டி.எம்.கிருஷ்ணாவின் லுங்கி, யூஜா வாங்கின் கவர்ச்சி, சதிர் பரத நாட்டியம் ஆன போது: இசை, அரசியல், உடைத் தேர்வுகள்

அக்டோபர் 6-ஆம் தேதி நியூ ஜெர்ஸியில் நடந்த டி.எம்.கிருஷ்ணவின் கச்சேரி மிகுந்த கவனத்தையும் சர்ச்சையயும் ஈர்த்தது. கவனமும் சர்ச்சையும் அவர் பாடல் தேர்வுகளை முன் வைத்தல்லாமல் அவர் அணிந்த உடையைச் சார்ந்து எழுந்தது. கிருஷ்ணா லுங்கியும் பூப்போட்டச் சட்டையும் அணிந்திருந்தார். அந்நிகழ்வைக் குறித்து நான் பேஸ்புக்கில் எழுதிய குறிப்பை விட அக்குறிப்பை ஒட்டி நான் வெளியிட்டப் புகைப்படங்கள் மிகப் பிரபலமாகி விட்டன. இந்தச் சர்ச்சையைக் குறித்துக் கொஞ்சம் அவதானித்தால் இசையுலகுக்கும் உடைத் தேர்வுகளுக்கும் இருக்கும் தொடர்புகளும் அதன் காரணிகளும் விளங்கும். 

கிருஷ்ணாவும் கர்நாடக சங்கீத சர்ச்சையும்: ஓரு பின்னனி 

கிருஷ்ணா லுங்கி அணிந்ததற்கும் அதற்கும் சூறாவளியாய் ஒரு தரப்பில் எதிர்ப்பு விளைந்ததற்கும் ஒரு பிண்ணனி இருக்கிறது. கடந்த செப்டம்பர் மாதம் ஓ.எஸ். அருண் என்கிற கர்நாடக சங்கீதப் பாடகர் கிறிஸ்தவப் பாடல்களைக் கர்நாடக சங்கீத மரபில் பாடியச் செய்தி வெளிவரவும் பெரும் சர்ச்சை வெடித்தது. அந்தச் சர்ச்சையின் பரிமாணங்கள் இப்பதிவோடு தொடர்பில்லாதவை. அருணை ஒரு இந்துத்துவத் தீவிரவாதி தொலைபேசியில் கூப்பிட்டு மிரட்டும் போது அருண், ஒரு வேளை அச்சத்தால் உந்தப்பட்டு, “ஏன் அப்படிச் செய்த மற்றவர்களைக் கேட்கவில்லை” என்று சொல்லி மீண்டும் மீண்டும் டி.எம்.கிருஷ்ணா பெயரைக் குறிப்பிட்டார். கிருஷ்ணா ஏற்கனவே கர்நாடக சங்கீதத்தில் பிராமணர்களின் ஆதிக்கம் மற்றும் எம்.எஸ். பற்றியும் கருத்துகளை வெளியிட்டு மிகுந்த எதிர்ப்புக்குள்ளாகியிருந்தார். 

தன் பெயர் இழுக்கப்பட்டதைக் கேள்விப்பட்ட கிருஷ்ணா உடனே தான் மாதமொன்றுக்கு அல்லா அல்லது கிறுஸ்து பற்றிய பாடல்களைப் பாடப் போவதாக அறிவித்தார். எதிர்ப்பாளர்கள் கெக்கலித்தார்கள். கெக்கெலிப்புகளுக்கிடையே ஒரு கேள்வி, “அப்பாடல்களைப் பாடும் போது லுங்கி அணிவாரா?” என்று. 

கர்நாடக சங்கீத உலகுக்கும் உடைத் தேர்வுகளுக்கும் உள்ளத் தொடர்பை பார்க்கும் முன் மேற்கத்திய செவ்வியல் இசை உலகில் உடைத் தேர்வு பற்றிய உரையாடல்களைச் சற்று நோக்குவோம். 

(குறிப்பு: மேற்கத்திய செவ்வியல் இசை என்று சொல்லும் போது கர்நாடக சங்கீத இசையைச் செவ்வியல் என்று சொல்லாததில் எந்த அரசியலும் இல்லை. மேற்கத்திய இசையை வகைப்பட்டுத்திச் சொல்லும் போது செவ்வியல் இசையைச் செவ்வியல் இசை என்று தனியே அடையாளப்படுத்துவது வழக்கம். கர்நாடக சங்கீதத்தைப் பொதுவாக அப்படித் தனியே குறிப்பதில்லை அது எப்போதும் செவ்வியல் இசை என்றே வகைமை படுத்தப் படுகிறது. இதை எழுதும் போது தோன்றுகிறது இதுவே தனியே ஒரு கோணத்தில் பேசப்பட வேண்டியது). 

யூஜா வாங்கின் கவர்ச்சி, கேமரான் கார்பெண்டரின் உடைத் தேர்வுகளும்: 

செவ்வியல் இசை என்றாலே அதில் ஓர் இறுக்கமும் மரபு சார் பழக்கங்களும் கோலோச்சி விடுகின்றன. மேற்கத்திய செவ்வியல் இசையும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. 

இசைக் கலைஞர்கள் கறுப்பு உடை அணிவது கிட்டத்தட்ட சீருடை கட்டுப்பாடு அளவுக்குப் பின் பற்றபடுகிறது. அதற்கான முதன்மைக் காரணம் கலைஞர்களின் வித்தையும் அவர்கள் அளிக்கும் இசையுமே ரசிகனின் கவனத்தில் இருக்க வேண்டும் கவனம் சிதறக்கூடாது என்பதே. இசை நிகழ்வின் நடத்தும் விதமும் அப்படியே. முதன்மையான தனி ஆவர்த்தனக்காரர்கள் (Soloist) வாசிக்கும் போது இசை நடத்துநர் (conductor) மற்றும் இசைக் குழுவினர் சிலையாக இருப்பார்கள். கர்நாடக சங்கீத மேடையில் பக்க வாத்தியக்காரர் தனி ஆவர்த்தனம் வாசிக்கும் போது பாடகர்கள் செய்யும் கொன்ஷ்டைகள் இங்குக் கிடையாது. 

உடைத் தேர்வில் ஒரு மேட்டிமைத்தனம் நிச்சயம் உண்டு. ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட் போன்றவைகளுக்கு அனுமதி இல்லை அவை கறுப்பாக இருந்தாலும். ஆக நிறத் தேர்வு கவனச் சிதறலை தவிர்க்க என்றால் அதுவும் சீருடைத் தரத்தில் இருப்பது ஓர் மேட்டிமை உணர்வை ரசிகனுக்கு அளிப்பதும் ரசிகனுக்கு இசை மட்டுமல்ல அதை இசைப்பவர்களும் இசை நிகழ்வும் ஒரு முழு மேட்டிமை (elitist) அனுபவத்தைத் தருவதே நோக்கம். செவ்வியல் இசை என்பதன் நோக்கம் மேட்டிமைத் தன்மை என்பது குறுகலான புரிதல். அதுவும் அதன் நோக்கங்களிம் ஒன்று அவ்வளவே. செவ்வியல் இசை என்பதன் கலாச்சார நோக்கங்கள் மிக விரிவாக விவாதிக்கப்பட வேண்டியவை. 

பெண் இசைக் கலைஞர்கள் உடை கவுன் தான். சமீபத்தில் சில ஆர்கெஸ்டிராக்கள் பேண்ட் போட அனுமதிக்கின்றன. பாரம்பர்யமிக்க நியூ யார்க் பில்ஹார்மானிக் பெண் கலைஞர்களுக்குப் பேண்ட் அணிய அனுமதியளிக்க ‘யோசிப்பதாக’ சமீபத்தில் நியு யார்க் டைம்ஸ் சொல்கிறது. 

1958-இல் மிக மதிக்கப்படுகிற இசை நடத்துநர் லியோனார்ட் பெர்ன்ஸ்டீன் ஒரு இசை நிகழ்வில் தன் குழுவினருக்கு நேருவின் கோட் போன்ற (Nehru Jacket) உடையை அணிவித்திருந்தார். பிறகு அது ஏற்கப்படாத போது கைவிட்டு ‘பெர்ன்ஸ்டீன் தவறுகள்’ என்ற பட்டியலில் அதைச் சேர்த்து விடலாம் என்றார். ஆனால் சமீபத்தில் கிரிஸ்டோப் எஸ்கென்பாக் (Christoph Eschenbach) எனும் நடத்துநர் மீண்டும் அவ்வுடையை வழக்கமாக்கியுள்ளார். இம்முயற்சிகள் போலல்லாது தங்கள் உடைத் தேர்வின் மூலமாக இசையைக் கலையாக வடிவமைக்கும் தங்கள்படைப்பூக்கத்தின் வெளிப்பாடு மட்டுமல்ல அதன் காரணமும் என்று நிறுவுபவர்களில் இருவர் மிக முக்கியம். 

கிறிஸ்தவத் தேவாலயங்களில் ஆர்கன் (Organ) இசை என்பது பிரதானமானதும் பிரம்மாண்டமானதும். இது வெறும் பியானோ இசை அல்ல. கேமரான் கார்பெண்டர் இன்று அதிகம் பேசப்படும் ஆர்கன் இசைக் கலைஞர். கேமரான் வெற்றுடம்போடு போஸ் கொடுப்பது, ஸ்படிகங்கள் (Crystal) பதித்த உடை மற்றும் காலணி அணிவது என்று உடைத் தேர்வால் தன்னை வித்தியாசப்படுத்திக் கொள்வதொடு அவர் நாத்திகரும் கூட. அவர் லட்சியம் என்பது ஆர்கன் என்கிற இசைக் கருவியைத் தேவாலயங்களிலிருந்து வெளிக் கொணர்வது தான். ஆனால் ஒரு சிக்கல் ஆர்கன் என்பது பிரம்மாண்டமான கருவி. அதனாலேயே கேமரான் நிகழ்ச்சிகளுக்கு எடுத்துச் செல்லத் தக்க ஆர்கனை வடிவமைத்துக் கொண்டிருக்கிறார். இப்படிப்பட்ட கலைஞன் தன் உடைத் தேர்விலும் தன்னை வெளிப்படுத்துவது இயல்பே. அந்த மாதிரியான வெளிப்படுத்துதலுக்கு மேற்கத்திய இசை மரபும் அது சார்ந்த சூழலும் இடமளிக்கின்றன. அது தான் இங்குக் கவனிக்கப்பட வேண்டியவை. 

2011-இல் ஹாலிவுட் பௌல் (Hollywood Bowl) என்கிற நிகச்சியில் பியானோ வாசிக்க வந்த புகழ் பெற்ற கலைஞர் பெய்ஜிங்கில் பிறந்து வளர்ந்த யூஜா வாங் என்பவர். பார்வையாளர்கள் அதிர்ந்தார்கள். இறுக்கமான, மிகவும் குட்டையான அதுவும் ஆரஞ்சு நிறத்தில் கவுன் அணிந்து நடக்கவே முடியாத உயரிய காலணியும் போட்டுக் கொண்டு டொக் டொக் என்று மேடையில் வந்தார். பிரமாதமாக வாசித்தார். அடுத்த நாள் சில விமர்சகர்கள் அந்த உடைத் தேர்வை விமர்சித்தார்கள். 

