாஜக ஆட்சி வந்து விடுமோ, என்றெல்லாம் பேசுவது கரகோஷமும் திராவிட இயக்க உடன் பிறப்புகளிடம் ‘சமூகப் போராளி’ என்ற அந்தஸ்த்தையும் பெற்றுத் தரும். அமெரிக்காவில் கறுப்பு விளையாட்டு வீரர்கள், கலைஞர்கள், நடிகர்கள் அநேகம் பேர் குழந்தைகள் நலன், கல்வி ஆகியவற்றுக்கு மிகப் பெரும் உதவிகள் செய்கிறார்கள். ரஞ்சித் கற்றுக் கொள்ளலாம். அவர்களெல்லாம் நிச்சயமாக இனவாதத்துக்கு எதிராகவும் தேவைப் படும் போது பேசுகிறார்கள், தத்தம் வழியில் போராடுவார்கள் ஆனால் அதைத் தாண்டி ஆக்கப் பூர்வமான உதவிகளைச் செய்கிறார்கள். 

துணை இயக்குனர் உட்கார்ந்தால் வரும் எரிச்சல் பற்றி ரஞ்சித் குறிப்பிட்ட போது எனக்கு ஜெயகாந்தனின் ‘ஓர் இலக்கியவாதியின் கலையுலக அனுபவங்கள்’ புத்தகத்தில் வரும் ஒரு நிகழ்ச்சி நினைவுக்கு வந்தது. 

ஜெயகாந்தனும் ஏ.எல். நாரயணனும் ஒரு ‘முக்கியப் புள்ளி’யை சந்திக்கப் போனார்கள். சினிமா உலகுக்கே உரித்தான ‘கூஜா’ ஒருவரும் வந்ததாக ஜெயகாந்தன் சொல்கிறார். நால்வரும் அமர்ந்துப் பேசும் போது ஜெயகாந்தன் கால் மேல் கால் போட்டு உட்கார்ந்துவிட்டார். மேலும், அந்த முக்கியப் புள்ளி தான் ஒரு சிகரெட்டை எடுத்துக் கொண்டு சிகரெட் பாக்கெட்டை ஏ.எல். நாராயணனிடம் நீட்ட அவரும் எடுத்துக் கொள்கிறார் ஆனால் ஜெயகாந்தன் தனக்கும் அளித்த முக்கியப் புள்ளியிடம் ‘தாங்க்ஸ்’ என்று சொல்லிவிட்டு தன் சட்டைப் பையில் இருந்து தன் சொந்த சிகரெட்டை எடுத்துப் புகைத்தாராம். கூஜாவின் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது. வெளியில் வந்த பிறகு ஜெயகாந்தன் மரியாதைக் கெட்டு நடந்து கொண்டார் என்று கடிந்துக் கொண்டாராம். 

‘பேண்ட்’ போட்டால் “கால் மீது கால் போட்டு உட்கார்ந்தால் தான் கம்பீரமாயும் அழகாயும் இருக்கும்” என்பது தன் அபிப்பிராயம் என்றும் அப்படி அமர்வதே தன் வழக்கம் என்கிறார். “இந்தத் தேசத்தின் மேலான மரியாதைக்குரிய பல உன்னதமான மனிதர்களோடு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் சமத்துவமாகப் பழகி வளர்ந்தவன். எங்கள் அகராஇயில் மரியாதை என்பதற்கு எழுந்து நிற்பது, சிகரெட்டை மறைத்துக் கொள்வது என்ற அர்த்தங்களே கிடையாது. ஒரு அடிமையின் மரியாதைப் பண்புகளை நான் எப்போதுமே அறியாதவன்’ என்கிறார். கவனிக்கவும் அவர் ‘அடிமையின் மரியாதைப் பண்பு’ என்றாரே தவிர ‘பார்ப்பனீயம்’ என்று பசப்பவில்லை. அது சரி, அவர் ஜெயகாந்தன் ஆயிற்றே, அவர் என்ன ரஜினிகாந்தை ‘சார்’ என்று அழைத்தவரா? 

அமெரிக்காவில் இசை நிகழ்ச்சி நடத்த வந்த இளையராஜா நிகழ்ச்சியின் நடுவே, ஆயிரம் பேருக்கு மேல் கூடியிருந்த அரங்கில், அதில் பலரும் கைப்பேசி மூலம் பதிவு செய்து கொண்டிருந்தார்கள், பிழையாக வாசித்த இசைக் குழு அங்கத்தினர் ஒருவரை ‘அறிவிருக்கா’ என்றார். கூட்டம் கைத்தட்டி மகிழ்ந்து, புல்லரித்தது. அடுத்த நாள் பலரும் மிகச் சிலாகித்து ‘அவர் பிழைப் பொறுக்க மாட்டார்’ என்று புல்லரித்தார்கள். அற்பர்கள். சரியாகப் பயிற்சிகள் நடத்தி மேடையேறியிருக்க வேண்டிய பொறுப்பு ராஜாவுடையது. பிழை நடந்ததும் சபையிடம் அவர் தான் மன்னிப்புக் கோரியிருக்க வேண்டும். ஒரு ஸிம்பனி நிகழ்வில் தவறு நடந்தால் நடத்துனர் தான் மன்னிப்புக் கேட்பார், நடத்துநரைத் தான் குறைச் சொல்வார்கள். ஆனால் நம் அடிமைச் சமூகத்தில் பாவப்பட்ட அந்த வாத்தியக்காரர் வசையை வாங்கிக் கொண்டார். நினைத்துப் பாருங்கள், அந்த மனிதரின் மனைவி, பிள்ளைகள் என்ன பாடுபட்டிருப்பார்கள். இது முதல் முறையல்ல ராஜா இது போன்ற எதேச்சாதிகாரங்களுக்குப் பிரசித்தம். ராஜா தலித். (விநாயக முருகனைக் கேட்டால் ‘கன்வர்ட்டட் பார்ப்பான்’ என்பார்) 


பிரச்சினைகளை நேர்மையாகப் பேசாவிடில் பிரச்சினைகள் தீராது. எதெற்கெடுத்தாலும் பிராமணர்களைத் திட்டித் தீர்த்துவிட்டல் பிரச்சினைகள் தீரவும் தீராது இன்னும் சொல்வதானால் இந்த மன நோய் பல சமயங்களில் உண்மையான காரணங்களைப் பதுக்கத்தான் உதவுகிறது.


References: