சுதந்திர தினத்தையும் குடியரசு தினத்தையும் அவமதித்த மதிமாறன். குடியரசு தினம் என்பது என்ன? ஏன் கொண்டாட வேண்டும்?

பெரியாரிஸ்டுகளுக்கே உரிய அறிவிலித்தனத்தோடும் தடித்தனத்தோடும் மதிமாறன் மீண்டும் ஒரு முறை பொய்களையும் அரை வேக்காட்டுத்தனத்தையும் அவிழ்த்துவிட்டிருக்கிறார். வேறெந்த நாட்டிலும் சுதந்திர தினத்தை இவ்வளவு மூடத்தனமாகக் கிண்டலடித்துக் கைத் தட்டு வாங்க முடியாது. குடியரசு தினம் என்றால் என்னவென்றே தெரியாதவர் அத்தினத்தைக் கொண்டாடுவதை எள்ளி நகையாடுகிறார்.

முகநூலில் நண்பர் இதைப் பகிர்ந்து "முட்டாள்கள் சூழ் உலகு" என்றார். அதில் வெறுமனே கடுமையாகச் சாடிவிட்டு நகர்ந்துவிட்டேன். ஆனால் நாள் முழுவதும் அந்தப் பேச்சுத் துன்புறுத்தியது. பற்பல கோடி இந்தியர்களின் வியர்வையிலும் இரத்தத்திலும் தோய்ந்து கிடைத்த சுதந்திரத்தை இந்த மூடன் எள்ளி நகையாடியது தக்க எதிர் வினை இல்லையென்றால் நாளை மேற்கோள் கட்டப்படும் உண்மையாகி விடும். இதை முதலில் முகநூலில் எளிய பதிவாக எழுத நினைத்தேன் ஆனால் இது முகநூல் பதிவு என்பதைத் தாண்டி பதியப்பட வேண்டும் என்பதற்காகவே இங்கு வெளியிடப் படுகிறது.

மதிமாறன் பேசியது: 

1948 ஆகஸ்டு 15-இல் சுதந்திரம் கிடைத்தது என்று சொல்லி பிறகு 47-இல் கிடைத்தது இல்லையா என்று திருத்தி, தான் பெரியார் கட்சிக்காரன் என்றும் அதனால் நினைவில் இல்லையென்றார். கூட்டத்தில் ஒன்றிரண்டு கைத்தட்டல்கள். 1950 வரை சுதந்திர தினம் மட்டும் கொண்டாடப்பட்டது பிறகு தீடீரெனக் குடியரசு தினம் என்று ஒன்று சேர்க்கப்பட்டது, இரண்டு தினத்துக்கும் என்ன வித்தியாசம் என்று வினவி 1929-இல் முன் மொழியப்பட்ட 'பூரணச் சுதந்திரம்' கோஷத்தை சுட்டிக் காட்டுகிறார். அப்போது, பூரணச் சுதந்திரம் அடைய 'வரி கொடா' போராட்டம் நிகழ்த்துவது என்று முடிவெடுக்கப்பட்டதாகவும் அதை நடத்தும் அதிகாரம் காந்தியிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டதென்றும் காந்தியோ போராட்டம் நடத்தினால் வன்முறையும் ஆங்கில அரசுக்கு சங்கடமும் நேருமே என்றும் அஞ்சி 1930-இல் சுதந்திரம் கிடைத்து விட்டது போல் பாவித்து மிட்டாய் விநியோகம் செய்து கொண்டாடச் சொல்லி ஆங்கிலேய அரசின் முன் கேலிப் பொருளானார் என்று முடிக்கிறார்.

இப்படியெல்லாம் பேசுவதற்கு ஈரோட்டில் தான் பட்டம் வாங்க வேண்டும். அப்பட்டமான பொய்கள். கொழுப்பெடுத்த தடித்தனம்.

1929-இல் காந்தி: 

1929 டிசம்பர் 31-ஆம் தேதி நள்ளிரவில் லாகூரில் 'பூரணச் சுதந்திரம்' என்பது குறிக்கோளாக அறிவிக்கப் பட்டு 'இன்குலாப் ஜிந்தாபாத்' முழக்கங்களோடு கொடியேற்றம் செய்யப்பட்டது. 1929-இல் காந்திக்கு 60 வயது பூர்த்தியானது. இந்த வருடத்தை அவர் எப்படிச் செலவிட்டார் என்று பார்த்தால் பிரமிப்பூட்டும்.

ஜனவரி 1-ஆம் தேதி கல்கத்தாவில் அந்நியத் துணி பகிஷ்காரம், பிறகு அகமதாபாத் திரும்பல்.பிப்ரவரியில் சிந்து மாகாணத்துக்குப் பயணம். கராச்சியில் பொதுக் கூட்டம், சிந்து மாகாணத்தில் சுற்றுப் பயணம். பிப்ரவரி 15- டில்லி வருகை காங்கிரஸ் காரியக் கமிட்டிக் கூட்டம். மார்ச் 4 கல்கத்தாவில் அந்நியத் துணி எரிப்பும் கைதும். உடனே விடுவிக்கப்படுகிறார். மார்ச் 5 பர்மாவுக்குப் பயணம். மார்ச் 24-இல் கல்கத்தாவில் பொதுக் கூட்டம். இதற்கிடையே பகத் சிங் குண்டு வெடிப்பு நிகழ்ச்சியும் பம்பாய் மற்றும் வேறு சில தொழில் மையங்களில் தொழிலாளர்கள் வேலை நிறுத்தமும் நடக்கின்றன. ஏப்ரல் 6 ஆந்திர சுற்றுப் பயணம். ஒரு கூட்டத்தில் தனக்குப் புகழ் உரைகள் அளிக்கப்படுவதை விடப் புள்ளி விவரங்கள் - ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் இருக்கும் ஆண், பெண், தீண்டத்தகாதோர், பள்ளிகள்- அளிக்கப்பட்டால் உபயோகமாக இருக்கும் என்கிறார். 319 கிராமங்களுக்குக் காந்தி சென்றார். பல்லாயிர கணக்கானோர் காந்தியின் சந்திப்புகளுக்கு வந்தனர். 6 வார சுற்றுப் பயணம் மே மாதம் 21-ஆம் தேதி முடிந்தது.

ஜூன் மாதம் அல்மோரா பயணம். ஜூலை மாதம் மீண்டும் சபர்மதி. செப்டெம்பரில் உத்திரப் பிரதேசம் சுற்றுப் பயணம். நவம்பர் 24 சுற்றுப் பயணம் முடிவுற்றது. முக்கியமான நகரங்கள், கிராமங்கள், பல்கலைக் கழகங்கள் என்று காந்தி உரையாற்றாத இடம் குறைவு.

டிசம்பரில் லாகூருக்குப் பயணம். டிசம்பர் 31-ஆம் தேதி நள்ளிரவில் 'பூரணச் சுதந்திரம்' முழக்கமாக ஏற்கப்படுகிறது. பூரணச் சுதந்திரம் அடைவதற்கு ஒத்துழியாமை மற்றும் வரிக் கொடுக்காமை தேர்ந்தெடுத்த இடங்களில் தக்க பாதுகாப்புகளோடு முன்னெடுக்கப் படும் என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. அது தான் காந்தியம். ஒவ்வொரு அடியெடுத்து வைக்கும் போது மக்களைச் சிந்தித்தவர். எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று மக்களைத் தூண்டிவிட்டு வீட்டில் படுத்து உறங்கியவர் அல்லர். மதிமாறன் சொல்வது போல் அவர்கள் ஒன்றும் வரிக் கொடுக்காமல் இருப்பது ஒன்றை மட்டும் முன் வைக்கவில்லை. அது வரை தீர்க்கமாகப் பூரணச் சுதந்திரம் மட்டுமே குறிக்கோள் என்று சொல்லப்பட்டதில்லை. அது ஒரு புதிய ஆரம்பம். ஒரு நீண்ட நெடிய சரித்திர முக்கியத்துவப் பயணத்தில் மிக முக்கியத் தருணம். இப்படித் தான் உலகெங்கும் புரட்சிகள் உருப் பெற்றிருக்கின்றன.

26 ஜனவரி 1930 முதல் தண்டி யாத்திரை வரை: 

லாகூர் தீர்மானம் மக்களிடையே என்ன வகையான வரவேற்பைப் பெற்றிருக்கிறது என்பதை அறிய 26 ஜனவரி 1930 'சுதந்திர தினம்' என்று அனுஷ்டிக்கப் பட வேண்டும் என்றும் அத்தினத்தில் நாடு முழுக்கக் காங்கிரஸ் உறுதி மொழி ஏற்பு நிகழ்வுகளை நடத்த வேண்டும் என்றும் தீர்மானிக்கப் பட்டது. அக்கூட்டங்களில் உறுதி மொழித் தவிர வேறு அலங்கார உரைகள் கூடாதென்றும் முடிவெடுத்தார்கள். இது ஒன்றும் மதிமாறன் சொல்வதைப் போல் மிட்டாய்க் கொடுத்து பம்மாத்துக் காட்டிய நாள் அல்ல.

நேரு தன் சுய சரிதையில் அந்நாளை நினைவுக் கூர்கிறார். "சுதந்திர தினம் வந்தது, ஜனவரி 26, 1930, அது நாட்டில் நிலவிய உற்சாக மனநிலையை எங்களுக்கு மின்னல் பொழுதில் உணர்த்தியது. அலங்கார உரைகள் இல்லாது பல இடங்களில் நிகழ்த்தப்பட்ட உறுதி மொழி ஏற்பு நிகழ்வுகள் அமைதியாகவும் சீராகவும் நடந்தது மிகப் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. இவையெல்லாம் காந்திக்குத் தேவையான விசையைக் கொடுத்தது. அடுத்தடுத்த நிகழ்வுகள் ஒரு முக்கியக் கட்டத்தை நோக்கி நகர்ந்தது ஒரு டிராமாவைப் போல்".

ஒத்துழையாமை இயக்கம் எப்படி வன்முறைக்குள் சறுக்கி விழாமல் முன்னெடுக்க முடியும் என்று காந்தியும் காங்கிரஸும் மீண்டும் மீண்டும் விவாதித்தன. முன்னெடுக்கப் போகும் போராட்டத்தில் தான் கைது செய்யப்படுவோம் என்பதைக் காந்தி எதிர்ப்பார்த்தார். அப்படித் தான் கைது செய்யப்பட்டால் அடுத்தக் கட்டப் போராட்டங்கள் எப்படி அமைதியாக நடக்க வேண்டும், வன்முறைக்கு இடம் கொடுக்காமல் எப்படி மேற்கொண்டு போராட்டம் தொடர வேண்டும் என்று சமூகத்தின் ஆசானாக விரிவாகத் திட்டங்களைத் தன் பத்திரிக்கையில் விவரித்தார்.

வரிக் கொடாமைப் போராட்டத்தைக் காந்தி கை விட்டதாக மதிமாறன் சரடு விடுகிறார். காந்தி அடுத்தக் கட்ட போராட்டத்தை அறிவித்தார். உலகளாவிய சாம்ராஜ்ஜியத்தின் தூண்களை அசைத்துப் பார்த்து உலகின் பார்வையை ஒரு அறுபது வயது முதியவரின் நடைப் பயணத்தை நோக்கித் திருப்பியது அவர் அறிவித்தப் போராட்டம். வரலாறுக் காணாத எழுச்சி தேசமெங்கும். ஆம் அது தான் உப்புச் சத்தியாகிரகம் என்றும் தண்டி யாத்திரை என்றும் அறியப்பட்டது. அது உப்பு மீதான வரியை ரத்துச் செய்யச் சொல்லித் தான் நடத்தப்பட்டது.

12 மார்ச் 1930 சபர்மதியில் காந்தி உட்பட 80 சத்தியாகிரகளோடு தொடங்கிய யாத்திரை 24 நாட்கள் முடிவில் 6 ஏப்ரல் 1930 அன்று ஒரு கைப்பிடி உப்பை அள்ளியதோடு தண்டியில் முடிந்தது. அந்த நிகழ்வைப் பற்றிய எழுதிய அத்தனை வரலாற்றாசிரியர்களும் இன்றும் பிரம்மிப்போடு தான் அது பற்றி எழுதுகிறார்கள். காங்கிரஸ் தலைவர்கள் பலரும் நில வரி கொடுக்க மறுப்பது போன்ற ஏதோ ஒன்றை தான் காந்தி அறிவிப்பார் என்று நினைத்தார்கள் ஆனால் காந்தியின் உப்பு வரி எதிர்ப்பு அக்கினி குஞ்சாக ஆரம்பித்துப் புரட்சி எரி தழல் ஆனது. இப்படிப்பட்ட சரித்திர நிகழ்வைப் பற்றியும் அது ஏன் அப்படி ஒரு எழுச்சியை ஏற்படுத்தியது என்றும் நம் பள்ளி சரித்திர நூல்கள் சொல்லித் தர தவறிவிட்டதாலேயே மதிமாறன்கள் எளிதாக அரைவேக்காட்டுப் பொய்களை வீசிவிட்டு கைத்தட்டல் வாங்குகிறார்கள்.

உப்புச் சத்தியாகிரகம் பற்றி வாயே திறக்காமல் மழுப்பியது அயோக்கியத்தனம். அது சரி பெரியாரிஸ்ட் ஆச்சே இதையாவது செய்து தானே ஆக வேண்டும்.

காந்தி-இர்வின் ஒப்பந்தமும் பகத் சிங்கின் தூக்குத் தண்டனையும்: 

5 மே 1930 தண்டியில் கைது செய்யப்பட்ட காந்தி 25 ஜனவரி 1931 விடுதலைச் செய்யப்பட்டார். மற்ற தலைவர்களும் பின்னர் விடுதலைச் செய்யப்பட்டனர். காந்தியும் இர்வினும் பிப்ரவரி 17 முதல் மார்ச் 7-ஆம் தேதி வரை பேச்சு வார்த்தை நடத்தினர்.

காந்தி-இர்வின் பேச்சு வார்த்தை நடந்த போது பகத் சிங்கும் அவர் கூட்டாளிகளும் தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டனர் சாண்டர்ஸ் கொலை வழக்குக்காகவும் குண்டு எறிந்த நிகழ்வுக்காகவும். பகத் சிங் தூக்கிலப்படுவது தான் அந்த ஒப்பந்தத்தின் முக்கியமான ஷரத்து என்று பச்சைப் பொய்யை மதிமாறன் சொல்கிறார். முன்பொரு முறை தமிழச்சி தங்கப்பாண்டியன் என்பவரும் இதே போல் ஒரு அவதூறைச் சொன்னார்.

இர்வினிடம் காந்தி தன் எல்லா நம்பிக்கைகளுக்கும் எதிரான செயல் ஒன்றைச் செய்த பகத் சிங்குக்காக இர்வினிடம் மிகத் தீவிரமாகவே வாதிட்டிருக்கிறார். இர்வின் சொல்கிறார், "அமைதியின் அப்போஸ்தலரான காந்தியைப் போன்ற ஒருவர் தன் நம்பிக்கைக்கு எதிரான செயல் செய்தவர்களுக்காக வாதிடுகிறார் என்றால் அது எவ்வளவு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்று எனக்குப் புரிந்தது. ஆனால் அரசியல் காரணங்கள் நீதி பரிபாலனம் பாதிக்கப்படக் கூடாது. இப்படிப்பட்ட தண்டனைக்கு இதை விடத் தகுதியான வழக்குக் கிடையாது." அமெரிக்கப் பத்திரிக்கையாளர் வில்லியம் ஷைரர் காந்தியோடு அப்போது செலவிட்ட நாட்களைப் பற்றிய நினைவோடையில் "காந்தி இர்வினிடம் அந்த மூன்று இளைஞர்களின் உயிருக்காக மன்றாடினார் ஆனால் பலனில்லை" என்கிறார்.

குடியரசு என்பது என்ன? 

தங்கள் போராட்ட்ம் ஒரு நாள் வெற்றிப் பெரும், ஒரு நாள் தங்கள் நாடும் தங்கள் மக்களும் சுதந்திரக் காற்றைச் சுவாசிப்பார்கள் அது வரலாற்றின் கட்டாயம் என்று காங்கிரஸ் பேரியக்கத்தின் தலைவர்கள் நம்பியதோடல்லாமல் அந்த நாள் வரும் போது நாட்டை நிர்வகிப்பது பற்றி மிகப் பெரிய திட்டங்களை வகுத்து வைத்திருந்தார்கள்.

சுதந்திர இந்தியாவில் ராணுவத்தின் பங்கு என்ன, மொழி வாரி மாநிலங்கள் என்று மிகத் தீர்க்கமாக ஆய்வறிக்கைகள் தயார் செய்யப்பட்டன. ஒரு தேசத்தின் வாழ்வில் சுதந்திரத்தை விட முக்கியமானது அத்தேசம் தனக்கென உருவாக்கிக் கொள்ளும் அரசியல் சாசனம் தான்.

அமெரிக்க வரலாறைக் கொஞ்சம் நோக்கினால் அரசியல் சாசனம் என்பது சுதந்திரத்தை விட ஒரு நாட்டுக்கு எவ்வளவு முக்கியம் என்பது விளங்கும். அரசியல் சாசனம் தான் சுதந்திர தேசத்தின் அடித்தளம். சுதந்திரத்திற்குப் பின் நாடு எந்தத் திசையில் பயனிக்கும் என்பதையும் வரக் கூடிய பல்லாண்டுகளுக்கும் ஒரு பெரிய ஜனத்திரளின் பலத்தரப்பட்ட முரன்களை நெகிழ்வோடும் அதே சமயத்தில் ஒற்றுமைக் குலையாமலும் ஜனநாயக மரபுகளோடும் சமாளிக்க ஒரு வரை படத்தை உருவாக்கித் தருகிறது. இந்தியாவோடு அல்லது அதற்குப் பின் சுதந்திரம் அடைந்த பல நாடுகள் சறுக்கி எதேச்சாதிகாரத்துக்குப் பலியானது அவை அரசியல் சாசனத்தின் வடிவமைப்பில் கவனம் கொள்ளாதது தான் காரணம் அல்லது அரசியல் சாசனத்தைக் குழித் தோண்டி புதைக்கும் சூழல்கள் உருவானது தான் காரணம்.

அமெரிக்கா தனக்கான அரசியல் சாசனத்தை உருவாக்கிக் கொண்டதையும், அதில் நடந்த விவாதங்களையும், அந்தச் சாசனம் மாநிலங்களால் அங்கீகரிக்கப்பட நடந்த முயற்சிகளும் தீவிர வரலாற்றாசிரியர்களும் அருங்காட்சியகங்களும் மக்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கின்றன. பள்ளி மாணவர்கள் பிலடெல்பியாவில் இருக்கும் அரசியல சாசனம் பற்றிய அருங்காட்சியகத்திற்குப் பல்லாயிர கணக்கில் வருகைத் தருகிறார்கள். அவர்களுக்குத் தெரியும் 'குடியரசு' என்பது என்னவென்று. இன்றும் இங்கிலாந்தி குடியரசு அல்ல. என்ன செய்வது இந்தியாவில் நம் அரசியல் சாசனம் பற்றி எழுதுவதற்குக் கூடக் கிரான்வில் ஆஸ்டின் என்கிற வெளிநாட்டினர் தான் தேவைப் படுகிறார்.

சுதந்திர இந்தியா இடைக்கால அமைச்சரவையைத் தான் அமைத்தது. இடைக் கால அமைச்சரவையின் முக்கியப் பணி அரசியல் சாசனம் உருவாக்குவது. மூன்றாண்டுக் காலப் பகீரதப் பிரயத்தனம் அது. இந்தியா மாதிரி ஒரு நாடு ஓற்றுமையான சுதந்திர நாடாகவே நீடிக்க முடியாது என்று எண்ணியவர்கள் தான் 1947-இல் அதிகம். வைக்கோல் போன்ற மனிதர்களிடம் அதிகாரம் கை மாறியிருக்கிறது என்றார் சர்ச்சில். வரலாறுக் காணாத பல கோடி மக்களின் இடப் பெயர்வு, உள் நாட்டு கலகத்துக்கு நிகரான மதக் கலவரங்கள் இவற்றுக்கிடையே அரசாங்கத்தையும் நடத்திக் கொண்டு அதன் அங்கத்தினரில் பலர் அரசியல் சாசனம் எழுதும் முக்கியக் கமிட்டிகளுக்குத் தலைவர்களாகவும் இரட்டைப் பொறுப்பு வகித்தனர். நேரு, பட்டேல், பிரசாத், அம்பேத்கர் செய்ததை அமெரிக்காவின் தேசப் பிதாக்கள் கூடச் செய்யவில்லை.

அரசியல் சட்ட வரைவின் தலைமை இந்தியாவில் ஒடுக்கப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்தவர் அன்றைய ஆளும் கட்சியின் முக்கியஸதர்களோடு மிக உக்கிரமாகச் சண்டையிட்டவரும் ஆன அம்பேத்கர். நவம்பர் 4, 1948 அன்று அம்பேத்கர் இடைக்கால அரசு (Constituent Assembly) முன் அளித்த உரை இந்திய அரசியல் சட்டத்தின் அடிப்படைகளை விளக்கும் அற்புத உரை.

எந்த வகையான அரசியல் அமைப்பு, ஏன், அமெரிக்க அரசியல் அமைப்பிலிருந்து எங்கு மாறுபடுகிறோம், ஏன் இந்திய மரபிலிருந்து சட்டம் விலகுகிறது, சிறுப்பான்மையினரை அங்கீகரிப்பதும் அவர்களும் பெரும்பான்மையினரும் அடைய வேண்டிய மாற்றங்கள் குறித்தும் விரிவான உரை அது. கத்தி மேல் நடக்கும் லாவகத்தோடு எந்தப் பக்கமும் சாயாமல் ஒவ்வொரு பக்கத்தின் தரப்பையும் அங்கீகரித்து எது ஏற்கப்படுகிறது எது மறுக்கப்படுகிறது, ஏன் என்று தெளிவாகச் சொல்லும் உரை.

அந்த அரசியல் சட்டம் தான் இன்றும் இந்தியாவை உயிர்ப்பான ஜனநாயகமாக வைத்திருக்கும் ஒப்பந்தம். அரசியல் சட்டத்தில் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் முக்கியம், அதிலுள்ள இடை வெளிகள் முக்கியம், அதன் வரையறைகள் முக்கியம்.

வார்த்தைகளும் அரசியல் சட்டமும்: 

"சட்டத்தின் முன் அனைவரும் சமம்". மிகச் சாதாரண ஒற்றை வாக்கியம் ஆனால் அமெரிக்காவில் அடிமை முறை ஒழிப்பிற்கு ஒரு விதமாக உதவிய வாக்கியம் இந்தியாவுக்கு 1947-50 நடந்த விவாதத்தில் வேறு முக்கியத்துவம் அடைந்தது.

அபிரஹாம் லிங்கன் பற்றிய திரைப்படத்தில் முக்கியமான காட்சி அடிமை முறை ஒழிப்பு சட்டத் திருத்த மசோதாவுக்கான வாதம். திருத்தத்தை ஆதரிப்பவர் எதிர்ப்பவர்களை நோக்கித் தூண்டில் போடும் விதமாகச் சொல்வார், "எல்லோரும் சட்டத்தின் முன் ஒன்று என்று தான் சொல்கிறோமே தவிர எல்லோரும் எல்லா விதத்திலும் ஒன்று என்று சொல்லவில்லை". 'சட்டத்தின் முன் எல்லோரும் சமம்" என்பது சமத்காரமாகச் சமரசம் உருவாக்கச் செய்த உத்தி.

ஒரு நூற்றாண்டு கழித்து இந்திய அரசியல் சட்ட விவாதத்தில் இது விவாதமாகிறது. 'சட்டத்தின் முன் எல்லோரும் சமம்' என்றால் நலிந்தோருக்காக அளிக்கப்படும் சலுகைகளை ரத்துச் செய்ய நீதி மன்றங்களுக்கு அதிகாரம் கிடைக்கும் என்று கருத்தில் கொண்டு அந்த வார்த்தைகள் சற்றே மாற்றியமைக்கப்பட்டன. இன்று வரை "எல்லோரும் சட்டத்தின் முன் சமம்" என்பதைச் சுட்டிக் காட்டி சமூக நீதிக்காக இயற்றப்பட்ட சட்டங்களுக்கு எதிரான வழக்குகள் இப்படித்தான் தோற்கடிக்கப்படுகின்றன.

தமிழ் நாட்டில் இருக்கும் 69% இட ஒதுக்கீட்டிற்கான பாதுகாப்பு ஜமீந்தாரி ஒழிப்புச் சட்டத்துக்கு இயற்றப்பட்டப் பாதுகாப்பு ஷரத்தில் இருந்து தான் கிடைக்கிறது. ஜமீந்தாரி ஒழிப்பு என்பது வேறு நாடுகளில் மிகுந்த ரத்தம் சிந்தி தான் நடந்திருக்கிறது. நீதிமன்றங்கள் தனியார் சொத்துரிமையை அரசாங்கம் பறிக்கிறதோ என்று தடைச் செய்யக் கூடும் என்பதற்காக நீதிமன்றப் பார்வைக்கு உட்படாதது என்று ஒரு ஷரத்தை உருவாக்கி அதில் ஜமீந்தாரி ஒழிப்புச் சட்டம் சேர்க்கப்பட்டது. இந்தக் குடையின் கீழ் தான் தமிழகத்தின் 69% இட ஒதுக்கீடு அடைக்கலம் பெற்றிருக்கிறது.

காலனி அரசின் கீழ் கிடைக்காத சுதந்திரம் கிறித்தவர்களுக்கு இந்திய அரசியல் சாசனம் கொடுத்தது. (இது வேறு விவாதம். ஆனால் உண்மை கிட்டத்தட்ட அது தான்).

இந்து மதச் சீரமைப்பு மசோதாக்கள் நேரு என்கிற பாராளுமன்றவாதியை நமக்கு அறிமுகம் செய்கிறது. லிண்டன் ஜான்சனின் எல்லோருக்குமான ஓட்டுரிமை மசோதா வெற்றியை விட மகத்தானது நேருவின் வெற்றி. அம்பேத்கர் கசப்புற்று வெளியேறியப் பின் நேரு மிகச் சாமர்த்தியமாகக் கையாண்டு வெற்றிக் கண்டார்.

ஜனநாயக மரபுகள்: 

1920-இல் தான் அமெரிக்காவில் பெண்களுக்கான ஓட்டுரிமை. அதிலிருந்து 45 வருடம் கழித்துத் தான் எல்லா இனத்தவருக்குமான ஓட்டுரிமை கிடைத்தது அமெரிக்காவில். இந்தியாவில் 1951 தேர்தலில் வயது வரம்பை பூர்த்திச் செய்த எல்லோரும் ஓட்டுப் போட்டனர். நேருவின் முதல் அமைச்சரவையில் தாழ்த்தப் பட்ட இனத்தவர், இந்துத்துவர், காங்கிரஸ் காரர், பெண்கள் இடம் பெற்றனர்.

ராஜேந்திர பிரசாத் ஜனாதிபதிக்கான அதிகாரத்தை விரிவாக்கம் செய்ய முற்பட்ட போது அதைச் சாதுர்யமாகச் சந்தித்ததோடு பின் வரும் பிரதமர்களும் அதிபர்களும் தெளிவாகத் தங்கள் எல்லைகளை அறிந்து கொள்ளும் வகையில் சட்ட வல்லுநர்களின் கருத்துகளை நேரு சேகரித்து அச்சவாகை முறியடித்தார். ஆனால் அதே நேரு அதிபருக்கான எந்த உரிமையிலும் தலையிட்டத்தில்லை என்பதோடு அவ்வுரிமைகளை மீண்டும் மீண்டும் மற்றவர்களுக்கும் நினைவூட்டினார். தான் தடுத்தும் ராஜினாமா முடிவில் உறுதியாக இருந்த ஷ்யாம பிரசாத் முகர்ஜிக்கு எழுதிய கடிதத்தில் நேரு ராஜினாமாவை ஏற்கும் அதிகாரம் அதிபருக்குத் தான் என்றும் அதற்கான பரிந்துரை மட்டுமே தான் கொடுக்க இயலும் என்றும் சொல்கிறார். நேருவும்-பிரசாத்தும் வாரமொரு முறை சந்திப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டனர். குழந்தைப் பருவத்தில் இருந்த நாட்டில் இவை மிக முக்கிய முன்னெடுப்புகள்.

அரசியல் சட்டம் அங்கீகரிக்கப்பட்ட நாள் 26 ஜனவரி 1950. சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த அந்நாளில் இந்த அங்கீகாரம் நடந்து அதைக் கொண்டாடுவது ஒரு நாட்டின் மிக முக்கியமான கொண்டாட்டம். மற்ற எல்லாக் கொண்டாட்டங்களும் ஏதோ ஒரு தரப்பு அவர்கள் நம்பிக்கைச் சார்ந்து நடத்துவது. இந்தியர்கள் எல்லோரும் இந்தியர்களாக மட்டுமே இணையும் நாட்கள் ஆகஸ்டு 15 மற்றும் ஜனவரி 26. இந்த இரு நாட்களிலும் இந்தியர்கள் கொஞ்சமாவது தங்கள் வரலாறை அறிய முற்பட வேண்டும்.

பிலடெல்பியாவில் இருக்கும் அருங்காட்சியகம் போல் இந்தியாவில் நான்கு இடத்திலாவது அருங்காட்சியகங்கள் நிறுவப் பட வேண்டும். கிரான்வில் ஆஸ்டினின் நூல் எளிமையான மொழியாக்கம் செய்யப்பட வேண்டும். பள்ளிக் கல்வியில் இவை முறையாகச் சொல்லிக் கொடுக்கப் பட வேண்டும். இதையெல்லாம் மிக அவசரத்தோடு செய்ய வேண்டும்.

விமர்சனங்களும் தடித்தனங்களும்: 

இந்திய அரசியல் சட்டத்தை விமர்சிக்கலாமா என்றால், தாராளமாக விமர்சிக்கலாம் என்பதே பதில். அம்பேத்கரே விமர்சித்திருக்கிறார். ஆனால் எதையும் விமர்சிப்பதற்கு முன் அதைப் பற்றிக் கொஞ்சமாவது படித்தறிய வேண்டும். வெறும் தடித்தனத்தோடு நாலு கைத்தட்டல் வாங்குவதற்காக வாய்க்கு வந்ததைப் பேசுவது காலித் தனம்.

மதிமாறன் காந்தி, நேரு அம்பேத்கர் ஆகியோரை அவமதித்தார் என்பதை விட என்னைத் துன்புறுத்தியது அவர் பேச்சு வ.உ.சி, சுப்ரமணிய சிவா, திருப்பூர் குமரன், முத்துலட்சுமி ரெட்டி, அகியோரையும் சுதந்திரத்திற்காகத் தங்களையும் தங்கள் உடைமைகளையும் இழந்த என்னற்ற சாதாரண இந்தியர்களையும் தான் அவமதித்து இருக்கிறார். தில்லையாடி வள்ளியம்மை தென்னாப்பிரிக்காவில் போராடி இறந்த இளம் பெண், காந்தியால் ஆராதிக்கப்பட்டவர். சுதந்திர உணர்வும் அதை அடைய உலகெங்கும் நடந்த போராட்டங்களும் அதில் தியாகம் அத்தனை மேலோர்களும் வணங்கப் பட வேண்டியவர்கள் அவர்கள் நமக்களித்த கொடை சுதந்திரம்.

சுதந்திரம் அடைவதோ, அரசியல் சட்டம் எழுதிக் கொள்வதோ மட்டுமே போதுமானது அல்ல. நாடு என்பது உறைந்த பொருள் அல்ல. வரலாறும் எதிர் காலமும் ஒரு பயணமே. அந்தப் பயணத்தில் சுதந்திரம் அடைவதும், சட்டம் இயற்றுவதும் முக்கியத் தருணங்கள் அவ்வளவே. ஒவ்வொரு சந்ததியினரும் முயன்றால் தான் முன்னேற்றம் நிகழும் என்பதோடு அது வரை நடந்த முன்னேற்றங்களைப் பாதுகாக்கவும் முடியும்.

திராவிட இயக்கத்தின் இந்தக் கழிசடைத் தனங்களை தேசியத்தின் மீதும் பன்மைத்தன்மை மீதும் மாறா பற்றுக் கொண்டவர்கள் தான் ஒருங்கிணைந்து எதிர்க்க வேண்டும். எதிரிக்கு எதிரி நண்பன் என்ற ரீதியில் படைத் திரட்டக் கூடாது. இந்துத்துவத்தின் கேடயத்தின் பின் ஒளிந்து கொண்டு மதிமாறனை வீழ்த்தக் கூடாது என்பதும் முக்கியம்.


References:

1. Mahatma (Volume 2 & 3) - D.G. Tendulkar
2. Patel: A life - Rajmohan Gandhi
3. Autobiography - Jawaharlal Nehru
4. The Indian Constitution: Cornerstone of a Nation - Granville Austin
5. Working a Democratic Constitution - Granville Austin
6. Mathimaran speech https://www.facebook.com/karthik.ashok.100/videos/1673447949343243/

Andal, Vairamuthu and a People Gone Berserk

The Brahmin community that has been running amuck for 10 days and the Hindutva brigade that's been baying for his blood all owe an apology to Vairamuthu or at least, if any decency is left, drop this topic and get on with their lives.

Vairamuthu's ONLY sin was sourcing a quote and like the many who are pillorying him, being a non-academician and accepting what's printed as God's own truth without probing further. If this is sin worth lynching him then what do we with the authors of Hindutva rag sheets or the many wanderers in the portals of academia that have become cesspools of revisionism servicing linguistic chauvinism or nationalist jingoism?

Vairamuthu (Image Courtesy sbllPOijgdhcg.jpg)

I've finally managed to get hold of the book, "Indian Movements: Some Aspects of Dissent Protest and Reform" edited by S.C. Malik.The book is published by "Indian Institute of Advanced Study - Simla", not by Indiana University. The copy Vairamuthu used was issued by Indiana University. The poor dilettante just mistook it for being a university publication.

The essay, in that book, "Bhakti Movement in South India" is by M.G.S. Narayanan and Veluthat Kesavan, both professors from Calicut University. Before we get to the offending lines let’s understand who these authors were.

Wikipedia has good details on Muttayil Govindamenon Sankara Narayanan aka M.G.S. Narayanan. He is a very highly regarded historian. Unlike Vairamuthu and his detractors I’ve taken pains to go to some of the sources of the quotations just to verify the context and reassure myself that no misrepresentation creeps.

Wikipedia supplies a quote from A.L. Bhasham to affirm the merits of Narayanan as a historian. Bhasham, referring to an index of inscriptions in Narayanan’s book “Perumals of Kerala” had said that the index alone is “a contribution to knowledge more valuable than many PhD theses”. This was excerpted from a review of a recent edition of the book, published in Frontline, and reviewer was none other than Veluthat Kesavan.

The mob spawned many conspiracy theories on the motivations of Vairamuthu to foreign universities meddling in India at the behest of a world conspiracy to undermine Hinduism were mentioned.

M.G.S. Narayanan was, interestingly, appointed Chairman of Indian Council of Historical Research in 2001 during Vajpayee’s tenure and was assured by Murli Manohar Joshi, then education minister, that there would be no interference in academic matters. Of course the honeymoon lasted just 2 years and Narayanan was ousted. Narayanan, Ramachandra Guha characterizes, in a column, as one who “knows his Vallathol and his Basheer, but also his Foucault and his Sartre”. Guha adds that unlike Paul Zachariah who calls himself a ‘man of the left’ Narayanan could best be described as ‘a man of the “anti-left”’.

Narayanan’s book “Perumals of Kerala” is subtitled “Brahmin Oligarchy and Ritual Monarchy: Political and Social Conditions of Kerala Under the Cera Perumals of Makotai (c. A.D 800-A.D 1124)”. Kesavan Veluthat takes issue with the anti-Brahmin flavor of that title in his review and points out that the book in fact shows Brahmins of that era in a very favorable light. Combining Kesavan’s observation and Guha’s characterization one can say that Narayanan cannot be boxed into the knee jerk neo-nazi anti-Brahmin lumpen crowd led by Karunanidhi. To be fair to Vairamuthu one cannot say he believed in everything Karunanidhi espoused or came to symbolize. I’ve not come across any overt anti-Hindu or anti-Brahminical flavored uttering of Vairamuthu.

About Kesavan Veluthat there’s little info like a wikipedia page. His bio-data is at http://www.du.ac.in/du/uploads/Faculty%20Profiles/2016/History/Nov2016_History_Kesavan.pdf 

With that back drop let’s look at the words by Narayanan and Kesavan Veluthat. The paragraph deserves to be quoted in full:

“A specific consequence of the movement was the encouragement it gave to devadasis or handmaids of gods, tevadiccis  Tamil. As bhakti spread through the media of songs, dance and beauty, devadasis played a significant role in the popular appeal of the temple. Thus, Sundaramurtti Nayanar was involved with a devadasi. Cheraman Perumal Nayanar notes the reception given to Shiva by devadasis of all ages while he went out in a procession around the streets in Kailasa, and Andal was herself a devadasi who lived and died in the Srirangam temple”. 

The reference to Sundaramurtti Nayanar was sourced from, according to references provided by the authors, K.A.Nilakanta Sastri’s ‘History of South India’. The authors do not mention the edition or date of publication of the book, a common citation required in academic papers to distinguish the source used. The 2009 Oxford University edition does not bear out the reference made and a google search took me to an archived version of the book which is an expanded version. The expanded version, published in 1958, does not exactly corroborate the quote (see Reference). However, folklore does corroborate it.

A work by scholars when citing a reference cannot use words, especially when connotations are loaded, to summarize what the source said. Sastri only says Nayanar wanted to marry a ‘dancing girl’ and a ‘sudra girl’. Of course one could argue that dancing girls were ‘devadasis’ in that era. If so the historian should suitably word it in his reference.

The Andal reference, the epicenter of the controversy, is handled in a very shoddy manner. An unpardonable error in a work by historians of Narayanan and Kesavan’s caliber. The source for the authors was T.A. Gopinatha Rao’s ‘History of Sri Vaishnavas” (1923, Madras University). Gopinatha Rao (1872-1919), an archeologist, is best known for his book “Elements of Hindu iconography”. ARchive.org provided a copy of ‘History of Sri Vaishnavas’ scanned in from a copy owned by University of Chicago. This is not a book but a lecture presented as part of a series titled “Sir Subrahmanyan Ayyar lectures” on 17th and 18th December 1917. After referring to Andal as Periyalvar’s daughter Gopinatha Rao writes:

“When she reached marriageable age, she refused to marry any one except the God Ranganatha of the Srirangam temple. The God appeared to the Alvar in a dream to declare before him his acceptance of the girl in marriage and ordered her to be brought to his residence at Srlrangam. Periyalvar took her there with great eclat and left her in her Lord's house and returned to his quiet residence at Srivilliputtur.”

According to mythology Andal was not left to live in Srirangam but that she merged with the presiding deity at Srirangam temple. Gopinatha Rao’s characterization of Andal being left at Srirangam in a marriage to the deity provided Narayanan and Kesavan the notion that she was a ‘devadasi’. Very unfortunately they did not elucidate that this was ‘conclusion’ they reached but stated it like it was a fact. Read into context with the paragraph talking about the “encouragement” given to the rise of devadasi tradition as ‘consequence’ of the Bhakti movement the authors too hastily clubbed Andal’s life into a traditional devadasi life.

The construction of this paragraph conflicts mildly with the authors’ earlier reference to Andal where they cite the work of Dr. K.C. Varadachari and write, “Since her love was so intense Ranganatha called her into the shrine where she disappeared”. I could not find the exact source of Varadachari’s that’s cited but I stumbled upon a treasure trove of Varadachari’s writings and biography. Online edition of books by that great scholar are available (see Reference) and his chapter on Andal in a book on Alvars does not  contradict anything cited from his work by Narayanan and Kesavan.

That said, the authors’ contention about rise of devadasis as a result of Bhakti movement is not without basis. Saskia Kersenboom-Story in ‘Nityasumangali’ underscores the connection, “The significance of Manikkavacakar for the tradition of the devadasi-nityasumangali consists in the fact that his work seems to represent a completion of the synthesis of the bardic Tamil culture and Brahmanic traditions of ritual and philosophical thought”.

It is instructive to quote K.A.Nilakanta Sastri on some of the eddies that accompanied the currents of the Bhakti movement. The Radha cult, Sastri says, “tended to degenerate into erotic excesses”. Of course, Sastri could not leave it there and he had to add, for good measure, “Nevertheless, Vaishnavism continued to be, in general, a noble and sweet influence on life”.

On the Saivaite Bhakti tradition there were, other than the Manickavasagar type, “other types of worshippers of Siva whose tenets and practices are gruesome and repellent to modern taste”. “Some of these sects, if not all, were addicted to the worship of the female principle, which often degenerated into licentious orgies”. Unlike the certificate of conduct he provides Vaishnavism Sastri doesn't provide one for Saivaites. One wonders.

It was a very complex era that needs to be recalled with due justice for the richness and counter currents and not sanitized to serve jingoistic narratives.

Though the Hindutva brigade and many Hindus today tend to characterize the devadasi tradition, stretching from 10th-20th century, as one glorious era when women were empowered and were repositories and transmitters of fine arts the latter day stigma attached to the tradition rankles them instinctively. That is why though the authors were not entirely wrong in calling Andal’s relationship as ‘devadasi’, literally slave of god, the characterization became a lightning rod.

Vairamuthu, other than mistakenly believing that the book was published by University of Indiana, did not misrepresent anything. The quote he used was accurate and the source of the authors was a Brahmin himself who delivered a lecture in memory of another Brahmin. It is pertinent to recall that Rajaji, a Congress stalwart and a darling of the Brahmins, went to the extent of even doubting whether Andal existed or was her name a pseudonym for a male. Rangarajan, a Vaishnavite author, better known by his pen name ‘Sujatha’, wondered how did a plain woman write such verses and concludes she was probably tutored by her adopted father Periyalvar. One wonders whether other alwars, all male, wrote poetry untutored.

The ever redoubtable Aravindan Neelakandan, considered an intellectual by the Hindutva brigade, something like the Dravidian party members calling Annathurai a ‘Bernard Shaw’, as usual spewed his conspiracy theories and discredited Vairamuthu’s contention that Andal was a voice of feminist assertion in an era when such assertion was unheard of.

Here is vaishnavite Sujatha on what Andal means, “In the 9th century she provided women an awakening that they are not objects of pleasure but privileged to awaken the sleeping lord to hear them. She taught women that they can attain oneness with the lord by their purity, external and internal, and that makes her a revolutionary woman”. (Translation by me. Original quote in references). I hope it is not Vairamuthu’s caste or profession as movie lyricist that robs him of his right to come to a conclusion similar to that reached by a vaishnavite writer who wrote pot boilers and dabbled in movies.

Neelakandan thrashes about and blames “Marxist or Dravidiainist Hinduphobia” for “speculative forays are invariably negative, deeply distortionary, seldom based on robust historic scholarship”. Unfortunately for Neelakandan it is Brahmin and anti-left historians whose opinions formed the basis of this unholy mess.

Narayanan and Kesavan are not lumpen brahmin hating Dravidian party stooges. Here’s what they write on Brahmin contribution in the Bhakti era. “Brahminism with its institutional base in the temple centered agrarian settlements, had emerged as the most dynamic progressive force”.

The authors pre-date Saskia Kersenboom in concluding “the ideology of Bhakti served as the cementing force bringing together kings, brahman priests and the common people in a harmonious manner”. Is this what Neelakandan calls ‘hinduphobia’? Oh wait, he did not bother to read the source but instead uses Vairamuthu, more importantly for his friendship with Karunanidhi, as a straw man.

Essentially Vairamuthu did not say anything that other Brahmins have not said. Vairamuthu’s only real sin was that he is a dark skinned non-Brahmin and that too from a caste known for martial prowess and not literary pursuits. Understandably the community which has come to believe in its own mythical collective intellectual prowess could not brook such impudence on behalf of a lower caste member.

The torrent of abuse from Brahmins in particular and Hindus in general was unbelievable for those who are unfamiliar with history. A vaishnavite savant coolly cited a poem that called for either beheading, when able, or, when not able, to shut one’s ears when faced with an abuse of the lord. Another sadhu gesticulating furiously recalled the myth of a crow being maimed and for good effect added “the crow, too, is dark”, a clear allusion to Vairamuthu’s dark skin.

A senior functionary of the ruling party, never one to be outdone in dishing out venom, called Vairamuthu a whore’s son. That functionary also gloated how Y.S.R. Reddy, a Christian (he rarely used his full name), died a gruesome death after slighting a Hindu god. “His flesh had to be scraped from the mountains where his helicopter crashed” said the functionary and people clapped. A handful of Hindutva brigade dissociated themselves from his remarks on Vairamuthu but coolly neglected to dissociate from his remarks on Y.S.R.Reddy. I’m sure Reddy’s religion had nothing to do with that speciously selective disavowal.

Not to be outdone by a BJP functionary popular movie director Bharathiraja decided to offer his support to Vairamuthu and issued explicit threats of violence to anyone who may harbor ideas of harming Vairamuthu. Sheer madness.

It is illustrative to recall how these same Brahmins encountered fellow vaishnavite Kamal Hassan, a matinee idol, who relishes pricking Hindu sentiments. Sure, they rant and gnash their teeth but compared to the scorn and ridicule and threat of violence against Vairamuthu it was nothing. Needless to say Kamal Hassan is not dark skinned either.

Vairamuthu has now released a comprehensive statement repeating the regret he had expressed when the controversy broke out. His speech, as he claims, was indeed respectful to Andal, largely. He has in the past used Andal’s poetry in his lyrics. His admiration of Andal is genuine.

It is interesting that the entire ire was focused on Vairamuthu and none was directed at the original authors of the quote. The conduct of Dinamani, a newspaper, which sponsored the event where Vairamuthu spoke was shameful cowardice. Instead of standing by their invitee, especially when all he did was quote, they buckled too eagerly and cravenly. In buckling they compounded their cowardice by asserting that the intent was only to honor the memory of literature and religion and not to besmirch it. Is this how a newspaper conducts itself? Alas there's no journalistic ethos left to be defended.

The Brahmin community which had chafed for decades at Karunanidhi’s taunts and was mostly mute in the face of lack of cohesive political power has burst forth in blind fury at a man whose list of sins include being friends with Karunanidhi and the time is opportune because Karunanidhi, who if he was not incapacitated would’ve neutralized the protests.

Ironically the Brahmin community really cared a damn about existential issues like the reservation policy for which one guy, K.M. Vijayan, is carrying on a valiant fight against heavy odds and he has already paid a huge price for that. This community that is wailing in every street for Andal did not raise a whimper when utterances like “the day there’s no Brahmin in MBBS course would be a golden day” were made. Apparently their rituals and religious icons matter much more than the welfare of their progeny.

The only silver lining in this fracas is that no Brahmin can, anymore, look smugly at other caste outfits when they act less than Socratic in encountering opposing views or inconvenient truths.

Post-Script: Dr. K.C. Varadachariar is a person to be read. He writes like Sarvapalli Radhakrishnan. Well, they both were graduates from the philosophy department of Madras Christian College. M.G.S. Narayanan too is an alumnus of Madras Christian College. Before the Hindutva brigade runs around yelling, "ah see the Christian conspiracy" I suggest they read Varadachariar.

References:

1. ‘History of South India” Published 1958, Oxford University Press 2nd Edition.- K.A.Nilakanta Sastri

a. "About a century later came Sundaramurtti of Navalur. He was born of poor Brahmin parents but his beauty as a child was such that he attracted the attention of the local chieftain Narasinga Munaiyadaraiyan who, with the consent of the parents, brought him up. When his marriage with a girl of his own caste was about to take place it was stopped by the mysterious intervention of Siva who claimed him as his slave. A little later Sundara fell in love with two women, one a dancing-girl of Tiruvalur and the other a sudra girl of Tiruvorriyur. Their jealousies, it is said, could only be resolved by Siva himself acting as a messenger to one of them. Like the other nayanars, Sundara is also credited with many miracles and the contemporary Chera ruler, Cheraman Perumal, was his friend. They visited each other regularly and made their last journey to the abode of Siva in Mount Kailasa together, Sundara on a white elephant and Cheraman Perumal on a horse. Sundara’s devotion to Siva was that of an intimate friend so that he was given the title Tambiran-Tolan (‘ Friend of God ’). —- Page 414

b. “The only woman among them, Andal or Kodai (Skt. Goda), was the real or adopted daughter of Periyajvar. In her intense devo- tion to Vishnu she dreamt of her marriage with that god, and described her experience in her hymns. This mystical union was the only one she knew, and in many ways the ardour of her devotion resembles that of Manikka-vasagar, and her hymns are replete with allusions to Krishna stories.” —- Page 416.

c.“Occasionally the cult, especially that of Radha, tended to degenerate into erotic excesses. This is particularly true of the followers of Vallabhacarya (1479-1531), a Telugu Brahmin contemporary of Chaitanya. He was born in Benares, wrote several works in Sanskrit including a commentary on the Veddnta sutras and became the founder of a system called suddhadvaita which exalted bhakti above knowledge. He is said to have vanquished Smarta scholars in public debate at the court of Krishnadeva Raya. The acharyas of the sect were known as Maharajas and lived luxurious lives. The highest ambition of his followers was to become gopis and sport eternally with Krishna in his Heaven, an ideal which in practice degenerated into gross eroticism. Further, disputes be- tween rival sects sometimes flared up with unusual violence. Nevertheless, Vaishnavism continued to be, in general, a noble and sweet influence on life. “ — pg 421-422

d.“To return to the history of Saivism; we must note that by the side of the pure school of bhakti represented by the three saints of Devdram and Manikka-vasagar, there existed other types of worshippers of Siva whose tenets and practices are gruesome and repellent to modern taste. Such were the Pasupatas, Kapalikas, Kalamukhas, and others whose presence in considerable numbers in centres like Kanchl, Tiruvorriyur, Melpadi and Kodumbalur is attested by inscriptions and literature from the seventh century onwards. Smearing the body with ashes from a burning ghat, eating food in a skull, and keeping a pot of wine, were some of the common practices of the Kalamukhas; and some of these sects, if not all, were addicted to the worship of the female principle, which often degenerated into licentious orgies. The practice of the devotee offering his own head as a sacrifice to the goddess is shown in the sculpture and literature of the age of the Pallavas and Cholas."  — pg 422