ஒரு விமர்சகர் வாங்கின் மெல்லிய (petite) உருவத்தோடு அவர் பியானோவை இசைக்கும் போது உண்டாகும் தாக்கத்தை அவர் உடைத் தேர்வு அடிக்கோடிடுகிறது அதற்கு உதவவும் செய்கிறது என்றார். தன் உடைத் தேர்வு பற்றித் திட்ட வட்டமாக வாங், “நான் வாசிக்கும் இசை அழகும் சிருங்காரமும் நிறைந்தது அப்படியென்றால் என் உடையும் அதற்கேற்றார் போல் இருப்பது தானே சரி? இது ஒரு வகையான ஆளுமை ( power and persusasion). இதில் வதைக்கும் தன்மையும் உண்டு (sadomasochistic). என் இசையோடு நான் நிர்வாணம் ஆகும் போது அதை இசைக்கின்ற பொழுதும் அந்நிலை எனக்கு ஒப்புடையதாக வேண்டும்” (To avoid misunderstanding here’s her packed quote “If the music is beautiful and sesual, why not dress to fit? It’s about power and persuasion. Perhaps it’s a little sadomasochistc of me. But if I am going to get naked with my music, I may as well be comfortable while I’m at it”). 

வாங் பற்றி இன்னொரு விமர்சகர், அவர் வழக்கமான உடை அணிந்து வாசிக்கும் போது அவர் இசை சாதாரணமாக இருக்கிறது ஆனால் மரபு மீறல் உடை அணியும் போது அவர் இசை வேறு தளத்தில் இருக்கிறது என்றார். “மரபு என்பது சாம்பலை கும்பிடுவது அல்ல நெருப்பைப் பாதுகாப்பது” என்கிறார் வாங். 

வாங் மற்றும் கார்பெண்டரின் உடைத் தேர்வுகள் விமர்சணங்களைச் சந்திக்கின்றன ஆனால் இன்று அவர்கள் இருவரும் பரவலாகக் கொண்டாடப் படவே செய்ய்ப்படுகிறார்கள். 

ஆடை வடிவமைப்புக்கு உதவிய பீத்தோவானின் இசை:

அமெரிக்காவின் சிலிக்கான் பள்ளத் தாக்கில் போய் இளைஞர்களைத் தன் வங்கியில் பனியாற்ற அழைக்கச் சென்ற ஜேமி டைமன் வழக்கமான உடையைத் தவிர்த்து அந்த இளைஞர்களின் பாணி உடைக்கு மாறியிருந்தார் என்கிறது ஒரு செய்தி. அமெரிக்க வங்கிகளில் மிகக் கட்டுப்பாடாகக் கோட்-ஸூட் என்று இருந்த காலம் போய் இன்று இளைஞர்களுக்காகவும் பல தரப்பட்ட மக்களுக்காகவும் உடைக் கட்டுப் பாடுகள் மிகவும் தளர்த்தப்பட்டதோடு வித விதமான உடைகளை அணிய உற்சாகப் படுத்துகிறார்கள். நாம் அணியும் உடை நம்மைப் பற்றியும் நம் உளவியில் பற்றியும் சொல்வதோடு அதைத் தீர்மானிக்கும் ஒரு முக்கியமான காரணி என்பது இதன் மூலம் தெளிவு. 

இக்கட்டுரைக்கான ஆராய்ச்சியில் கிடைத்த ஒரு சுவையான தகவல் ஆடை வடிவமைப்பதற்கு ஒரு பிரபலமான வடிவமைப்பாளருக்கு இசை எப்படி உந்து சக்தியானது என்பது. 

கரோலினா ஹெர்ரேரா (Carolina Herrera) என்பவர் புகழ் பெற்ற ஆடை வடிவமைப்பாளர். அவர் வடிவமைக்கும் ஆடைகளுக்கான காட்சி நிகழ்வில் மேடையில் மாடல்கள் நடந்து வரும் போது ஒலிக்க இசைக் கோர்வைகள் செய்வது வழக்கம். டாம் ஹாட்ஜ் (Tom Hodge) ஹெர்ரேராவுக்கு இசைக் கோர்ப்பு செய்கிறவர். அவர் பீத்தோவானின் ‘கிராய்ட்ஸர் சொனாட்டா”வை  (Kreutzer Sonata) எடுத்தி மாற்றியமைத்தார். பீத்தோவனின் இசையை ஹாட்ஜ் முக்கியமான மாறுதல்களைச் செய்து கரொலினாவுக்கான இசைக் கோர்வை எனப் பெயரிட்டு அளித்தார். பொதுவாக ஆடை காட்சி நிகழ்வுகளுக்கு இப்படிப் பிரத்தியேக இசை அமைப்பது இல்லை. நிகழ்வில் காட்சிப்படுத்தப் போகும் ஆடைகளை தேர்வு செய்தப் பின் அந்த ஆடைகளின் குணாதிசியத்திற்கு ஏற்ற இசையை அமைப்பது தான் வழக்கம். ஆனால் பெரும் பொருட் செலவில் முதலில் இசை அமைக்கப்பட்டது இம்முறை. பிறகு ஹெர்ரேரா இசைக்கேற்ற உடையை வடிவமைத்தாராம். 

உடை வடிவமைப்பும் இசையும் கலைகள் அவை ஒன்றுக்கொன்று கொடுத்தும் பெற்றும் தங்கள் எல்லைகளை விஸ்தரிக்கின்றன என்பது இதன் மூலம் புலனாகிறது. 

மொஸார்த், கர்நாடக சங்கீத மும்மூர்த்திகள்: 

மேற்கத்திய செவ்வியல் இசையின் பிதாமகன்கள் பலரும் 17-ஆம், 18-ஆம் நூற்றாண்டு ஐரோப்பிய பேஷன்களில் அதிக நாட்டம் கொண்டவர்கள். மொஸார்த், பின்னர் வந்த ஷோபின் ஆகியோர் மிக அலாதியாக வடிவமைக்கப்பட்ட ஆடைகளை விரும்பி அணிந்தவர்கள். அதற்குக் காரணம் அவர்களின் இசை ஐரோப்பிய அரசவைகள் மற்றும் பிரபுக்களின் ஆதரவில் வளர்ந்தது. அதனாலேயே அவர்கள் இசையில் காதல், காமம், கருமாதி எல்லாமும் இருந்தது. மொஸார்த்தின் மிகப் பிரபலமான இசைக் கோர்வை ஒருவர் மரணத்துக்காக நடத்தப்படும் தேவாலய நிகழ்வில் (funeral) இசைக்கப்படும் மரணத்துக்கான இசை (Requiem). மேற்கத்திய இசையும் கோயில் சார்ந்தது தான் ஆனால் கிறிஸ்தவத்தில் மரணம் பற்றிய பார்வை இந்து மதத்தில் இருந்து வேறு பட்டது ஆதலால் அந்த இசை சாத்தியமானது. 

அதிகம் பேசப்படாத இன்னொரு விஷயம் மேற்கத்திய இசையில் ஓரின சேர்க்கையாளர்கள். ஷைக்காவ்ஸ்கி, ஹேண்டல், ஏரன் கோப்லேண்ட், லியோனார்ட் பெர்ன்ஸ்டீன் குறிப்பிடத் தக்க சிலர். சமீபத்தியவர்களில் ஜான்-யீவ்ஸ்-திபெடோ (Jean-Yves-Thibaudet). 

கர்நாடக சங்கீத மும்மூர்த்திகள் ஆசாரமான பிராமணர்கள் அவர்களுக்கு இசை என்பது பக்தி மார்க்கம் மேலும் அது சார்ந்தே அவர்கள் உடையும் இருந்தன. அரசவையில் இருந்து விலகி இருந்த தியாகராஜரும் அப்படி இல்லாத முத்துசுவாமி தீட்சதரும் தங்கள் ஆசார உடையைத் தான் அணிந்தனர். ஆனால் அரசவை மற்றும் பிரபுக்களின் ஆதரவில் வளர்ந்த சதிர் என்கிற நாட்டிய வடிவில் இந்த ஆசாரங்கள் இல்லை. அதனால் தான் சதிரை பரத நாட்டியம் என்று மீட்டுருவாக்கம் செய்த ருக்மணி அருண்டேல் உடையலங்காரத்தையும் கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு மாற்றினார். 

ருக்மினி தேவியும் பால சரஸ்வதியும் கச்சேரி காஸ்டியும்களும்:

காம்யா ஷர்மா என்கிற ஆய்வாளர் “கலாட்சேத்திராப் புடவை” என்பது பற்றிய கட்டுரையில் சதிரை பரதநாட்டியம் என்று மாற்றியதில் ஓர் அங்கமாகவே நாட்டியத்துக்கான உடையையும் வடிவமைத்தார் ருக்மினி அருண்டேல் என்று விரிவாக விவாதித்துள்ளார். 

“தேவதாசிகளின் உடை அலங்காரமாகவும் ஜிகினா வேலைப்பாட்டோடும்” இருக்கிறது என்றார் ருக்மினி தேவி. கோயில் சிலைகள் மற்றும் சாஸ்திரங்களைப் படித்து ருக்மினி தேவி பரத நாட்டியத்துக்கான ஆடையை வடிவமைத்தார் என்கிறார் அவர் பற்றிய சரித்திரம் எழுதிய லீலா சேம்சன். உடைக்கும் கலைக்குமான உறவை ஸ்திரப்படுத்தியதில் ருக்மினியின் பங்கை காம்யா ஷர்மா தரவுகளோடு நிரூபணம் செய்கிறார். நெசவாளர்களுக்கான மையம் ஒன்றை திறந்து வைத்து அவ்வுறவை மேலும் நெருக்கமாக்கினார் ருக்மினி தேவி. புடவைகளுக்கான பெயர்களும் பாரம்பர்யம் சார்ந்த பெயர்களாகத் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டன. இந்த உறவை கிருஷ்ணா அவரது கலகக் குரலால் கட்டுடைக்கிறார் என்கிற அச்சம் தான் பலரின் காழ்ப்பு நிறைந்த எதிர்ப்புக்கான காரணம். 

ருக்மினி தேவி சதிரை பரத நாட்டியமாக்கி நாட்டிய மேடையில் நடராஜரை அறிமுகப் படுத்தியதை ஒப்புக் கொள்ளாத பால சரஸ்வதி உடை மாற்றத்தையும் ஏற்காமல் கடைசி வரை அவர் சார்ந்த தேவதாசி மரபு சார்ந்த வழியில் புடவையில் தான் நாட்டியம் ஆடினார். 

இன்று கர்நாடக சங்கீத கச்சேரி மேடைகளில் தோன்றும் பெண் பாடகர்கள் தங்கள் பாடல் தேர்வுகளில் கவனம் செலுத்துவதை விட மேடையில் தோன்றும் போது அணியும் புடவகளில் மிக அதிகமாகக் கவனம் செலுத்தும் ஒரு டிரெண்ட் பற்றி “Silk and Sabha” என்று கட்டுரைகளே வருகின்றன. ஆண்களும் பெணளும் கர்நாடக சங்கீத மேடையில் தங்கள் உடை மூலமாக ஒரு கலாச்சாரச் செய்தியை முன் வைக்கிறார்கள். அன்றாட வாழ்வில் ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட், வெறும் நெற்றியோடு புகைப்படம் எடுத்து சமூக வலைத்தளங்களில் பகிரும் ஆண்கள் கச்சேரி மேடை என்றால் வேஷ்டி, பட்டுச் சட்டை, நெற்றியில் திருநீறு அல்லது நாமம் என்று எழுந்தருளிகிறார்கள். நோக்கம் வெகு தெளிவு. 

கர்நாடக இசையைக் கலாசாரத்தின் உச்சம் என்று நிறுவ பிராமணர்கல் 1930-களில் முயன்ற போது பெண்களைக் கலாசாரத்தின் கருவூலங்களாக முன்னிறுத்தினார்கள். எம்.எஸ் பற்றிச் சொல்லும் போது ஆராய்ச்சியாளர் அமாண்டா வீட்மேன் இதைச் சுட்டிக் கட்டியிருக்கிறார். இன்றும் பெண் பாடகர்கள் ஆண்களைப் போலல்லாது பொதுப் புகைப்படங்களில் கூட அதிகப் படசம் சுரிதார் தான் போட்டுக் கொண்டு போஸ் கொடுக்கிறார். இவையெல்லாம் தற்செயல் அல்ல. 

லோலா அஸ்டனோவா (Lola Astanova)என்கிற ரஷ்ய பியானோ கலைஞர் யூஜா வாங் போல் கவர்ச்சியாக உடை அணிவதோடு தன் இன்ஸ்டாகிராமில் பிகினி உடை புகைப்படம் எல்லாம் வெளியிட்டுள்ளார். ஒரு கட்டுரையில் உள்ளாடை என்று சொல்லத்தக்க ஓருடையில் பியானோ மீது ஏறி அமர்ந்துள்ள புகைப்படம் பார்த்தேன். சரி இதெல்லாம் வெறும் ஜாலம், வியாபாரம், தேவையில்லாதது இன்னும் சொல்லப் போனால் இப்படியெல்லாம் கர்நாடக சங்கீதம் சீரழிந்து விடக் கூடாது என்று பலரும் கூறலாம். ஆனால் கர்நாடக சங்கீத உலகை உலுக்கிய சமீபத்திய பாலியல் குற்றச்சாட்டுகள் அவ்வுலகின் இன்னொரு பக்கத்தை நமக்குக் காட்டியது. 

ஒரு காலத்தில் நாகஸ்வர கலைஞர்கள் மேடையில் அமரவும் கூடாது சட்டையும் போட கூடாது என்று விதிக்கப்பட்டவர்கள். தன் மேதமையினால் அந்தக் கட்டுப்பாட்டை உடைத்து மேடையில் அமர்ந்தும். 

சட்டைப் போட்டும் கச்சேரி செய்தவர் டி.என். ராஜரத்தினம் பிள்ளை. சில சமயம் பேண்ட் போட்டுக் கொண்டு கச்சேரி செய்ததாகக் குறிப்புகள் சொல்கின்றன. உடைக்கும் இசைக்கும் நெருக்கமான உறவுண்டு. 

கிருஷ்ணாவின் லுங்கியும் பாடல் தேர்வுகளும்:

அக்டோபார் 6-ஆம் தேதி பிளெயின்ஸ்பரோ (Plainsboro) என்கிற பெரும்பாலும் உயர் நடுத்தர வர்கத்தினரும் அநேக இந்தியர்களும் வாழும் நகரின் பள்ளியில் நிகழ்ச்சி நடத்தினார். அலங்காரமான உயர் ரக லுங்கியும் உயர் ரகப் பூப்போட்டச் சட்டையும் அணிந்து மேடைக்கு வந்தார். மேடைக்கு வந்த

 கிருஷ்ணா சபையோரை வணங்கிவிட்டு அமர்ந்து மடி மீது சால்வைப் போர்த்திக் கொண்டு அடுத்த முன்று மணி நேரமும் சங்கீத மழைப் பொழிந்தார். அவர் சபை நடத்தையிலோ சங்கீத வெளிப்பாட்டிலோ எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. வித்தியாசம் பாடல் தேர்வுகளில் தான். 

கர்நாடக சங்கீத மேடைகளில் தமிழ் பாடல்கள் ஒலிக்கின்றன ஆனால் அவை பெரும்பாலும் பாரதியின் கவிதைகளோ தமிழ் பக்தி இலக்கியப் பாடல்களோ தான். சம காலத்திய கவிதைகள் அல்லது அதிகம் பேசப்படாதப் பொருளைப் பற்றிய பாடல்கள் அல்ல. எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகனின் ‘ஆந்தை’ பற்றிய கவிதையைப் பாடி அசத்தினார் கிருஷ்ணா. குணங்குடி மஸ்தான் சாகிபு பாடலும் பாடினார். தான் லுங்கி அணியும் முடிவைப் பர்றி இது வரை கிருஷ்ணா எந்த விரிவான குறிப்பும் பேசியதில்லை. ஒரு வேளை தன் பாடல் தேர்வின் மூலம் அதை உணர்த்துகிறார் என்று நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன். உடைத் தேர்விலும் தன் சுதந்திரத்தை நிலை நாட்டி அதைத் தன் இசையிலும் பிரதிபலிக்கிறார் கிருஷ்ணா. 

தமிழ் பண்பாட்டில் லுங்கி என்பது தொழிலாளர்களின் உடை, முஸ்லிம்களின் உடை அல்லது இரவு உடை என்கிற அளவில் தான் மதிக்கப்படுகிறது. இந்துக்களும், கிறிஸ்தவர்களும் ஏதேனும் விழா என்றால் வேஷ்டி தான் அணிகிறார்கள். 

லுங்கி வேஷ்டி மாதிரியான உடை தான். அதே வடிவம் தான். இன்னும் சொல்லப் போனால் பஞ்சகச்சத்திலாவது அதன் தரம் பொறுத்து உள்ளாடைகள் தெரியும் லுங்கி அப்படியல்ல. ஆனாலும் இன்று பல கோயில்களிலும் “லுங்கி அணிந்து வரக் கூடாது” என்கிறார்கள். சில கோயில்களில் ஆண்கள் சட்டைப் போட்டுக் கொண்டு நுழைய முடியாது. இது விந்தையானது. ரோமில் பல சர்ச்சுகளில் ஆணும் பெண்ணும் முட்டிக்கு மேல் இருக்கும் உடையோ, தோள்கள் தெரியும் உடையோ அணிந்து செல்ல முடியாது. அப்படிப் போனால் சர்ச்சிலேயே துண்டுகள் கொடுக்கிறார்கள் வாங்கிப் போர்த்திக் கொள்ளலாம். இந்த இருமை (dichotomy) எனக்கு ஆச்சர்யம். புடவையும் வேஷ்டியும் உடல் பாகங்களை வெளிப்படுத்துவன ஆனால் அது தான் பாரம்பர்யம் என்கிறார்கள். உடலை கவுரவமாக மறைக்கும் லுங்கி பலருக்கு, குறிப்பாகப் பிராமணர்களுக்கு, எரிச்சலை ஏற்படுத்தியது. அவர்களின் பிரச்சினை உடல் தெரிவதல்ல. 

லால்குடி ஜெயராமன் பற்றிய பிரபலமான புகைப்பட்டம் ஒன்று அவர் தன் குழுவினரோடு காஞ்சி பரமாச்சார்யார் என்றழைக்கப்படும் ஶ்ரீ சந்திரசேகரேந்திரர் முன் சட்டையில்லாமல் அரை நிர்வானமாக வயலின் வாசிப்பது. சங்கராச்சார்யார் முன் யாரும், பொதுவாக, சட்டை அணிய முடியாது. ரமண மகரிஷி காந்தியை விட மிகச் சிறிய கோவணம் தான் உடுத்தியிருந்தார். குறைவான ஆடைக் கூடப் பிரச்சினைக் கிடையாது. இன்னும் சொல்லப் போனால் அப்படி உடுத்துபவர்கள் வணங்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அப்படியென்றால் கிருஷ்ணாவின் உடைக்கு ஏன் இவ்வளவு எதிர்ப்பும், காழ்ப்பும், நக்கலும்?

புகைப்படம்  “https://vandeguruparamparaam.wordpress.com/2017/04/22/lalgudi-jayaraman-was-in-the-seventh-heaven/“

கிருஷ்ணா கர்நாடக சங்கீதத்தில் பிராமணர்களின் ஆதிக்கம் பற்றிக் கடுமையான விமர்சனங்களை முன் வைத்திருக்கிறார். எம். எஸ். தன்னைப் பிராமணராக உருவாக்கிக் கொண்டதாலேயே ஏற்கப்பட்டார் என்று மீண்டும் மீண்டும் சொல்லி பலரின் எரிச்சலுக்கும் கண்டனத்துக்கும் ஆளாகியிருக்கிறார். மோடியையும், இந்துத்துவத்தையும் விமர்சிக்கிறார். கர்நாடக சங்கீத ரசிகர்களில் பலர் மென் அல்லது முழுமையான இந்துத்துவர்கள் தாம். 

பிராமணர்களுக்குக் கர்நாடக சங்கீதம் என்பதும் திருநீறு, நாமம், பூணூல் போன்றது. அது அவர்களது சுய அடையாளத்தை நிர்ணயிப்பது. பிராமணத் துவேஷம் விஷம் போல் வேரூன்றி விட்ட தமிழகத்தில் ஆட்சியதிகாரத்தில் இருந்து மிகவும் ஒதுக்கப்பட்டு விட்ட பிராமணர்கள் தாங்கள் கோலோச்சும் கலாசாரப் பீடமான கர்நாடக இசையும் தங்கள் கையை விட்டுப் போய் விடுமோ என்று அச்சப்படுவது மிக முக்கியமான காரணம். ஆதிக்கங்களைத் தகர்த்து அநேகரும், எதிலும், பங்கேற்பது முக்கியம் ஆனால் தமிழக அரசியல் களனில் பிராமணர்கள் மேல் மட்டுமே அத்தனை பாவ கணக்கையும் எழுதி அவர்களை ஒதுக்கிவிட்டால் சம தர்மம் பூத்துக் குலுங்கும் என்று நிறுவப்பட்டது. பிராமணர்கள், எண்ணிக்கை இல்லாததாலேயே, ஜனநாயக அமைப்புகளில் இருந்து ஓரங்கட்டப்பட்டார்கள். அந்தக் கசப்பு அவர்களுக்குக் கிருஷ்ணாவின் கோரிக்கைகளைக் காழ்ப்போடு எதிர் நோக்கச் செய்கிறது. மேலும் அவரைத் துரோகி போல் சித்தரிக்கவும் தோண்றுகிறது அவர்களுக்கு. அவர்களின் முக்கியமான குற்றாச்சாட்டு இசையில் அரசியலை கிருஷ்ணா கலக்கிறார் என்பது. 