2. https://en.wikipedia.org/wiki/T._A._Gopinatha_Rao 
3. https://en.wikipedia.org/wiki/M._G._S._Narayanan
4. Ramachandra Guha’s article https://www.telegraphindia.com/1031005/asp/opinion/story_2393847.asp 
5. Kesavan Veluthat book review in Frontline http://www.frontline.in/books/keralas-past/article5544506.ece 
6. Gopinatha Rao’s paper ‘The history of Sri Vaishnavas” https://ia802702.us.archive.org/7/items/MN40128ucmf_0/MN40128ucmf_0.pdf 
7. K.A.Nilakanta Sastri “History of South India” https://ia801300.us.archive.org/19/items/AHistoryOfSouthIndiaPDF/A-History-of-South-India-PDF_text.pdf 
8. Aravindan Neelakandan article on Vairamuthu https://swarajyamag.com/ideas/aandal-attacked-again-and-again 
9. Dr. K.C. Varadachariar on Andal http://www.drkcv.org/Books/Chapter15.pdf 
10. Nitya Sumangali - Saskia Kersenboom
11. Indian movements: Some aspects of dissent protest and reform - Edited by S.C. Malik.
12. ஆழ்வார்கள் ஓர் எளிய அறிமுகம் - சுஜாதா

"ஒன்பதாம் நூற்றாண்டிலிருந்து ஒரு பெண் தன் தோழிகளிடம் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தி, நீங்கள் வெறும் போகப் பொருள்களல்ல; புறத் தூய்மையாலும் அகத்தூய்மையாலும் அவனை அடைய உங்களால் முடியும் என்ற புது நோக்கில் அவரை ஒரு புரட்சிப் பெண்ணாகப் பார்க்க முடிகிறது" (Page 73)

ரஜினிகாந்த் என்கிற கோமாளியும் தமிழக அரசியலின் வெற்றிடமும்

மறைந்த எழுத்தாளர் ஞாநி, "இவர்கள் என்றாவது எந்தக் கல்வியாளரின் உரையையாவது ஒரு மணி நேரத்திற்குக் கேட்பார்களா?" என்று 8 மணி நேரம் சினிமாக்காரர்களின் குத்தாட்டத்தையும் அருவருப்பான துதிப்பாடலையும் தன் சகல அமைச்சரவை சகாக்களுடன் முழுவதும் கண்டு களித்த கருணாநிதியையும் அவர் அமைச்சர்களையும் நோக்கிக் கேட்டார். 1967-இல் ஒரு சினிமா கூத்தாடியின் விளம்பரத் துணையோடு ஆட்சியைப் பிடித்த திராவிட இயக்கம் இன்று தமிழகத்தை ரஜினிகாந்த் போன்ற கோமாளியிடம் ஆட்சியதிகாரத்தைத் தூக்கிக் கொடுக்கும் நிலைக்குக் கொண்டு வந்துவிட்டிருக்கிறது. இது அவலம். கேவலம். வீழ்ச்சி.

ரஜினிகாந்த் குறித்த என் ஆட்சேபம் அவர் சினிமாக்களின் தரம் பற்றியதோ அவர் நடிப்புத் திறன் பற்றியதோ அல்ல. மாறாகப் பொது வாழ்க்கைக்கு எந்த வகையிலும் லாயக்கற்ற கோமாளி அவர் என்பதால் தான்.

1967-இல் சினிமா கூத்தாடியின் 'விளம்பரத் துணையோடு' ஆட்சியைப் பிடித்தனர் என்று தான் சொன்னேன் அவர்கள் ஆட்சிக்கே தகுதியற்றவர்கள் அல்ல. ஆட்சிப் பீடம் ஏறுவதற்கு அண்ணாதுரையும் அவர் கட்சியும் எல்லா வித ஜனநாயகத் தகுதியும் பெற்றிருந்தனர். அவர்கள் முன் வைத்த கருத்துகள், ஜனநாயக மரபுகளூடாக வெகு ஜன அரசியலை கைக்கொண்ட முறைகள் என்று தொடங்கிப் பல தளங்களில் அவர்களை எதிர்ப்பதோ நிராகரிப்பதோ நியாயமானது. ஆனால் அண்ணாதுரை ஓர் இயக்கித்தின் வேர். பல்லாண்டு உழைப்பில் மக்கள் பிரச்சினைகளைப் பேசும் இயக்கமாக இருந்து பின்னர் ஆட்சிக்கு வந்தனர் திமுகவினர். அண்ணாதுரை பதவியேற்ற போது அவருக்கும் அவர் கட்சியனருக்கும் குறைந்த பட்சக் கொள்கைகள் இருந்தன. பிரிவினை வாதத்தை நிராகரிக்கலாம் ஆனால் அதுவும் ஒரு கொள்கை தானே? பிராமணத் துவேஷத்தை குறைச் சொல்லலாம் ஆனால் அதனடியில் அதிகார பரவலாக்கம் நிகழ்ந்ததையும் அதனால் முன்னெடுக்கப்பட்ட விவாதங்களையும் ஒட்டு மொத்தமாக விலக்க முடியுமா? 1967-இல் அமைச்சரவை அமைத்த போது அரசியல் அரங்கில் பாலகர்கள் அல்ல அண்ணாவும் திமுகவும். பேரியக்கமான காங்கிரஸையும் பெருந்தலைவரான காமராஜரையும் வீழ்த்தியது சாதாரணமல்ல.

"The Politics of Cultural Nationalism in South India" by Marguerite Ross Barnett அறுபதுகளின் அரசியலைப் புரிந்து கொள்ள ஓரு அற்புதமான தகவல் களஞ்சியம். திமுக வெகு ஜன இயக்கமாகத் தன்னை முன்னிறுத்தும் போதே தங்களைப் 'படித்தவர்களின் இயக்கமாகவும்' முன்னிறுத்தியது ஒரு முரன். அதன் அடித்தளத் தொண்டர்கள் காங்கிரஸ் தொண்டர்களை விட அதிக விகிதம் படிக்காதவர்களைக் கொண்டிருந்தாலும் தலைமைப் பொறுப்புகளில் காங்கிரஸும் திமுகவும் படித்தவர்களை முன்னிறுத்தியது. கல்லூரிகள் திமுகப் பாசறைகள் ஆயின. இன்று வரை திமுகப் படித்தவர்களின் ஆதரவையும் அதிமுகக் கிராமப்புற ஆதரவையும் நம்பியே இருக்கின்றன.

கருணாநிதி முறையாகப் படிக்காதவராயினும் புலமை மிக்கவராகவே பார்க்கப்பட்டார். திமுகவின் முக்கியப் பேச்சாளராகவும், தளக் கர்த்தராகவும், சூத்திரதாரியாகவும் கருணாநிதி வளர்ந்தார். அவரைப் பற்றி மிக மிகக் காட்டமான பதிவுகளை எழுதியிருக்கிறேன் அது அவர் பின்னாளில் அடைந்த சறுக்கலினால். போர் குணமிக்கச் சாமர்த்தியசாலியான கருணாநிதியை இன்று வரலாறும் இன்றைய தலைமுறையும் கிட்டத் தட்ட மறந்தேவிட்டன. அண்ணாதுரை கருணாநிதிக்கு கணையாழி அணிவித்த வரலாறு இன்று, கண்ணதாசன் புண்ணியத்தில், சந்தி சிரித்து விட்டது ஆனால் அந்தச் சிரிப்பில் நாம் மறக்கக் கூடாதது அந்தத் தேர்தலில் உண்மையிலேயே கருணாநிதியின் சுறுசுறுப்பும் அவர் வியூகம் அமைத்த ஆற்றலும்.

எல்லோரும் ஜெயகாந்தன் அண்ணாதுரையின் இரங்கல் கூட்டத்தில் பேசிய உரையை மட்டும் நினைவில் கொள்கிறோம். 1972-இல் 'சினிமாவுக்குப் போன சித்தாளு' எழுதிய ஜெயகாந்தன் ஜூலை 10 1979-இல் கருணாநிதியை சந்தித்து நீண்டதொரு பேட்டியெடுத்திருக்கிறார். அதைப் பற்றித் தனிப் பதிவே எழுதலாம். அந்தப் பேட்டியில் மிகப் பண்போடு இருவரும் உரையாடிக் கொள்கிறார்கள். திமுகப் பற்றி அதற்குப் பின்னும் ஜெயகாந்தன் மிகக் கடுமையான விமர்சனங்களை வைத்தார். அந்திமக் காலத்தில் கருணாநிதியோடு அவர் கொண்டிருந்த நட்பை ஆச்சர்யத்தோடு பார்த்தவர்கள் எவரும் எழுத்துகளோடு பரிச்சயமில்லாதவர்கள். கவனிக்க வேண்டியது கருணாநிதியைக் கூட நெருங்கிப் பார்க்க ஆட்சேபமில்லாத ஜெயகாந்தன் எம்.ஜி.ஆரை நெருங்கியதேயில்லை. ஓர் ஆவணப் படத்தில் எம்.ஜி.ஆரை சந்திக்க வாய்ப்பு வந்ததையும் தான் அதை நிராகரித்ததையும் ஜெயகாந்தன் நினைவு கூர்ந்தார். இந்த வித்தியாசத்தைப் புரிந்து கொண்டால் ரஜினி பற்றிய என் கோணம் விளங்கும்.

எம்.ஜி.ஆர் திமுகவை விட்டுப் பிரிந்த போது கருணாநிதியின் மீது அசூயைக் கொண்ட சில மூத்த தலைவர்களும், நெடுஞ்செழியன் போன்றோர், அவரோடு வந்தார்கள். அதிமுக என்பது நீண்ட அரசியல் பாரம்பர்யம் கொண்ட திமுகவில் இருந்து பிரிந்தக் கட்சி. அதன் சாதகங்கள் அதிகம். எம்.ஜி.ஆர் வெறும் சினிமாக்காரராகப் பார்க்கப் படாததற்கு இது முக்கியக் காரணம். ஆட்சியமைத்த போது அனுபவசாலிகள் அமைச்சரவையில் கொஞ்சமாவது இருந்தார்கள். ஆனால் கூடிய சீக்கிரமே எம்.ஜி.ஆர் அரசாட்சியைச் சினிமாவில் ஜாலம் காட்டுவது போல் நடத்தத் துவங்கினார் என்பது தான் உண்மை. ராமாவரம் தோட்டம், எம்.ஜி.ஆரின் நடை, உடை, பாவனை எல்லாவற்றிலும் சினிமாத்தனம் இருந்தது. எம்.ஜி.ஆர் அறிவு பூர்வமாகப் பேசியதாக எந்த ஒரு வரியையும் யாரும் இன்று மேற்கோள் காட்டிவிட முடியாது.

எம்.ஜி.ஆருக்கு இருந்த குறைந்தப்பட்ச அனுபவம் கூட ஜெயலலிதாவிடம் இல்லை. ஜெயலலிதாவின் முதல் ஆட்சிக் காலம் கந்திரக்கோளம். "அவர் ஐயங்கார் இல்லை ஆயிரம் கார்" என்றார் நண்பராக இருந்த சோ. அரசாங்கம், ஆட்சி, கட்சி இது எதையும் நடத்தத் தெரியாமல் ஜெயலலிதா தத்தளித்தார். காட்டு தர்பார் நடந்தது. கிட்டத்தட்ட 15 ஆண்டுகளும் மூன்று ஆட்சிக் காலமும் செலவாயிற்று ஜெயலலிதா என்கிறவர் முதிர்ச்சியடைய. பாவம் அவர் முன்னர்ச் செய்த தவறுகளும் நோயும் துரத்த இரும்பு மனுஷி என்கிற மாயையை நிறுவிய சாதனையோடு அவர் சகாப்தம் முடிந்தது.

இன்று ரஜினி முதல்வராக ஆசைப் படுகிறார். எம்.ஜி.ஆர், ஜெயா ஆகியோரின் பின் ஒன்றிரண்டு அனுபவசாலிகளாவது நின்றார்கள், கட்சி என்ற அமைப்பு இருந்தது. ஆனால் ரஜினியின் பின்னோ வெறும் விசிலடிச்சான் குஞ்சுகள். ஜெயலலிதாவால் கரண் தாபரோடு உரையாட முடிந்தது ரஜினிக்கு இரண்டு வரியைக் கூடச் சேர்ந்தார் போல் பேசத் தெரியவில்லையே.

விஜயகாந்த் கட்சிக்கு நேர்ந்த கதியைப் பார்த்தால் கமலும் ரஜினியும் என்னாவார்கள் என்பது விளங்கும். எம்.ஜி.ஆர் போலவே நீண்ட நாள் திட்டத்தோடு தன் சினிமாவை அரசியல் பிரவேசத்துக்கான இமேஜைத் தயாரிக்க விஜயகாந்த் பயன் படுத்தினார். 'ரமணா' படத்துக்குப் பிறகு விஜயகாந்த் என்றாலே அரசியல் திட்டங்கள் முன் மொழிவது, புள்ளி விவரம் அடுக்குவது என்று வாடிக்கையாகி மிமிக்ரி செய்வோர் கூட அதைக் கிண்டலடித்தார்கள். விஜயகாந்த் பேசியது போல் கூட இது வரை ரஜினி பேசியதில்லையே?

விஜயகாந்த் தன் கட்சியை மனைவி, மச்சினன் கையில் அடகு வைத்துக் குடும்பக் கட்சி நடத்தினார். கட்சியில் குடும்பத்தினர் பங்காற்றுவது, குடும்பத்தினர் என்பதாலேயே பதவியில் அமர்வது என்பதில் இருந்து குடும்பமே கட்சி என்ற கீழ்மை நோக்கிச் சென்றது விஜயகாந்த் கட்சி. எல்லாவற்றுக்கும் மகுடம் வைத்தார் போல் அவரின் சொந்த நிலையாமை. சட்ட சபையில் எப்படிப் பேச வேண்டும் என்று கூடத் தெரியாத விஜயகாந்த் அடுத்தத் தேர்தலில் காணாமல் போனார். எம்.ஜி.ஆர் இருந்த போது 13 ஆண்டுக் காலம் ஆட்சியில் இல்லாமல் இருந்தாலும் திமுக என்ற கட்சியை உயிர்ப்போடு வைத்திருந்ததோடு ஆளுங்கட்சிக்கு கூட இல்லாத பெரிய கட்சி அலுவலகத்தைத் திமுகவுக்காகப் புரோகிதர் உத்தியோகம் பார்த்துக் கட்டியெழுப்பிய கருணாநிதியை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.

எம்.ஜி,ஆர், ஜெயலலிதா, விஜயகாந்த் மூவரையும் வீழ்த்தியது அவர்கள் தங்கள் தனிப் பெரும் கவர்ச்சியை மட்டுமே நம்பி ஆட்சியையும் கட்சியையும் நடத்தியது தான். தனி மனித துதிப் பாடலின் மிகக் கேவலமான நிகழ்வுகளைத் தமிழகம் கண்டது. அவர்கள் யாரையும் விடச் சாமான்யர்கள் என்றில்லை சக சினிமா கலைஞர்கள் யாருடனும் கூட ரஜினிக்கு மனித அளவில் உறவே கிடையாதே? ரஜினியின் நண்பர்கள் யார்? அந்த மூவரில் இருவருக்குக் குடும்ப உறவுகள் சொல்லிக் கொள்ளும்படி கிடையாது. ரஜினியோ குடும்பத்திடம் இருந்தும் விலகி இருப்பவர்.

மனிதர்களிடம் இருந்து விலகி ஓடுபவர் ரஜினிகாந்த். தனிமையை நேசிப்பதோ நாடுவதோ அவர் தனிப்பட்ட விருப்பம் ஆனால் பொது வாழ்க்கைக்குச் சற்றும் லாயக்கில்லாத மன நிலை அவருடயது என்பதை யாராவது மறுக்க முடியுமா? ரஜினியின் சினிமா வாழ்வின் ஆரம்பத்தில் தன் மீது விழுந்த திடீர் வெளிச்சம், கொட்டிய பணம் எதையும் சமாளிக்க முடியாமல் தத்தளித்தார் என்பது 1980-களில் பத்திரிக்கைப் படித்த யாருக்கும் தெரியும். இன்று அந்தத் தத்தளிப்பு இல்லை ஆனால் அதில் இருந்து ஓடும் ஓட்டம் நிற்கவில்லை.

தமிழ் நாடு என்பது ஐரோப்பிய நாடுகளுடன் ஒப்பிட்டால் ஒரு நாட்டுக்குச் சமம் ஆனால் இன்று நம் முன் நிற்கும் முதல்வர் வேட்பாளர்கள் அல்லது முதல்வராக ஆசைப்படுவோர் ஸ்டாலின், இ.பி.எஸ், தினகரன், கமல் ஹாசன், சீமான் ஆகியோர் தான். கிட்டத்தட்ட தேய் வழக்காகிவிட்ட பாரதியின் மேற்கோள்களில் ஒன்று, 'விதியே விதியே தமிழ்ச் சாதியை என் செய்ய நினைத்தாய்'.

சீமானின் தமிழ் தேசியம் என்பது காமடியாகவும் விஷச் செடியாகவும் ஒரே நேரத்தில் தெரிவது எனக்கு மட்டுமா? அவர் கோமாளியாகப் பேசாத போது நாஜித்தனமாகப் பேசுகிறார். இவருக்குக் கைத்தட்டி இவர் பேசும் அபத்தத்தையெல்லாம் சித்தாந்தம் என்று பேசுபவர்களை விட ரஜினி ரசிகன் அறிவாளி.

தினகரனின் பேச்சை சமத்காரம் என்று வியக்கிறார் முரசொலியில் எழுதும் உயரிய தகுதி இருந்தும் 'தமிழ் இந்து' மாதிரி துண்டு பிரசுரத்தில் எழுதும் சமஸ். 'அரசியல்வாதி என்றால் கோவணத்தோடு இருக்க வேண்டுமா" என்று புது மொழியில் பேசினாராம் தினகரன். சமஸ் சொல்கிறார். தான் சோரம் போனது பற்றிய கேள்விக்கு நடிகை ஒரு வேசி என்று வாய்ச்சவடால் அடித்தார் அண்ணாதுரை அதற்கும் ஒரு கூட்டம் கைத் தட்டியது. அன்று ஆரம்பித்தது இந்த வெற்று வாய்ச்சவடால்களைச் சாமர்த்தியம் என்று சிலாகிக்கும் அருவருப்பான மனோபாவம்.

ரஜினியின் போதாமைகளைச் சரியாகப் புரிந்து கொள்ள நாம கமல்ஹாசனை ஒப்பு நோக்க வேண்டும். ரஜினியின் விசிலடிச்சான் கூட்டம் இதற்கு மேல் படிக்காமல் இருப்பது அவர்களுக்கு நல்லது.

கமல் வாழ்க்கையை நேசிப்பவர். ரஜினி வாழ்க்கையில் இருந்து ஓட்டம் எடுப்பவர். பொது மேடைகள், தனி வாழ்க்கை என்று எங்குமே கமல் மிக நேர்த்தியான உடையோடவே இருப்பார். ரஜினியோ அலட்சியம். இதில் பெருமைப் படவோ, வியக்கவோ ஒன்றுமில்லை. உடையிலும் தோற்றத்திலும் காட்டும் அலட்சியத்தை ரஜினி என்றுமே பண விவகாரத்தில் காட்டியது கிடையாது.

20 வருடங்களுக்கு மேலாகத் தன் ரசிகர் மன்றத்தை நற்பணி இயக்கமாக ஆக்கப்பூர்வமான செயல்களில் ஈடுபடுத்துபவர் கமல். தன்னைக் காண்பதையே பெரும் கனவாக நினைத்து தன் பிறந்த நாளன்று திரண்டு வரும் ரசிகர்களை ஏமாற்றுவதைக் கேளிக்கையாகச் செய்பவர் ரஜினிகாந்த். இவரா பொது வாழ்க்கைக்கு ஏற்றவர்?

பல வருடங்களுக்கு முன் தீபாவளி சிறப்பு நிகழ்ச்சியாகத் தூர்தர்ஷன் கமலின் நேர் காணல் ஒன்றை ஒளிப் பரப்பினார்கள். அதில் ஜெய்ஷங்கர் கமலிடம் "எல்லோரும் சினிமாவில் சில்லறைப் பார்க்க நினைப்பார்கள் ஆனால் நீங்கள் நஷ்டம் ஏற்படுத்தும் படங்கள் எடுப்பது ஏன்" என்று நேரிடையாகக் கேட்டார். பாலு மகேந்திரா இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் "கமலின் ஒரு நல்ல படத்தைப் பார்ப்பதற்குப் பத்துக் குப்பைகளைப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது" என்றார். கமல் எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் புன்னகையோடு பதில் சொன்னார். கமலின் பேட்டிகளில் இது எப்போதும் தெரியும். அவர் மகாத்மா அல்ல ஆனால் ஒரு மனிதனாக அனுகக் கூடியவர். ரஜினி அப்படியல்ல. பொது வாழ்க்கைக்கு லாயக்கற்றவர். ஸ்டாலினும், கருணாநிதியும் ஜெயலலிதா, எம்.ஜி.ஆரோடு ஒப்பிட்டால் அனுகக் கூடியவர்களே.

இன்று கிட்டத்தட்ட சித்தாங்கள் அற்ற பிழைப்புவாத அரசியலுக்கு வந்துவிட்டோம். ஸ்டாலினோ ரஜினியோ இன்று யாருக்கும் பெரும் சித்தாந்தங்கள் ஏதுமில்லை. கமல் சித்தாந்தம் என்று ஒன்றிரண்டாவது சொல்வார். 'அன்பே சிவம்' மார்க்ஸியம் பேசியது. அவர் காந்தியின் வழி வந்தவர். தமிழை நேசிப்பவர். இலக்கியம் பயின்றவர்.

ரஜினி ரசிகர்களும் கமல் ரசிகர்களும் தத்தம் நாயகர்களின் குணாதிசியங்களாக முன் வைத்து சண்டையிடுவது பெரும் பாலும் முன்னவர் வெகுஜன நாயகன் என்பதும் இரண்டாமவர் அறிவு ஜீவித்தனமான பிம்பம் கொண்டவர் என்பதும். இதில் கமலின் அறிவுஜீவித்தனமான சினிமாவை, குறிப்பாக அவை தோல்வியுறும் போது, கலாய்ப்பதில் ரஜினி ரசிகர்களுக்கு ஒரு அலாதி சுகம் இருக்கும். இது சினிமா கலாய்ப்பில் ஆபத்தில்லாதது. ஒரு பெரும் மாகாணத்தின் ஆட்சிப் பீடத்தில் அமர்பவருக்குக் குறைந்த பட்ச அறிவுத் தேடல் இருக்க வேண்டும்.

ரஜினியின் 'மனிதன்' சினிமாவுக்கும் கமலின் 'நாயகன்' சினிமாவுக்கும் இடையே போட்டியில்லை அவை ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு தளத்தில் வெற்றிப் பெற்றன அந்த வெற்றியில் அவர்கள் இருவரும் மேலும் முன்னேறினார்கள் ஆனால் முதல்வர் பதவி என்பது ஒன்று தான் இருவரில் ஒருவர் தான் அதற்கு லாயக்கு. கமல், ரஜினி இருவரின் சினிமாப் பயணம் அவர்களின் ஆளுமையைத் தெளிவுப் படுத்துவதோடு அவர்களை வேறு படுத்தியும் காண்பிக்கிறது. மசாலாப் படத்தில் அடைந்த வெற்றியைப் பார்த்து இது தானே விற்கிறது அதையே கொடுக்கிறேன் என்ற பாதையில் சென்றவர் ரஜினி. 'சகல கலா வல்லவன்' வெற்றியைப் பார்த்து மிரண்டு வெகு ஜன ரசனைக்குத் தன்னை ஒப்புக் கொடுத்தால் பின்னர்த் தான் வெறும் மசாலா நாயகனாகி விடுவோம் என்று பயந்து வேறு பாதையைச் சுவாதீனமாகத் தேர்ந்தெடுத்து அதில் ஏற்றங்களும் இறக்கங்களும் கண்டு தொடர்ந்து பயணிப்பவர் கமல். இருவரில் யாருக்குத் தலைமைப் பண்புள்ளது?

பொது மக்களின் சுவையறிந்து ஒரு பெரும் ஜனத்திரளை தன் கைவசம் 30 வருடங்களுக்கு மேலாகத் தன் கையில் வைத்திருக்கும் ரஜினி சாமர்த்தியசாலி இல்லையா என்று வாதிடலாம். அதைச் சில்க் ஸ்மிதாவும் செய்தார். கேட்டதைக் கொடுத்து அபிமானத்தைச் சம்பாரிப்பது குறைந்த பட்ச சாமர்த்தியம். 'நாயகன்' படத்தோடு சேர்ந்து வந்த 'மனிதன்' படத்தை இன்று ரஜினியே மறந்திருப்பார்.

ரஜினி அடிப்படையில் தைரியமில்லாத கோழை. வியாபார நஷ்டம் பற்றிக் கவலைப் படாமல் (அதுவும் அது இன்னொருவரின் தயாரிப்பாக இருந்தால்) படம் எடுப்பவர் கமல். ரஜினியோ தன் வியாபாரத்தில் குறியாய் இருப்பவர். இது கதை தேர்வுக்கு மட்டும் என்றில்லை. 1992-96 காலத்தில் ரஜினியின் அரசியல் பிரவேசம் அதிகம் எதிர்பார்க்கப்பட்டது. அன்றைய பிரதம மந்திரி நரசிம்ம ராவ் ரஜினியை நேரில் சந்தித்துக் காங்கிரஸ் பக்கம் இழுக்கப் பார்த்தார். கடைசி வரை போக்குக் காட்டினார் ரஜினி. பிறகு அரசியலுக்கு வருவாரா மாட்டாரா என்ற கேள்வியைத் தன் சினிமா வியாபாரத்திற்கு அப்பட்டமாக 20 வருடங்களுக்கு மேலாகப் பயன் படுத்தினார்.