இசைக் கலையை அரசியலாக்குகிறாரா கிருஷ்ணா? 

இசை என்கிற கலை வடிவத்தில் கிருஷ்ணா அரசியலை நுழைக்கிறார் என்று பலர் கூக்குரலிடுகிறார்கள். எந்தக் கலையும் கலை என்கிற எல்லைக்குள் சம காலச் சமூகத்தோடு தொடர்புடைய நிகழ்வுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டாலும் சம காலம் தாண்டி முடிவிலா எதிர்காலத்து மானுட குலத்துக்கு ஒரு செய்திதை கடத்துவதாகும். அப்படிச் செய்வது மட்டும் தான் கலையா என்பது வேறு விவாதம். 

பீத்தோவானின் 9-ஆவது ஸிம்பொனி அக்காலத்திய அரசியல் கொந்தளிப்பை பிரதிபலப்போதுடு இன்றும் புரட்சியாளர்கள் விரும்பும் சங்க நாதமாக இருக்கிறது. தியானென்மென் சதுக்கத்தில் குழுமிய மாணவர்கள் சீன அரசின் ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான தங்கள் கிளர்சியின் நாதமாகத் தேர்ந்தெடுத்தது அந்த ஜெர்மனிய ஸிம்பொனி தான். அமெரிகாவில் கறுப்பினத்தவரின் உரிமைப் போராட்டத்தையும் ஜாஸ் இசை வரலாற்றையும் பிரித்துப் பேச முடியாது. நினா சிமோன் போன்ற கலைஞரைப் பேசாமல் அந்த அறப்போர் பற்றிய முழுச் சித்திரத்தை அளிக்க முடியாது. கலைஞன் என்பவன் சமூகத்தின் ஆன்மா. அதனால் தான் தன் மக்கள் பெரும் ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர் கொண்ட போது உலகம் போற்றும் செல்லோ கலைஞர் ம்ஸ்டிஸ்லாவ் ராஸ்டிரபோவிச் தன் உயிரை பணயம் வைத்து மக்களோடு நின்று சோவியத் டாங்கிகளை எதிர்த்தார். எந்நேரமும் டாங்கிகள் தாக்கக் கூடிய சூழலில் செஞ்சதுக்கத்தில் பாக் இசையை வாசித்தார் ராஸ்டிரபோவிச். கலைக்கும் அரசியலுக்கும் நெருங்கிய தொடர்புண்டு. 

கர்நாடக சங்கீதத்தின் வரலாறுத் தெரியாதவர்கள் தான் இசையில் அரசியல் கலக்கிறதே என்று அங்கலாய்ப்பார்கள். சென்னை மியூஸிக் அகாதமி நிறுவப்பட்டதே 1920-இல் சென்னையில் நடந்த காங்கிரஸ் மாநாட்டை ஒட்டி நடத்தப்பட்ட இசை மாநாட்டுக்கு வசூலித்த பணத்தில் தான். தேசிய போராட்டத்தில் அன்று கர்நாடக இசையும் இசைக் கலைஞர்களும் கலந்தது வரலாற்றில் பதிவாகியிருக்கிறது. பால சரஸ்வதியின் சரித்திரத்தை எழுதிய டக்ளஸ் நைட் சொல்கிறார், “காங்கிரஸ் மாநாடுகளில் இசைக் கலைஞர்கள் காங்கிரஸின் அரசியல் பிரச்சாரங்களை முன்னெடுத்தார்கள்”. 

இன்று நாமறியும் கர்நாடக இசையும் பரதமும் 1930-களில் எழுந்த தேசிய எழுச்சியைப் பின்னனியாகக் கொண்டு ஒரு கலாச்சார உருவாக்கத்தின் விளைவாகப் பிறந்தது தான். அந்தச் சூழலில் தான் இவற்றைச் சாஸ்திரத்தோடும் தொன்மங்களோடும் பிணைப்பது நடந்தது (விரிவான அலசலக்கு என் கட்டுரை காண்க). 

கர்நாடக இசையும் பரதமும் பக்தி மார்க்கமாக மாற்றப்பட்டது அந்த 1930-களில் தான். அதற்குக் காரணம் தமிழ் நாட்டில் தேசியமும் கலையும் ஸ்மார்த்த பிராமணர்களின் கை வசம் இருந்தது தான். தேசியம், பாகவத கலாசாரம், கலைகளைப் பக்தி மார்க்கம் ஆக்குதல் ஆகியவை ஒன்றோடொன்று பிணைந்தவை. 

கர்நாடக இசைக்கு அரசியல் புதிதல்ல ஆனால் கிருஷ்ணா முன்னிறுத்தும் அரசியல் வகைப் புதிது என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். 

கிருஷ்ணா பிளவுகளை ஊக்குவிக்கிறாரா?

கிருஷ்ணா ஒற்றுமைகளை வலியுறுத்தாமல் போதாமைகளைப் பற்றியே பேசுவது ஒரு பிளவு மனப்பான்மையை வளர்க்கிறது என்பது இன்னொரு குற்றச்சாட்டு. இது சாரமற்றது. எல்லாக் காலத்திலும் சீரமைப்பாளர்களை நோக்கி இத்தகைய குற்றச்சாட்டு வைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தீண்டாமை ஒழிப்பு யாத்திரையின் போது காந்தியை சந்தித்த ஸ்ரீ சந்திரசேகரேந்திரர் காந்தியின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு “இந்து மதத்தை அழித்து விடாதீர்கள்” என்றார். 

கிருஷ்ணாவின் செயல்களை விவாதிக்கும் போது காந்தியின் பெயரை உச்சரித்தால் பலர் புருவங்களை உசத்தக் கூடும், சிலர் கேலிப்பேசசும் கூடும். காந்தி போன்ற ஒருவரின் வாழ்வைப் படித்தறியும் போது அதை வெறும் தகவல்களாக உள்வாங்குவது பாமர மனம். மாறாக அத்தகவல்களின் வழியாக ஒரு வரலாற்றுத் தருணத்தைப் புரிந்து கொள்வதும் அதைப் படிமமாகக் கொண்டு பின்னர் வேறோருச் சூழலுக்குப் பொருத்திப் பார்த்து விடையளிப்பதோ விவாதிப்பதோ தேர்ந்த வாசகனின் கடமை. காந்தியின் வாழ்வின் சில கீற்றுகளோடு கிருஷ்ணாவின் செயல்களை ஒப்பிட்டால் அதற்கு அர்த்தம் கிருஷ்ணா ஏகாதிபத்தியத்தின் தூண்களை அசைத்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்பதல்ல. மாறாகக் கிருஷ்ணாவின் செயல்களையும் அதற்கு வரும் எதிர் வினைகளையும் புரிந்து கொள்ளக் காந்தியின் வாழ்வு ஒரு படிமம் அவ்வளவு தான். 

இசையைத் தாண்டி அநேக விஷயங்களைப் பற்றிக் கிருஷ்ணா பேசுகிறார் அதில் சில சமயம் அவருக்குப் பேசுப்பொருளின் துறைகள் பரிச்சயமில்லாதது என்பதும் தெளிவாகிறது, ஏன் இப்படிப் பேச வேண்டும்? தனக்குத் தெரிந்த இசைத் துறையோடு கிருஷ்ணா நிறுத்திக் கொள்ளலாமே என்கிறார்கள். காந்தி பேசாத விஷயமா? பொருளாதாரம் பற்றிக் காந்தி எதார்த்தமும், தெளிந்தப் புரிதலும், பல சமயங்களில் மௌடீகமாகவும் பேசியிருக்கிறார். பாலுறவு பற்றிய காந்தியின் கருத்துகள் முட்டாள் தனமானவை. கிருஷ்ணாவின் பேசு பொருட்களைக் குறுக்குவது அவருக்கு வாய்ப்பூட்டுப் போடத்தான். சிறுகச் சிறுக குறுக்கி கடைசியில் அவர் ராகம் தாளம் பற்றி மட்டும் பேசினால் போதும் என்பார்கள். அது தான் குறிக்கோள். 

காந்தி வாழ் நாளெல்லாம் தன் சிந்தனைகளைச் செப்பனிட்டுக் கொண்டே இருந்தவர். கொல்லப்படுவதற்கு இரண்டு வருடம் முன்பு தான் பிரம்மச்சர்ய சோதனை என்ற முட்டாள் தனத்தில் ஈடுபட்டார். கிருஷ்ணாவின் கருத்தியல்கள் கடந்த சில வருடங்களாகத் தான் வெளிப்பட்ட ஆரம்பித்திருகின்றன. ஆகவே ஒவ்வொரு முறையும் அவர் தவறு செய்கிறாரா என்று நுண்ணோக்கி மூலம் ஆராய்ந்து தவறு நிகழும் போது அவரை அவசரமாகக் கழுவில் ஏற்ற வேண்டாம். உலக வரலாற்றீல் எந்தச் சீரமைப்பாளரும் தவறுகள் செய்யாமல் இருந்ததில்லை. தவறிழைக்கக் கிருஷ்ணாவுக்கு உரிமை உண்டு. அதை அடையாளம் கண்டு கண்டிக்க மற்றாவர்களுக்கு உரிமை உண்டு. 

ஆனால் கிருஷ்ணா கவனமாக இருக்க வேண்டியதும் உண்டு. தவறிழைக்கலாம் ஆனால் தவறுகள், சே குவேரா படம் போட்ட கோட் அணிந்து போஸ் கொடுப்பது போன்ற தவறுகள், கூடிக் கொண்டே போனால் காலப் போக்கில் அவரையும் அவர் கருத்துகளையும் உதாசீனப் படுத்தி விடுவார்கள். 

நிலைத்த மாற்றத்தை கிருஷ்ணாவால் உருவாக்க முடியுமா?

கிருஷ்ணாவின் செயல்கள் எந்த நிலையான மாற்றத்தையும் உருவாக்காது என்று நப்பாசையோடு சிலர வாதிடுகிறார்கள். அந்தக் கச்சேரியின் போதே என்னருகே அமர்ந்திருந்த பெண்மணி ஒருவருக்கு இலக்கு கிருஷ்ணாவின் இசை மட்டுமே. அவருக்கு, நான் கவனித்த வரை, ராகம் தாளத்தில் இருந்த ஈடுபாடு குணங்குடி மஸ்தான் சாகிபு பாடல் வரிகளிலோ, பெருமாள் முருகனின் கவிதை வரிகளிலோ அவை இந்த மாதிரி கச்சேரி மேடையில் அரங்கேறுவதன் சிறப்பிலோ ஈடுபாடு இல்லை. பேச்சினூடாக அறிந்தது அப்பெண்ணுக்கு அவர் அரசியல் அவ்வளவாகப் பிடிக்கவில்லை, ‘இதெல்லாம் தேவையில்லாத வேலை’ என்பதே அவர் சொன்னது. வந்திருந்தவர்கள் எல்லோரும் அப்படி என்று சொல்ல முடியாது. 