இந்த 'ரஜினி வாய்ஸ்' என்பது பம்மாத்து. ரஜினி வாய்ஸ் கொடுத்து ஒரு வார்டு கவுன்சிலர் கூட ஜெயித்ததில்லை. 1996-இல் குருவி உட்கார பனம்பழம் விழுந்தது. வளர்ப்பு மகனின் ஆடம்பரத் திருமணத்திற்குப் பின் தமிழகத்தின் ஒட்டு மொத்த வெறுப்பை ஜெயலலிதா சம்பாதித்தார். 234 தொகுதியில் வரலாறு காணாத தோல்வி ஜெயலலிதாவுக்கு. திமுக-தா.ம.க கூட்டணி எதிர்க்கட்சிகளின் ஓட்டுச் சிதறாமல் மொத்தமாக அறுவடைச் செய்தன. ராமர் பாலம் கட்டுவதற்கு உதவிய அணிலை விடக் குறைவானப் பங்கு ரஜினியின் பங்கு. அடுத்து வந்த தேர்தல்கள் அதை வெளிப்படுத்தின.

பாராளுமன்றத் தேர்தலின் இடையே கோவையில் குண்டு வெடிப்பு நடந்த போது ரஜினி வாய்ஸ் கொடுத்தும் திமுக அணி தோற்றது. ஜெயலலிதா மறு பிறப்பெடுத்தார். எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என்று பேசி வம்பை விலைக்கு வாங்குவது ரஜினியின் வேடிக்கை. மிகப் பயங்கரமான கோரச் சம்பவத்துக்கிடையே திமுக ஆதரவுக் குரல் எரிச்சலை ஏற்படுத்தியது வாக்காளனுக்கு.

இன்னொரு தேர்தலில் பா.ம.கவை எதிர்த்து வாய்ஸ் கொடுத்தார் சூப்பர் ஸ்டார். ஆறு எம்.பி. தொகுதிகளில் போட்டியிட்ட பா.ம.கா ஆறிலும் வென்றது (நினைக்கிறேன்). இது தான் ரஜினி வாய்ஸ் எடுப்பட்ட லட்சணம். இதெற்கெல்லாம் சிகரம் வைத்தது போல் 'பாபா' தோல்வியில் இருந்து மீள கதாநாயகியை மையமாக வைத்த படத்தில் நாயகியின் பெயரே தலைப்பாக ரஜினி என்ற ஒருவர் நடித்த 'சந்திரமுகி' பெரு வெற்றியடைந்தது. ஒரு மெஷினின் பெயர் தாங்கிய இன்னொரு படம் இயக்குனர் புண்ணியத்தில் வெற்றி. ரஜினி கதாநாயகனாக நடிக்க, எப்போதும் போல், ஹீரோவின் பெயரோடு வெளியான 'லிங்கா' படுத் தோல்வி. ரஜினியின் சினிமா சகாப்தம் ஓவர். இப்போது சவுகரியமாகக் கையில் எடுத்திருப்பது அரசியல் பிரவேசம்.

தன் அரசியல் பிரவேச உரையில் எப்போதும் போல் துண்டு துண்டாகப் பேசினார். பேச்சினூடாகச் செய்தியாளர்களிடம் இருக்கும் பயம் பற்றிப் பேசினார். 'பிக் பாஸ்' நிகழ்ச்சியின் போது எழுந்த சர்ச்சையைச் சமாளிக்கப் பத்திரிக்கையாளர்களைச் சந்தித்த கமல் தேர்ந்த ஆட்டக் காரரைப் போல் கேள்விகளைச் சந்தித்தார். ரஜினி பாவம் அவர் முன்னால் மைக்கை நீட்டினால் உளறிக் கொட்டுவார். காவிரிப் பிரச்சனைக்காக நடந்த போராட்டத்தில் பங்கேற்க வந்த ரஜினியிடம் யாரோ மைக்கை நீட்டி "தமிழகத்துக்குத் தண்ணீர் கொடுக்கக் கூடாதென்று சொல்லும் கர்நாடக அரசியல்வாதிகள் பற்றி உங்கள் கருத்து" அப்படீன்னுக் கேட்க ரஜினி "அவங்களை உதைக்கனும்" என்றார். மேடையில் பேசிய கமல் நிதானத்தின் குரலாக இருந்தார். ரஜினியின் பேச்சுக் கர்நாடகாவில் கொந்தளிப்பை ஏற்படுத்த ரஜினி மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டுமென்றார்கள். அதற்கு ரஜினி "பர்வதம்மாள் சொல்லட்டும் நான் மன்னிப்புக் கேட்கிறேன்" என்றார். பர்வதம்மாள் என்ன கர்நாடகாவின் முதல் மந்திரியா? ஏதேனும் கட்சித் தலைவரா? எதுவும் இல்லை. இது தான் ரஜினியின் அரசியல் முதிர்ச்சியின் தரம்.

இந்த நேரத்தில் கமல் இக்கட்டான சூழலை எப்படி எதிர் கொண்டார் என்று பார்க்கலாம். 'விஸ்வரூபம்' பட வெளளியீட்டில் பிரச்சனை வெடித்த போது அவர் வீட்டின் முன் திரண்ட ரசிகர்களிடம் அமைதியாகப் பேசினார், கலைந்து போகச் சொன்னார். அவர் நினைத்திருந்தால் தூண்டும் வகையில் பேசியிருக்கலாம். அவருக்கு அப்படியொரு கூட்டம் கூடியதும் ஆச்சர்யம் அதை அவர் கையாண்ட விதமும் ஆச்சர்யம். 'பிக் பாஸ்' நிகழ்ச்சியைப் பார்த்தப் போது (முழுவதுமாகப் பார்க்கவில்லை. சகிக்கவில்லை) கமல் பார்வையாளர்கள், பங்கேற்பாளர்கள், நிகழ்ச்சியின் வணிக நிர்ப்பந்தம் எல்லாவற்றையும் சமாளித்த விதத்தில் ஒரு முதிர்ந்த மேனேஜ்மெண்டுக்கான தன்மை தெரிந்தது.

'ஆன்மீக அரசியல்' என்று பேசி இந்துத்துவர்களின் மனம் குளிர வைத்திருக்கிறார் ரஜினிகாந்த். அவர் ஆன்மீக அறிவைக் கொட்டி எடுத்த 'பாபா' திரைப்படம் சொல்லும் அவருக்கு ஆன்மீகமும் வியாபாரமே. மொன்னைத்தனமான புரிதல்களும் மூட நம்பிக்கைகளுமே ரஜினியின் ஆன்மீகம். நரசிம்ம ராவ் ஜெயலலிதாவோடு கூட்டு வைப்பதென்று கெட்ட நேரத்தில் முடிவு எடுத்து விட்டார் என்று ஆராய்ந்துச் சொன்னவர் ஆயிற்றே. ஆன்மீகத்திலும் அரசியலிலும் பாலப்பாடம் அறியாதவர் ரஜினி. விரலை மடக்கி முத்திரை காண்பித்தால் ஆன்மீகமா? அப்படி என்றால் இன்று சிலம்பரசனே தமிழ் நாட்டின் முதல்வராகும் தகுதிக் கொண்டவர். இவர் வந்து தானா இந்து மதம் காக்கப்பட வேண்டும்? இவரால் தானா அரசியலில் ஆன்மீகம் நுழைய வேண்டும்? அண்ணாதுரை என்றோ நாத்திகத்துக்கு முழுக்குப் போட்டார். எம்.ஜி.ஆரும் ஜெயலலிதாவும் மிக வெளிப்படையாகத் தங்கள் மத நம்பிக்கைகளைப் பறைச் சாற்றினர். ஸ்டாலினின் மனைவி போகாத கோயில் தமிழகத்தில் உண்டா? கனிமொழிக்காக யாகம் செய்யாத குறை தான். கமல் நாத்திகமும் பேசுவார் ஸ்லோகமும் பேசுவார்.

சரி அப்படியென்றால் கமல் தான் தகுதியானவரா? கிடையாது. கிடையவே கிடையாது. 'பிக் பாஸ்' நிகழ்ச்சியை நடத்தினார் என்பதெல்லாம் தகுதியா? அப்படியென்றால் கோட்டு கோபி முதல்வர் ஆகலாமே? கமல் தன் எல்லைகள் அறியாதவர். இடித்துரைப்பவர்கள் அவரை விட்டு விலகி ரொம்பக் காலம் ஆகிவிட்டது. அவர் சுவாரசியங்கள் நிறைந்தவர் ஆனால் நாடாளத் தகுதியற்றவர். சினிமாவுக்குத் தேவைப்படும் போது மட்டும் பொது விஷயங்களில் கருத்துச் சொல்பவர் அவர். சமீபமாக அவர் பேசுவதைப் புரிந்து கொள்ளக் கோணார் உரைத் தேவையாயிருக்கிறது.

தலைமைக்கு ஆசைப்படுபவர்களை அளக்க இன்னொரு அளவுகோல் அவர்கள் எத்தகைய உணர்வுகளை பொது மக்களிடம் உருவாக்குகிறார்கள் என்பது. சீமான் ஆதரவாளர்கள் கோமாளித்தனமான நாஜிக்கள். கமல் படத்துக்கு வரும் ரசிகர்கள் பெரும்பாலும் சினிமாவை பார்த்தோமா, ரசித்தோமா என்று அத்துடன் கிளம்புவார்கள். ரஜினி படத்துக்கு வரும் ரசிகர்களின் காலித்தனம் ஜகத் பிரசித்தம். அமெரிக்காவில் ரஜினி படம் ரிலீஸான திரையரங்குக்குச் சென்றால் தெரியும் நான் சொல்வது. இதில் வேடிக்கை இங்கே இப்படி காலித்தனம் செய்யும் படித்த இளைஞர்கள் சென்னையில் பால்கனியில் உட்கார்ந்து கொண்டு விசிலடிக்கும் தரை டிக்கெட்டுகளைப் பார்த்து உதட்டைச் சுழிப்பார்கள். ரஜினி தன் ரசிகர்களை காலித்தனம் செய்ய வெளிப்படையாகத் தூண்டியதேயில்லை. அந்த வேலையை அவர் படங்களும் அதன் வழியே உருவான பிம்பமும் செய்கின்றன. இந்த காலித்தனமான கூட்டம் தான் "ஆகா எங்க ஆளைப் பார்த்தீர்களா எப்படி சமூக வலைத் தளத்தை ஆக்கிரமித்து விட்டார்" என்று ஆர்ப்பரிக்கிறார்கள். அற்பர்கள். சுசி லீக்ஸ் இதை விட சமூக வலைத் தளத்தை ஆக்கிரமித்த காலத்தை மறந்த விடலைகள்.

தென்னாப்பிரிக்காவில் பெரும் சாதனைகளை நிகழ்த்திவிட்டு இந்தியா வந்த காந்தியை 'இந்தியாவைச் சுற்றி விட்டு வா. ஒரு வருடத்துக்கு ஒன்றும் பேசாதே" என்றார் கோகலே. காந்தியும் அப்படியே செய்தார். இன்றோ இரண்டு கூத்தாடிகள் ஒரு பெரும் மாகாணத்தை ஆள ஆசைப்படுகிறார்கள். ஆசைப்படுவதில் தவறில்லை. ஆனால் தகுதியை வளர்த்துக் கொள்ளவும் முனைய வேண்டாமா? அவர்கள் தொழில் புரிந்த சினிமாவில் சிறக்க தங்கள் தகுதியை மெனக்கெட்டு வளர்த்துக் கொண்டவர்கள் தானே இருவரும். அரசியல் என்றால் மட்டும் வானத்தில் இருந்து குதிக்கலாம் என்று நினைப்பதேன்? ஏனென்றால் இன்று அப்படி வந்த ஸ்டாலினும், ஜெயலலிதாவும் அரசியலில் குதித்ததால் வந்த வினை. உடன் பிறப்பே "ஸ்டாலின் எமெர்ஜென்ஸியில் வாங்கிய அடிகள்" என்று நா தழு தழுக்க வேண்டாம். அந்தக் காலத்தில் திமுகவின் எத்தனையோ தொண்டர்கள் அடி வாங்கினார்கள் அவர்களில் பலருக்கு இன்று முகவரி கூடக் கிடையாது.

மாற்று அரசியல் என்று கமலையும் ரஜினியையும் முன்னிறுத்துவது அயோக்கியத்தனம். அவர்களுக்கே எதை மாற்றப் போகிறோம் என்று தெரியாது. ஊழலற்ற ஆட்சி என்று சொல்லலாம். ரஜினியின் குடும்பத்தைப் பார்த்தால் இன்னொரு போயஸ் மாபியா என்றே தோன்றுகிறது. கமலுக்கும் நாம் எந்தச் சான்றிதழையும் வழங்கி விட முடியாது. அவர் சினிமா வாழ்வில் அவரால் பணம் இழந்தவர்கள் நிறைய. அது வெறும் வியாபார இழப்பா இல்லை வேறு காரணங்கள் உண்டா என்று நமக்குத் தெரியாது. அவர் அடிக்கடி தான் வருமான வரிக் கட்டுவதாகப் பெருமையோடு சொல்வார். அது தான் தகுதியென்றால் தமிழகத்தில் பல கோடி மாதச் சம்பளக்காரர்கள் அதற்குத் தகுதியானவர்கள். கமலும் ரஜினியும் இணையும் புள்ளி ஆணாதிக்கத்தில். இருவருக்கும் பெண்கள் ஏளனப் பொருள்கள்.

ஆமாம் திருமாவளவனின் பெயர் ஏன் தலைவராக உச்சரிக்கப்படுவதில்லை? கமல், ரஜினி, சீமான், ஸ்டாலின் ஆகியோரை விடத் திருமா தகுதியானவரே. ஆனால் நடக்காது. அப்படியானால் மீண்டும் கேள்விக்கு வருவோம். நிச்சயமாக ரஜினிக்கும் கமலுக்கும் தகுதியில்லை. தினகரனிடம் தமிழ் நாடு போனால் தமிழும் மிஞ்சாது நாடும் எஞ்சாது. மீண்டும் இ.பி.எஸ் அல்லது ஸ்டாலின் தான்.தேய் வழக்கு என்றாலும் வேறென்ன சொல்வது, "விதியே, விதியே தமிழ்ச் சாதியை என் செய்ய நினைத்தாய்".

The Koregaon Battle- Mahars in the Peshwa Regime and Indian Army

While Mumbai burns, yet again we're confronted with the question of 'what really happened' and history has become, again, a political football. Ambedkar and the Mahar regiment are being characterized by Hindutva Brahmins as stooges of Colonial masters and anti-Indians. Ah, anti-Indian, that catchall term to tar and feather anyone who disagrees with the Hindu fundamentalism that Narendra Modi peddles. "What is the proof that Mahars were ill treated by Peshwas" asked one in an attempt to discredit history and the current imbroglio. Let's find out.

Koregaon Memorial Pillar (Image courtesy Wikipedia)

The East India Company and the Peshwa regime were locked in a war for survival in the third and final Anglo-Maratha wars from November 1817-February 1818. The battle of Koregaon, on January 1st 1818, was the last battle of the war in which the British army, numbering around 900 and led by F.F. Staunton were met by the Peshwa army, numbering nearly 20,000 and led "by the Peshwa himself". The battle ended indecisively but Staunton's army was able to retreat honorably including "carrying of their wounded". However, since the war itself was a decisive victory the battle was noted for its glorious valor against staggering odds. A memorial, an obelisk, was erected to commemorate the battle at Koregaon. Twenty two of the names listed in the memorial plaque at the obelisk are names of those from the Mahar caste who fought in the battle against Peshwa army. Now, Mahars were considered low-caste and the Peshwa regime was a Brahmin regime.

Wars have always ben important sign posts in the collective memory as matter of pride or of shame depending on who lost and won and which community is doing the recollection. During the colonial era Indians, especially Hindus, always felt a need to rekindle martial pride to overcome the fact that a small profiteering company from a small island was ruling a vast subcontinent. To Hindus this was a sting even as they were ruing the loss of power during the 500 year Islamic rule. Amongst the Hindus castes like Mahars needed a retelling of the past when they were part of something significant, particularly, against the Brahmins.

Pankaj Mishra in "From the ruins of Empire: The intellectuals who remade Asia" recalls how Asians and even African-Americans felt glorious about the Japanese victory in the Russo-Japanese war in 1905. Gandhi, an unknown lawyer in South Africa then, said "so far and wide have the roots of Japanese victory spread that we cannot now visualize all the fruit it will put forth". Jawaharlal Nehru, traveling to Harrow and a teenager then, remember hearing the news and how it put him in "high good humor". In America W.E.B. Du Bois "spoke of a worldwide eruption of 'colored pride'". Rabindranath Tagore led students in a victory march "around his little school compound". Mishra adds, "it mattered little to which class or race they belonged; the subordinate peoples of the world keenly absorbed the deeper implications-moral and psychological-of Japan's triumph".

Tamil literary tradition celebrates war and the exploits of war by their kings and chieftains. If BJP is afflicted by muscular nationalism fueled by religious pride Tamil Nadu politics is imbued with regional pride fueled by linguistic chauvinism. Often one could hear a plaintive recalling of the glorious past when a Tamil king undertook an expedition to the North and subdued the chieftains there. One story even mentions making the subdued chieftains act as mules to bring rocks from the north to construct a temple. Memories of war and what they mean for cultural and national pride is a fertile topic for sociologists and historians.

The Koregaon battle, a matter of pride for Mahars is a stigma of shame for the nationalists, many of whom are upper castes. The issue of Mahar regiment, their subsequent disbanding and demand for re-instatement became a major issue for Ambedkar, a Mahar.

The Mahars at one time constituted nearly 15% in the Bombay infantry in 1875 but with the introduction of the principle of recruiting based on classes identified as 'martial classes', mostly Punjabi, the Mahars lost and were 'excluded altogether from the Bombay army in 1892'. The ban on Mahar recruiting was only lifted in 1917 towards the end of World War I. "But after the war was over, caste prejudice led to that regiment being disbanded in 1922". "This time, though, the community had a strong advocate in the shape of B.R. Ambedkar", "a man who had grown up hearing stories from his soldier uncles and other community leaders about the great wrong done to the community". (Wilkinson 2015, 72-76).

It is little wonder then that Ambedkar chose to make the Battle of Koregaon a day to commemorate and the memorial a site of annual pilgrimage. Shraddha Kumbhojkar, a historian at the University of Pune,  has written a detailed chapter on the battle in "Sites of Imperial Memory: Commemorating Colonial Rule in the Nineteenth and Twentieth Centuries". Khumbojkar quotes a pilgrim to the site on the day of commemoration, "We are here to remember our Mahar forefathers fought bravely and brought down the unjust Peshwa rule. Dr. Ambedkar has started this pilgrimage. He asked us to fight injustice. We have come to take inspiration from the brave soldiers and Dr. Ambedkar's memories".

Khumbojkar gives a grisly summary of the plight of Mahars under the Brahmin Peshwas.

"The 'untouchable people' who were born in certain so-called low-castes were given harsher punishments tan would be meted out to high caste people for the same crimes. They were forbidden to move in public spaces in the mornings and evenings lest their long shadows defile high caste people on the streets.....Human sacrifices of 'untouchable' people were not uncommon" 

 Mukta Salave, "a 15 year old girl" from the Mang community provides further grisly material.

"Under Bajiro's rule, if any mang or mahar happened to pass in front of the gymnasium, they cut off his head and used it to play 'bat ball', with their swords as bats and his head as a ball"

[I verified the quote of Mukta Salave that Khumbojkar provided based on the reference cited. The quote is from 'Women Writing in India: Voume 1 600 BC to the Eraly Twentieth Century edited by Susie Tharu and K. Lakita pg 214-216. Muktabai is mentioned without last name and she's 14 years old when she wrote that in 1855 in a school founded by Savtribhai and Jotiba Phule. The essay was reprinted in Dnyaodaya Centenary volumes edited by B.P Hivale in 1942.

Khumbojkar, intentionally or otherwise, omits mentioning that Mukta also added that Mahars practiced the same untouchability, including fear of being polluted by shadow, towards mangs. A good historian should not have omitted that]

Sure, one could argue that the quote from Mukta needs to be considered with caution but a tradition of violence even in present day India towards Dalits when incidents of horrendous violence are not uncommon her narration gets a vote of trust.

Two other sources concerning slavery in Peshwa regime gives a glimpse of the nature of the regime and the era. Many Indians still think that slavery was only an institution in West, notably America. Not at all. India had a very well established slavery system. In 'Slavery, Abolitionism and Empire in India, 1772-1843' Andrea Major quotes the colonial official Elphinstone who ponders on what to do with slaves escaping from the Peshwa and seeking protection in British encampments. When 6 slave dealers were arrested their victims included children.

An essay in "Slavery & South Asian History" edited by Indrani Chatterjee and Richard Eaton mentions "Slaves-especially women and children- were highly acceptable gifts and often circulated from household to household. We find Peshva Balaji Bajirao acknowledging the gift of a European musical instrument and 'two women of the best quality'". In another letter Balaji Bajiao writes "you were instructed to buy and send me two beautiful ten-year old Hindu girls". "Definitely send on [my] personal account the following sort- two high-quality, pure Hindus of good caste, ten year olds".

When upper caste Brahmin fundamentalists shake their fists and ask "where is the proof" we struggle to come up with proof because history, in India, was never written in the Greco-Roman style and when written, at all, in the pre-colonial era, they were mostly poetic hagiographies by upper caste writers, mostly Brahmins, in the service of the Kshatriyas. Only with the arrival of Colonial era do we even get credible records. Sure the colonial era record keeping has its share of embellishments and biases but evidences such as the above are direct. From Bajirao's letter requesting ten year old girls of 'good caste' one can make an interesting inference that in his sick mind he doesn't consider girls of low caste to even be slaves.

Characterizing Ambedkar as a stooge of British is an old saw. Arun Shourie, a Brahmin and a former member of BJP government, used to be a journalist and then a hack historian. In his avatar as historian he was the darling of the Hindutva brigade particularly for writing his extremely polemical hack job of a book about Ambedkar, "Worshipping false gods: Ambedkar and the facts which have been erased". Ambedkar's differences with Gandhi, the Congress and the Freedom movement are legendary and they played out in public stage. There are no secrets there. William Shirer was shocked how Ambedkar, in his arguments during the Round Table Conference, appeared to be supportive of the Colonial regime. But, neither Shirer nor Shourie can even remotely appreciate the deep wounds in the psyche of Ambedkar due to India's caste system.

Sir Samuel Hoare, quotes Arun Shourie, in a letter to the Viceroy commends Ambedkar's 'good behavior' at the Round Table Conference and wants to 'strengthen his hands' by acceding to Ambedkar's demands to re-establish the Mahar regiment in the army. Then Shourie asks if Ambedkar was truly "serious" about the demand and casts an aspersion by citing a letter written by Roger Lumely, Governor of Bombay. Lumely writes that "does not put his weight" behind the recruitment of Mahars and says that the recruitment would've been better "if he were really keen to help". This is revisionism or plain failure of a journalist posing as historian.

Steven Wilkinson lays bare how the attitude towards caste continued to impact recruitment from non-martial classes. "There was no army-wide policy against employing Scheduled Castes, but most infantry and armored units recruited only from martial classes, which led to the same results as if there had been a formal policy. The fact that the essence of the martial-class policy had not been dismantled, though, was admitted in secret correspondence between the Indian Army and the Indian Office". A shameful coverup literally of non-recruitment was indulged by the Army and the government to pretend all was well. It was not Ambedkar who failed but it was the Colonial empire in cahoots with upper caste that were the cause for failure in recruiting Mahars.

Wilkinson provides further evidence of institutional discrimination. In later years when Jagjivan Ram, a defense minister and from a low-caste, demanded to know if India's policy of reservation for Scheduled Castes was being followed in the army General Manekshaw sent a note that as per the law army was excluded from the reservation policy but nevertheless there was Mahar regiment and nearly 15% were Scheduled Castes below the rank of officers. Now, Manekshaw was a war hero and there was little Jagjivan Ram could do then. Also, it is easy to guess that the presence of 15% Scheduled Caste in reality means little because the army recruits, particularly the non-officer class, were mostly drawn from families stuck in poverty and Dalits constituted a majority of them.

A Brahmin sitting in California advises that the government should just mow down with bullets the Dalit rioters. I wonder what would be his suggestion about the thugs who destroyed a monument in broad day light and created a fear psychosis in the heartland of India?

Dalits have suffered systemic oppression of the inhuman kind, their icons are subjected to merciless vivisection to show up their weaknesses and contradictions, their history is glossed over when it is written and mostly swept under the carpet. Whether it is Ambedkar or Gandhi one can freely criticize them but motives matter and the kind of criticism heaped matters and finally facts matter. Of course one doesn't expect honor from the Hindutva brigade and this blog is not meant to educate them. Rather this is for those who are curious about facts and open to reason.

References:

1. From the ruins of Empire: The intellectuals who remade Asia - Pankaj Mishra
2. Sites of Imperial Memory: Commemorating Colonial Rule in the Nineteenth and Twentieth Centuries - Edited by Dominik Geppert and Frank Lorenz Muller.
3. Army and Nation: The military and Indian democracy since independence -- Steven I. Wilkinson
4. Women Writing in India: Voume 1 600 BC to the Earlyly Twentieth Century- Edited by Susie Tharu and K. Lakita
5. Slavery & South Asian History"- Edited by Indrani Chatterjee and Richard Eaton
6. Slavery, Abolitionism and Empire in India, 1772-1843' - Andrea Major
7. Worshipping false gods: Ambedkar and the facts which have been erased - Arun Shourie
8. Battle of Korean - https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Koregaon#CITEREFShraddha_Kumbhojkar2015