காந்தியோ, ஈ.வெ.ராவோ மக்கள் தாங்கள் எதை எடுத்துக் கொள்வது எதை நிராகரிப்பது என்று ஒரு மனதளிவிலான வடிகட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். காந்தியின் ஆஸ்ரமத்தில் மலம் அள்ளிய உயர் ஜாதியினர் ஆஸ்ரமத்துக்கு வெளியே அவ்வளவாக அதைச் செய்ததில்லை. 

சில விமர்சனங்களில் சாரம் உண்டு. கிருஷ்ணாவின் இசைக் குழுவே பிராமணர்கள் அடங்கியது தான். இதை எவ்வித அசூயையோடும் சொல்லவில்லை. பெருமாள் முருகனின் கவிதைக்கு அற்புதமாக இசை வடிவம் கொடுத்தவர் வயலின் வாசித்த பக்க வாத்தியக்காரர் தான். பிராமணரல்லாதவர்களை ஊக்குவிக்க வேண்டும் என்று பதாகை தூக்கிப் பிரச்சாரம் செய்து விட்டு இன்னும் சில ஆண்டுகள் கழித்து அவர் குழு இப்படியே இருந்தால் அது முரண்பாடு என்பதைத் தாண்டி ஒரு ஹிபாக்ரஸி என்றே பேசப்படும். 

இன்னொரு குற்றச்சாட்டுத் தினசரிகளில் கட்டுரைகள் எழுதுவதைத் தாண்டி கிருஷ்ணா என்ன செய்கிறார் என்கிற கேள்வி. சித்திரவீணை ரவிக்கிரன் (அவர் பற்றிய சமீபத்திய சர்ச்சை சொல்ல வரும் கருத்துக்குச் சம்பந்தமில்லாதது) அரசாங்கப் பள்ளிகளில் சில ஆயிரம் மாணவர்களுக்குக் கர்நாடக இசையைப் பயிற்றுவித்திருக்கிறார். கிருஷ்ணாவுக்கு என் வேண்டுகோள் இது தான், தயவு செய்து காந்தியின் சரித்திரத்தை அறிந்து கொள்ளுங்கள், ராமசந்திர குஹாவின் புத்தகம் நல்ல அறிமுகம். ஐன்ஸ்டீன் காந்தி பற்றிய இரங்கல் குறிப்பில், காரணமில்லாமலா, இப்படி ஒரு மனிதர் ரத்தமும் சதையுமாக வாழ்ந்தார் என்று சொன்னால் எதிர்காலச் சந்ததியினர் நம்ப மாட்டார்கள், என்று சொன்னார். காந்தி மிகுந்த செயல் திறன் படைத்தவர். பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வை நோக்கி காந்தி எப்படி நகர்ந்தார் என்பதை அறிய ஜூடித் பிரவுன் எழுதிய “Gandhi’s Rise to Power” சிறந்த புத்தகம். 

(பி.கு: ஆங்கிலக் கட்டுரை வெளி வந்தவுடன் நண்பர் சொன்னார் கிருஷ்ணாவும் களப் பணிச் செய்கிறார் இன்றிருக்கும் சூழலில் அப்பணிகளின் பாதுகாப்புக் கருதி வேறெதுவும் சொல்லும் நிலையில் இல்லை).

சரி கிருஷ்ணாவின் முயற்சிகள் தோல்வி அடைகின்றன எதிர்காலத்தில் அவர் எழுப்பிய கேள்விகள் மட்டுமே எஞ்சி இருக்கின்றன என்றே வைத்துக் கொள்வோம். அதுவும் முன்னேற்றமே. காந்தியால் தீண்டாமையை ஒழிக்க முடியவில்லை ஆனால் அதற்காக அவர் எடுத்த முயற்சிகள் ஒரு இம்மி அளவுக்காவது முன்னேற்றத்தை அளித்துள்ளது. அது தான் முக்கியம். 

கர்நாடக சங்கீத உலகோடு எனக்கு அவ்வளவு பரிச்சயம் கிடையாது ஆகையால் கிருஷ்ணாவின் செயல்பாடுகளை நான் அதீதமாக அங்கீகரிக்கவும் வாய்ப்புண்டு ஏனென்றால் வேறெவரது முயற்சிகளும் நானறியேன். ஆனால் நான் அறிந்தவரை கிருஷ்ணா முன் வைக்கும் கருத்துகள், குறிப்பாகக் கர்நாடக சங்கீதத்தின் பிராமணமயமாக்கல், எம்.எஸ்., பிராமணரல்லாதோரை ஊக்குவித்தல் போன்றவை குறுத்து வேறு யாரும் இப்படித் தொடர்ச்சியாகக் கருத்துரைத்ததில்லை. பலரும் அவர் கருத்துகளை மறுக்கும் முகமாக வரலாற்றை மறைத்துப் பூசி மெழுகவே முற்படுகிறார்கள். 

சகிப்புத் தன்மையற்றச் சூழலில் கலை:

சமூக வலைத் தளங்கள் இல்லாத காலத்தில் காந்தியின் இந்தியாவில் எம்.எஸ். சுப்புலட்சுமி அல்லா பற்றிப் பாட முடிந்தது. இன்று அவரால அதைச் செய்ய முடியாது. இது தான் இன்றுள்ள பிரச்சினை. இன்னொன்றையும் சொல்ல வேண்டும் , “கிருஷ்ணா செய்வது புதிதல்ல எம்.எஸ் செய்திருக்கிறார்” என்கிற பலரும் அவரவர் வீட்டில் எம்.எஸ்சின் சுப்பிரபாதத்தைத் தான் வைத்திருக்கிறார்கள் அல்லா பாட்டையல்ல. இன்று எம்.எஸ். நினைவுக் கூறப் படுவதும் அவர் பக்தி ரசம், இந்து பக்தி, சொட்டச் சொட்டப் பாடுவார் என்கிற மதிப்பீட்டினால் தான். 

இன்று கிருஷ்ணாவுக்கு எதிராகக் கிளம்பும் எதிர்ப்பு அலையின் உக்கிரமும் விஷத்தன்மையும் சாதாரணமானதல்ல. மாதமொரு பாட்டு அல்லா அல்லது கிறிஸ்து பற்றிப் பாடுகிறேன் என்று அவர் சொன்னதும் அமெரிக்காவில் மேரிலாந்தில் இருக்கும் சிவா-விஷ்ணு கோயிலில் ஏற்பாடாகியிருந்த நிகழ்ச்சியை ரத்துச் செய்யப் பேஸ்புக்கில் அக்கோயிலின் பதிவில் அநேக பின்னூட்டங்கள் அதில் அவரை ‘ஜாதி ஒதுக்குதல்’ செய்ய வேண்டும் என்ற கோரிக்கையும் இருந்தது. இவர்களெல்லாம் கருத்துரிமைக்கு முதன்மையான அரசியல் சாசன ரீதியான பாதுகாப்பளிக்கும் அமெரிக்காவில் செல்வந்தர்களாகவும் உயர் நடுத்தர வர்க்கமாகவும் உலவுபவர்கள். 

தென்னமரிக்கக் கர்நாடக சங்கீத சம்மேளனம் தான் நியூ ஜெர்ஸி நிகழ்ச்சியை ஏற்பாடுச் செய்தது. அந்த நிர்வாகிகளுக்கு மிரட்டல் மின்ஞ்சல்கள் அனுப்ப பட்டன. அதிர்ந்துப் போன நிர்வாகிகள் உள்ளூர் காவல் துறையிடம் முறையிட்டு நிகழ்ச்சிக்குப் பாதுகாப்பளிக்கக் கோரினார்கள். உள்ளூர் காவல் நிலையம் நிகழ்ச்சி நடக்கும் பள்ளிக்கு அருகிலேயே இருப்பதைச் சுட்டிக் காட்டி காவல் துறையினர் வீண் செலவு வேண்டாம் ஏதேனும் தேவை இருந்தால் நொடிப் பொழுதில் வந்து விடுவோம் என்று அளித்த உறுதியின் பேரில் விழா நடந்தது. இந்த லட்சணத்தில் நம் அமெரிக்க வாழ் இந்தியர்கள் தங்களைப் பற்றி ‘முன் மாதிரியான சிறு பான்மையினர்” (model minority) என்று தம்பட்டம் அடித்துக் கொள்வார்கள். வெட்கக் கேடு. 

கிருஷ்ணாவின் நோக்கங்களைக் கேள்வி கேட்கிறார்கள், அவருக்கு ஏதோ அரசியல் உள் நோக்கம் இருப்பதாகச் சந்தேகிக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு எளிய மறு மொழி, அவர் செயலுக்கு அவர் அளிக்கும் விலையை நீங்கள் அளிக்கத் தயாரா? அவருக்கென்று குடும்பம் இருக்கிறது. கௌரி லங்கேஷ் கொல்லப்படும் சூழல் இருக்கும் போது அவருக்கும் அச்சங்கள் இருக்காதா? அந்தச் சூழல் தானே இன்று இந்தியாவில் நிலவுகிறது? இந்தச் சர்சையில் ஈடுபடவில்லையென்றால் அவருக்குத் தானாகச் சங்கீத கலாநிதி பட்டம் தேடி வந்திருக்கும். அவருக்குப் பொருளியல் இழப்புகள் இருக்கின்றன. அவர் நோக்கங்கள் பற்றி ஏதேனும் ஆதாரம் தெளிவாகக் காண்பிக்கப்படும் வரை இத்தகைய சந்தேகந்தங்கள் ஊகங்கள் என்பதை விட ஒரு வித சதி மனபான்மையின் வெளிப்பாடு என்று தான் நான் வகைப்படுத்துவேன். 

இன்னொரு விஷயம், கிருஷ்ணாவின் அநேக எதிர்ப்பாளர்கள் பிராமணர்கள் தான் ஆனால் அவருக்குத் தீவிர ஆதரவளிப்பவர்களில் பலரும் பிராமணர்கள் தான். அதே போல் அவரை எதிர்ப்பவர்கள் எல்லோரும் ஏதோ மாற்றத்தை விரும்பாதவர்களும் அல்லர் அதில் சிலராவது வேறு அணுகு முறைகளை முன் வைத்து அவர் செல்லும் பாதையில் இருந்து தங்களை விலக்கிக் கொள்கிறார்கள். 

கர்நாடக சங்கீதம் என்கிற கலையும் பன்முகத் தன்மை செழிக்கும் இந்தியாவும் எதிர்காலத்தில் சிறக்க டி.எம்.கிருஷ்ணாவின் முயற்சிகள் வெற்றியடைவது முக்கியம். 

Note: This Tamil version was published in Minnambalam as a three part essay and is a version of earlier blog in English. My thanks to Minnambalam

ஆதாரங்கள்: 

1. Washington Post article on Yuja Wang's dress https://www.washingtonpost.com/blogs/classical-beat/post/on-the-lack-of-classical-style/2011/08/09/gIQAnkLq4I_blog.html?utm_term=.a695c7632e15

2. Article on Cameron Carpenter https://www.theverge.com/2014/5/22/5741570/cameron-carpenter-international-touring-organ

3. Why do orchestras wear black https://www.wqxr.org/story/explainer-why-do-orchestras-wear-all-black/

4. New York Times article on women's dress and New York Philharmonic https://www.nytimes.com/2018/06/14/arts/music/new-york-philharmonic-women-dress-code.html

5. Kaamya Sharma's article https://asianstudies.arnold-bergstraesser.de/sites/default/files/field/af-download/iqas_2017_kalakshetra_sari_sharma.pdf

6. Kaamya Sharma profile http://iim.academia.edu/KaamyaSharma

7. Rostropovich https://en.wikipedia.org/wiki/Mstislav_Rostropovich

8. English version of Bala Saraswati's speech

 Bharathanatyam at Tamil Isai Sangam http://acceleratedmotion.org/wordpress/wp-content/uploads/2014/12/bharata_natyam.pdf

9. Rukmini Devi Arundale and Bharathanatyam dress https://sangeethas.wordpress.com/2013/11/16/some-historical-snippets-of-bn-part-17-dance-costume/

10. "If the music is sensuous..." - Yuja Wang's profile in The Guardian https://www.theguardian.com/music/2017/apr/09/yuja-wang-piano-interview-fiona-maddocks-royal-festival-hall

11. http://www.theclassicalgirl.com/pianist-yuja-wangs-short-dresses-big-talent/

12. The Economist on Yuja Wang https://www.economist.com/prospero/2018/09/25/once-a-prodigy-yuja-wang-is-now-at-the-height-of-her-powers

13. WaPo article on Yuja Wang'd dress (another one), "which offends, her short dress or a critic's narrow view" https://www.washingtonpost.com/lifestyle/style/2011/08/10/gIQAMvtOBJ_story.html?noredirect=on&utm_term=.7feb406c8991

14. Civil Rights movement and denim https://www.racked.com/2017/10/30/16496866/denim-civil-rights-movement-blue-jeans-history

15. New Yorker on Yuja Wang https://www.newyorker.com/magazine/2016/09/05/yuja-wang-and-the-art-of-performance

16. Silk and the Sabha https://www.thenewsminute.com/article/silk-and-sabha-saree-trends-spotted-chennais-kutcheri-season-55674

17. My Facebook post https://www.facebook.com/arvindkannaiyan/posts/10212449821900202?notif_id=1542770616634756&notif_t=feedback_reaction_generic (these photos are mine and have been practically reused by many) This is the original post.

18. Runway Crescendo: Strut over Beethoven https://www.nytimes.com/2013/02/07/fashion/runway-crescendo-strut-over-beethoven.html 

19. கர்நாடக சங்கீதமும் பிராமணமயமாக்கலும் http://contrarianworld.blogspot.com/2018/03/blog-post.html

T.M. Krishna's Lungi, Yuja Wang's Short Dress, Rajaratnam Pillai's Shirt and Kutcheri Costumes: Music, Politics and Dress

On October 6th I attended a concert by T.M. Krishna that became quite notorious, not for the non-traditional repertoire of songs, but for the dress he wore. T.M.K had worn a lungi (a colorful sarong like garment from hip to ankle) and colorful Tommy Bahama style shirt. From Gandhi's loincloth to Ambedkar's suit and Krishna's lungi, dress has been a marker of rebellion and assertion. Dress has a special connotation in classical music. What has the choice of dress meant for various people? 'Dress', the Bard tells us, 'maketh a man'.

T.M.K, who has raised the ire of many a carnatic music aficionado thanks to his political activism and criticism of casteism within the music fraternity had touched a raw nerve when he said he would sing a song on Allah or Christ every month in response to another controversy, now really upped the ante and his haters swarmed with a barrage of venom in response to a photo I posted. The reactions, while predictable, were also alarming because of their obscenity.

Picture Credit - Aravindan Kannaiyan

Music, as cultural marker, is integral to the identity of a society and a people and is, more than even politics, a fertile ground for sartorial rebellion.

Yuja Wang and Cameron Carpenter and Dress Codes Shredded

Western classical music is reputedly stodgy and musicians wear the infamous black and black. Unlike Carnatic music the choice of black and black is to ensure that the audience is not distracted from the music. The formal dress code probably has its origins in 15th or 16th century when classical music was performed in the homes of the nobility with liveried servants.

The New York Philharmonic Orchestra, a storied institution, according a New York Times article is debating on allowing women performers to wear pants instead of long skirts as required by code. Symphony orchestras in US and elsewhere are grappling with how to appeal to a broader audience without offending long time patrons who expect a solemnity. Baltimore Symphony Orchestra now allows women to wear pants, albeit dark in color. Women performers choosing to wear pants for sake of convenience is second to those make a choice of dress to reflect their conception of music as art.

in 1958 legendary conductor Leonard Bernstein made his orchestra wear Nehru-jackets, so called after a style of jacket worn by Jawaharlal Nehru. The move was panned and Bernstein shelved the idea calling it, "Bernstein's folly". The Nehru-jacket has reappeared recently thanks to conductor Christoph Eschenbach who sports it instead of the traditional jacket with tails.

Christoph Eschenbach in Nehru Jacket (Picture credit Eschenbach-Christoph-14.jpg) 

Julliard trained and Grammy nominated organist Cameron Carpenter, a column explains, is an atheist who wants to free the organ as an instrument for music outside of the Church. Carpenter wears tank tops and cuban heeled shoes and 'bedazzles himself with Swarovski crystals'. "He'll play a Wagner overture on the same bill as a Japanese film score and takes liberties by canonized by composers like Bach for dramatic effect enraging purists".

Cameron Carpenter (From the Verge article)

Beijing born Yuja Wang, considered a prodigy pianist, created shockwaves in 2011 when she strode onto a performance wearing a scandalously short dress and high heels. Wang's dresses have remained short and sometimes, for added effect, were backless too. An Economist profile of Wang quoted a reviewer who said her "short dress and spiky heels" emphasize her petite stature and draw a contrast to the force she creates with music. Another reviewer went to the extent of saying when Wang wore traditional dresses her performance was less inspired. Wang herself attributes her creativity to her daring dress choices and said, "every dress can give some certain meaning to the music". Wang asserted that "tradition is not the worship of ashes but the preservation of fire".

Wang defends her choice of style emphatically, "if the music is beautiful and sensual, why not dress to fit? It's about power and persuasion. Perhaps it's a little sadomasochistic of me. But if I am going to get naked with my music, I may as well be comfortable while I'm at it".

                                            (Yuja Wang performing Tchaikovsky in a barely there dress)

While Wang's and Cameron's dresses have drawn their share of criticism they're, largely, celebrated in the Western classical music world and there's even an understanding of what motivates them. Unfortunately for T.M. Krishna he's a carnatic musician.

Rukmini Devi, Bala Saraswati and Rajaratnam Pillai and the 'Kutcheri' Costume

The choice of dress and what it signified played a very significant role in Carnatic music and especially Bharathanatyam. Nagaswaram artists came from the lower caste and performed bare chested and standing. Rajaratnam Pillai raised a banner of revolt and performed on stage, seated, wearing a shirt and sometimes even pants. It is not without reason there's so much ire at Krishna's costume choices.

Kaamya Sharma, post doctoral fellow in the Department of Humanities at IIT, in a well researched titled, "How to dress a national elite: The case of the Kalakshetra Sari" elaborates on how Rukmini Devi Arundale, not content with appropriating and bowdlerizing Sadir as Bharathanatyam, insisted on creating new meanings of heritage and nationalism with her emphasis on sari.

Rukmini Devi 'felt that Devadasis "used saris with lots of false lustre and tinsel"'. Devi's biographer Leela Samson says Devi studied "scriptures and temple sculpture" to make "changes in costume". Sharma asserts that Devi's inauguration of a Weavers' Service Centre in Adyar cemented the relationship "between sartorial and artistic revival". Even the sari names were to be 'traditional'. It is this cementing that the Brahmin community, that's critical of Krishna, feels is threatened.

Bala Saraswati who was often at loggerheads with Rukmini Devi's recreation of Sadir steadfastly refused to adapt to the new styles that Devi was assiduously promoting. Bala, till the last, performed as she always does in her usual sarees.

Let's be clear that to the carnatic musicians of today, especially women, the attire for a concert to perform or even attending is more a costume. It is common to find men and women performers who go about their daily lives in normal attire without religious marks on forehead choose to wear their costumes and religious markers when going on stage. Saree and jewelry shopping by women artistes is de-rigeur now informs an article.

Picture Credit: The News Minute. 'Silk and Sabhas' (see references)

Is Krishna politicizing art?

To a western musician or artist politicizing art is what connects art to the immediate and at the same time, because it is art, transcends to something beyond the immediate. Beethoven's 9th symphony, the most political work of art in western classical, was performed by the students at Tiananmen and in a celebratory performance held to commemorate the fall of Berlin wall. No one can write about Civil Rights movement in USA without talking about Jazz and Nina Simone. Artists have also been politically active. Cellist Mstislav Rostropovich went to Moscow during the 1993 constitutional crises and at great personal peril stood in support of Boris Yeltsin and performed, during a crackdown by the government, at the Red Square.

To be fair to Indians and Carnatic Musicians they were extremely political too. Only the ignorant or prejudiced will oppose Krishna by accusing him of politicizing art. Carnatic Music and Bharathanatyam were reinvented in the 1930s as the country was gripped with nationalistic fervor. The reinvention were instrumental in subsuming a nationalist narrative and in promoting a mythical connection to manufactured histories of yore conveniently glossing over what was deemed dishonorable or ugly.

The Congress movement and the Brahmin led resurgence of arts, that was conveniently labeled 'classical', yoked themselves to each other in a symbiotic relationship. Music was used for propaganda. The Music Academy itself was born out of funds raised alongside a Congress conference in Chennai. Bala Saraswati's biographer Douglas Knight Jr. notes, "artists at the Exhibition were expected to promote the Indian National Congress's political message". Carnatic Music and Bharathanatyam utilized nationalist politics and rode the political horse into becoming entrenched as India's classical arts.

The divorce of politics happened in due course and only restricted to what the art was. Carnatic Music and Bharathanatyam were steadily made into arts with only devotion as its high calling. In this one cannot blame the Brahmins alone. Even Rajaratnam Pillai and Bala held similar views. While the art was wrapped in devotion the cultural centers and the domination of the cultural scene was made entirely possible by utilizing government and political patronage.

Krishna did not bring politics anew to the field but his brand of politics is new and what that has made him do with his art is new and THAT is what is irking his detractors. In this background the controversy about his dress can be interpreted more fully.

T.M. Krishna's lungi and his repertoire

In September a controversy about Carnatic music singers performing Christian gospel songs created a furor and Krishna's name was dragged into the controversy by a singer who was targeted by fundamentalist thugs. Krishna then rose up to the occasion and declared he'd sing a song on Allah or Christ every month. The carnatic music aficionados, mostly Brahmins already nurturing a special hatred for Krishna's brand of activism, pilloried him on social media calling for boycotts and, as usual, ostracism, an ancient but effective weapon. Some had asked if Krishna would wear a lungi when he sings Muslim songs.

Picture Credit - Aravindan Kannaiyan

On October 6th Krishna performed in a school at Plainsboro, a sleepy upper middle class town that has large proportion of Indians, in New Jersey where he appeared on stage in a lungi and a floral shirt. He strode onto the stage as respectful as ever and gestured a traditional 'namaskaram' to the audience and sat down and his performance was as brilliant as ever. There was no difference whatsoever in how he conducted himself onstage during and after the performance. The difference, though, was in the repertoire.

His choices included a song by Tamil sufi lyricist Kunangudi Masthan Sahib and a poem on owl by noted contemporary writer Perumal Murugan. While carnatic musicians have performed Tamil poems on stage they were mostly from Bhakti literature or by Bharathiar. Please note that as far as I know Krishna has not explained his decision to sport a lungi and during his performance he let his repertoire speak for itself without adding any commentary.

Krishna's detractors gleefully asked if he would perform next in a loincloth or maybe even naked. Note, Krishna's lungi, a different version of the usual dhoti is exactly similar in form and function albeit colorful. There is little difference between the two but lungi is often associated with labor class and Muslims. Even amongst Hindus who wear lungi on a daily basis it is mostly considered a leisure wear whereas a dhoti is for auspicious occasions. Hence, the lungi is, in popular perception, one that does not behoove a stage let alone a stage for classical music.

Though the lungi does not expose any anatomy it remains a prohibited dress in many Tamil Nadu temples. Churches in Rome have a dress code that women should not bare shoulders or sport dresses shorter than the knees. Women and men not in conformance of the dress code can get a wrap around kept at the churches during a visit. Ironically there are Hindu temples where men can enter only bare chested and women have to wear the liberally exposing saree, not even the very modest and very Indian churidhar.

Male saints and those revered as saints in India have worn barely there clothing, like Ramana Maharishi, or have been photographed with robes that one wonders what they were doing. It is not nudity or skin exposure that troubled Krishna's detractors. So the question of whether he'd perform half naked is not asked out of any habitual preference for modesty but to mock those who are thought of as mostly wearing lungi and more importantly for portraying Krishna as belonging to a demographics different from the predominant performers of the art.

A popular photograph shows violinist Lalgudi Jayaraman and his fellow musicians performing bare chested, as required by custom, in front of Kanchi pontiff Chandrasekharendra. So why the umbrage about Krishna's choice of dress?

Picture Credit https://vandeguruparamparaam.wordpress.com/2017/04/22/lalgudi-jayaraman-was-in-the-seventh-heaven/

Krishna has been at loggerheads with Brahmins on the question of lack of diversity amongst Carnatic music performers and he has raised many an inconvenient question of what Carnatic music has been reduced to. Carnatic music is a vehemently protected religious identity to many, not all, Brahmins. It is their very identity or so it has become. The virulent and poisonous anti-brahmanism that permeates Tamil Nadu politics has politically marginalized the Brahmin and leaving few cultural spaces that they can claim as their and, in my opinion, possibly this has led to the zealotry around Carnatic music and viewing it as intrinsic to their religious identity.

Many, particularly those who disliked Krishna's attire, have asked why write about it or said "well I'm only interested in his music". Learning about how Yuja Wang's and Cameron Carpenter's sartorial choices shape their conception of music helped me better understand why Krishna's rebellion regarding attire cannot and should not be separated from discussing his music. Krishna's performance that evening can be fully appreciated not merely by knowing the raaga or being able to tap fingers in rhythmic consonance on one's lap but by understanding the poems and the dress. I'd extend it to say those who focus on raga and ignore the rest understand less than someone, like me, who gets the latter part knows little or nothing of the raaga or technicalities.

Is Krishna a divider? 

Krishna is playing divisive politics and is indulging in blaming one community is the chorus of many who have dislike or oppose him and his causes. Any reformist can be cast as being divisive. I'm a student of history and the life of Gandhi continues to fascinate me. In several arguments over Krishna I kept returning to the life of Gandhi.

When I speak of Gandhi's life and draw analogies many would roll their eyes and even consider it a sacrilege but here's my answer. A life teaches us many things and to not take lessons from the life of a person and apply it elsewhere is an injustice to history and to the life that we study. When I call an act Gandhian it does NOT mean that the act or person is shaking the pillars of an empire or indulging in an act that would change the course of history rather it shows a glimpse of a certain character. That is all.

Gandhi himself, in his own days, was called everything that Krishna is being pelted with today. Kanchi pontiff who met Gandhi during his tour to eradicate untouchability pleaded with Gandhi not to destroy Hinduism. In his day many of what Gandhi did were seen as stunts. Quit India Movement was actually a failure.

Another charge against Krishna, with some fairness, is that he chooses to opine on everything including some topics where his judgments are questionable. Why do we expect Krishna to be an all knowing oracle? On any given day Gandhi used to spout, literally, quite a lot of stupidities. Gandhi's fads on nature cure etc were laughably ridiculous. His ideas on economics ranged from the pragmatic to the utopian and plainly idiotic.

To cite Gandhi, again, it took him decades of being an activist and leader to crystallize his opinions and even then until his death Gandhi was uttering ideas that were, frankly, capable making one's head spin. Remember the Brahmacharya experiments continued till barely 2 years his assassination. Krishna's activism is barely few years old. One of his articles about Muslims was as condescending towards Muslims as Gandhi could be, at times, towards Dalits. In fact even the naming of Dalits as Harijans is now aggressively rejected by Dalits as extremely condescending and insulting. So let's not rush to the barricades every time Krishna utters something that maybe ill thought out or poorly worded.

This expectation of Krishna to be an all knowing oracle is only an attempt to silence his voice. Speak on Krishna. You're entitled to your mistakes, such as wearing a jacket with Che Guvera's pictures on it. Take heed though, mistakes cannot pile on and activism can easily be derided as antics and providing fodder for that will undermine your causes.

Will Krishna's activism create enduring change?

Again, to return to the example of Gandhi, many who lived in his ashram cleaned toilets of all residents, including those of Dalits, but once they left the ashram many lapsed to their usual caste restrictions. Whether it is Gandhi or E.V.R society has a filter for rejecting what is inconvenient to them. So also with Krishna. A lady seated next to me loved Krishna's music and completely ignored his politics. She was, like most Carnatic music lovers, only interested in the raga and other technicalities of Krishna's performance but, as far as I noticed, little interested in the Tamil poetry or any other lyrics, like that of Kunangudi Masthan's song. I'm sure there were several in the audience who appreciated the poetry but still would not support the politics of Krishna.

So, dear detractors, please rest easy and take a deep breath. T.M.Krishna may end up a mere blip in the history of Carnatic music and that would be unfortunate but you may find it worthy of celebration.

That said there are some fair criticisms of Krishna and some hope that in due course they'd see real changes starting with his own troupe. Krishna, as far as I know, is yet to groom any good musician amongst the so called lower castes on whose behalf he has raised a banner of revolt. I say this with great respect to his current accompanists, one of whom, the violinist, who brilliantly set to music the poems I admired so much.

Another fair criticism is what is Krishna doing concretely, beyond op-eds? I've to mention an effort that Ravikiran (his current controversy is immaterial to the point I'm making) made by going to government schools and conducting music classes, not performances. Sadly the effort was later scuttled for reasons beyond my knowledge. On this score I'd implore Krishna to learn more about Gandhi. It is not without reason Einstein eulogized Gandhi with those memorable words that future generations will scarce believe that a being such as Gandhi lived in flesh and blood. Gandhi was not a utopian and not a mere finger-wagging activist. He was rooted in reality and was all about solving problems. Maybe Krishna, if he has not already done, pick up Ramachandra Guha's decently written two volume biography of Gandhi. Better still, pick up Judith Brown's 'Gandhi's Rise to Power' and learn how Gandhi shaped solutions.

So what would happen if Krishna continues in this trajectory? He may end up being remembered for raising questions and being a gadfly. And that's ok too. Such limited achievements, too, have their place in history. Did Gandhi solve untouchability? Not at all, not in the least. He was, however, an important catalyst in the progress India made on that score.

I'll also add that my enthusiasm for what Krishna does may suffer from my lack of familiarity in a deeper sense with Carnatic music performances. I may be unaware of other attempts on similar lines, regarding the repertoire etc, that may not be grabbing headlines like Krishna does. But I'll say this, I'm yet to read or hear anything by others on the lines of what Krishna has written or spoken regarding the frostiness of orthodoxy in Carnatic music. His naysayers mostly try to sweep the ills under the carpet or totally whitewash history as they did when Krishna raked up a controversy on how M.S. Brahminized herself to be accepted.

Art in a climate of intolerance

Let us not fool ourselves about the magnitude of intolerance that is now coursing through the body politic of India. In an era without Facebook and led by Gandhi an M.S.Subbulakshi could sing of Allah and Christ and get away with it. Though no one kindly recalls her for that. She's more remembered, as Krishna and I'd point out, for creating and maintaining the aura of Brahminized music. The barrage of criticism and vehemence against Krishna is appalling.

The New Jersey performance was organized by Carnatic Music Association of North America (CMANA). CMANA received so many threats and of such nature that they sought police protection for the event. The police department told the organizers not to waste money seeking formal protection since a police precinct was within minutes of the venue. Ponder that for a moment. Bloody Tamils had to resort to thuggery that a music organizer had to seek police protection in America. It is this crowd that would boast that Indian-Americans are a 'model minority'. 'Model minority', my foot.

That Krishna singing songs on Allah and Christ raises a furor across India a inflames social media clearly tells us that not even M.S. Subbulakshmi would survive as an artist today. It is this climate of intolerance that Krishna's activism and activist art battles.

For all those who call into question Krishna's motives a simple question. Would you do all that he does and pay the price he pays? I hear Krishna is rich but in a country where a Gauri Lankesh could be murdered in cold blood do you think Krishna may not have any fears? If Krishna had not taken this path he was probably on auto-pilot for Sangita Kalanidhi. Krishna is having tangible losses. Unless I see better evidence to suspect his motives I treat questioning his motives as mere conspiracy theories.

It'd be an injustice if I do not mention that as much as there are Brahmins who are opposed to Krishna there are many others who support him to the hilt. That includes the brave organizers of CMANA and some friends too. And to be fair to those who oppose there are some who oppose him purely because they believe a more conciliatory approach might be better and they share some fair criticisms too. I do not wish to paint an entire community with one brush.

For the sake of better India and for Carnatic music becoming a better art I wish T.M. Krishna succeeds.

References:

1. Washington Post article on Yuja Wang's dress https://www.washingtonpost.com/blogs/classical-beat/post/on-the-lack-of-classical-style/2011/08/09/gIQAnkLq4I_blog.html?utm_term=.a695c7632e15
2. Article on Cameron Carpenter https://www.theverge.com/2014/5/22/5741570/cameron-carpenter-international-touring-organ
3. Why do orchestras wear black https://www.wqxr.org/story/explainer-why-do-orchestras-wear-all-black/
4. New York Times article on women's dress and New York Philharmonic https://www.nytimes.com/2018/06/14/arts/music/new-york-philharmonic-women-dress-code.html
5. Kaamya Sharma's article https://asianstudies.arnold-bergstraesser.de/sites/default/files/field/af-download/iqas_2017_kalakshetra_sari_sharma.pdf
6. Kaamya Sharma profile http://iim.academia.edu/KaamyaSharma
7. Rostropovich https://en.wikipedia.org/wiki/Mstislav_Rostropovich
8. English version of Bala Saraswati's speech
 Bharathanatyam at Tamil Isai Sangam http://acceleratedmotion.org/wordpress/wp-content/uploads/2014/12/bharata_natyam.pdf
9. Rukmini Devi Arundale and Bharathanatyam dress https://sangeethas.wordpress.com/2013/11/16/some-historical-snippets-of-bn-part-17-dance-costume/
10. "If the music is sensuous..." - Yuja Wang's profile in The Guardian https://www.theguardian.com/music/2017/apr/09/yuja-wang-piano-interview-fiona-maddocks-royal-festival-hall
11. http://www.theclassicalgirl.com/pianist-yuja-wangs-short-dresses-big-talent/
12. The Economist on Yuja Wang https://www.economist.com/prospero/2018/09/25/once-a-prodigy-yuja-wang-is-now-at-the-height-of-her-powers
13. WaPo article on Yuja Wang'd dress (another one), "which offends, her short dress or a critic's narrow view" https://www.washingtonpost.com/lifestyle/style/2011/08/10/gIQAMvtOBJ_story.html?noredirect=on&utm_term=.7feb406c8991
14. Civil Rights movement and denim https://www.racked.com/2017/10/30/16496866/denim-civil-rights-movement-blue-jeans-history
15. New Yorker on Yuja Wang https://www.newyorker.com/magazine/2016/09/05/yuja-wang-and-the-art-of-performance
16. Silk and the Sabha https://www.thenewsminute.com/article/silk-and-sabha-saree-trends-spotted-chennais-kutcheri-season-55674
17. My Facebook post https://www.facebook.com/arvindkannaiyan/posts/10212449821900202?notif_id=1542770616634756&notif_t=feedback_reaction_generic (these photos are mine and have been practically reused by many) This is the original post.

Yuval Noah Harari, Western Academics and Jeyamohan: Criticisms and Prejudices

Yuval Noah Harari's 'Sapiens: A brief history of humankind' has sold over a million copies and has been praised to the skies by the likes of Bill Gates. A reader of Jeyamohan has taken exception to Harari characterizing India's caste system as an imposition on a native population by the Aryan invaders. Jeyamohan latched onto that and used the complaint to tar and feather western academics as stooges of a insidious agenda  to portray India in unflattering terms bending facts and freely dishing out ignorances dressed up in academic verbiage. Is Jeyamohan correct? Of course not. Here's why.

Jeyamohan - D.D. Kosambi - Yuval Noah Harari

Criticisms and Conspiracies:

Jeyamohan's blog titled 'The Defeated Intellectual Front', ('தோற்கடிக்கப்பட்ட அறிவுத் தரப்பு') addresses a letter from one reader, with a pseudonym 'Pichaikkaran' and the letter opens with a quote from an earlier blog of Jeyamohan that had alleged that two threats to Hinduism are efforts by foreign religions to destabilize Hinduism and the opposing effort that has taken the form of Hindu fundamentalism. 

That quote itself needs a detailed rebuttal but let's do with a short one for now. First, what does Jeyamohan mean by 'foreign religions'? Chistianity, the youngest religion in India, has a recorded history of over 500 years and a longer history if one took into account what existed in the margins for centuries before that. At what point will Jeyamohan accept that Christianity is as much Indian as the rest? Is Jeyamohan operating on the Dravidian political principle which calls Brahmins, a people with a history of several millennia in India, as foreign? I hope not. Second, if one accepts that 'foreign religions' are destabilizing Hinduism then one has to accept, however bad it may be, a response that is fundamentalist in nature. After all, that is a just response to a destabilizing act. The latter becomes unacceptable, completely, only when the former is established as a conspiracy theory, sort of Trumpian, to justify the latter. 

The reader/letter writer then asks, oh so innocently, that outside of those two groups should not Jeyamohan try to address a third kind. The 'third kind' Pichaikkaran identifies is a group of opinion makers and writers, like Yuval Noah Harari, who, absolutely in good faith and no malicious intent, could still create opinions that are unfair to Hinduism and may get entrenched in popular narrations and being cited by others. 

Jeyamohan then lashes at Harari and western academics. Paragraph after paragraph he lambastes them of serving some agenda, accuses them of serving some political intent and so on. Yet not a shred of concrete evidence is provided. I am sure if he reads this blog he'd supply twenty links of some earlier writings where he may have cited something. He admires how China is pushing back on so called Western narrative and laments India's lack of effort. This is facetious at best. What specific narrative has China corrected? What counter-narration by China has become verified and accepted fact replacing biased Western narrative? No evidence. 

American universities and the western academic structure is the envy of the world. Indian universities, academic structures and intellectual climate are better served by not being commented upon at all. If these western researchers had been just dishing out politically motivated nonsense they'd not be holding the place of exaltation that they do today. Ask the thousands of Indians lining up to get a student visa to USA. 

This is not to say that every book published in a university or by a westerner is god's word. Far from it. Not just on Indian history even on American history the books are hotly contested for political slant, colored opinions and what not. There are books that claim America is built on slave economy and there are books that say the complete opposite. This is EXACTLY what a robust intellectual climate produces. The Trump election has seen a plethora of books excoriating the excessive reach of political liberalism as a cause that led to the election of Trump and there are books that push back on that narrative. Jeyamohan is absolutely welcome to critique any book but there are rules. 

Harari, Pichaikkaran wrote, says that caste was introduced by Aryan invaders and that his sources were western researchers and, Pichaikkaran continues, those researchers in turn might cite other western researchers before them. Essentially, it is turtles all the way down. Harari, Pichaikkaran chides, did not yet hear that Aryan invasion is contested theory and not settled fact and Harari does not yet know about opposing theories. 

Harari's Books Critiqued:

Harari, in 414 pages, tells the entire history of the human genome, Homo Sapiens, as a story. In 20-30 pages per chapter Harari squeezes topics which have been debated for decades in books that can fill entire libraries. One chapter, titled 'Capitalist Creed', deals with economics in nearly 30 pages. The subtitles of sections are interesting, 'The cult of the free market', 'The capitalist hell'. Harari's book is that kind of a book that tells in packed chapters a succinct account in sweeping manner entire era boiled down to themes. This kind of a book is interesting to the common reader but is often dismissed by specialists who'll blow more holes into each topic than holes in a swiss cheese. 

It might surprise Pichaikkaran and Jeyamohan that this book, as far as I know, was not reviewed by New York Times or The Economist. The book was not shortlisted for any prize. This is NOT a critically acclaimed book. Many, including Bill Gates and even Jared Diamond, have said something nice but that's not critical acclaim. The amazing sales is more testimony to the story telling ability of Harari than for academic rigor.

Books like these will have their shortcomings and errors. A much respected doctor I know liked Siddhartha Mukherjee's 'Gene' but he said there are mistakes in the book. Harari is no exception. The Guardian reviewer wrote, "the attractive features of the book are overwhelmed by carelessness, exaggeration and sensationalism". "There's a kind of vandalism in Harari's sweeping judgment, his recklessness about causal connections, his hyper-procrustean stretchings and toppings of data". I balked at buying Harari's book for long because I never considered Bill Gates to be an arbiter for what I should buy. I finally bought it more out of curiosity than out of respect for academic rigor.

New York Times reviewer of Harari's sequel 'Homo Deus' echoes the same criticism, "Like 'Sapiens' it (Homo Deus) is lively, provocative and sure to be another hit among the pooh-bahs. But readers ought to be prepared: Almost every blithe pronouncement Harari makes has been the exclusive subject of far more nuanced books". "I do mean to caution against the easy charms of potted history". Commending Harari's ability to stitch an argument together the reviewer cautions, "an argument can look seamless and still contain lot of dropped stitches".

It is absolutely ok for readers and reviewers to critique or even trash a book but don't blame the author solely for what you've learned. What distinguishes a lay reader from a discerning reader is in the ability to select books, critique ideas presented, continue the learning by comparing and contrasting with other books that one has read in the past or in later years. Treat Harari's book with liberal skepticism but there's value in the book. If it was pure crap it'd have been trashed. Only when there's redeeming value do reviewers take the pains to point out the shortfalls. Read the book for the themes that Harari paints but don't stop with Harari or any one author as for that matter.

What Harari Actually Wrote:

The chapter that deals with India's caste system is titled "There is no justice in history". The chapter is about how humankind organized itself "in mass cooperation networks, when they lacked the biological instincts necessary to sustain such networks? The short answer is that humans created imagined orders and devised scripts". "The imagined orders sustaining these networks were neither neutral nor fair" and so Harari marches on to eviscerate American history, amongst others, as being built to the advantage of few while disadvantaging many.

In one paragraph Harari reduces American revolution to mere establishment of a hierarchy and calls America's founding fathers as hypocrites. Now, there are tomes by many, including those by academic historian Gordon Wood, that'd blow apart that notion as silly. Surprisingly not many reviewers in the West took issue with those. But then Indians are thin skinned. 

Harari does mention the Purusha Suktha that is popularly blamed for establishing the caste order. But he passes on that to the part that Pichaikkaran either misunderstood or did not comprehend. Harari writes:

"For instance, many scholars surmise that the Hindu caste system took shape when Indo-Aryan people invaded the Indian sub continent about 3000 years ago, subjugating the local population. The invaders established a stratified society"

Romila Thapar, a historian who can raise Jeyamohan's ire, in 'Ancient India' suggests that pre-Vedic period had stratified society but the real establishment of caste, jati, took place after vedic period.  Unlike what Pichaikkaran accuses Harari does not ascribe the theory any certainty but clearly says "many scholars surmise".

Pichaikkaran alleges that Harari took western sources. Harari's sources on caste are Ramesh Chandra's "Identity and genesis of caste system in India",  Susan Bayly's admirably written "Caste, Society and Politics in India: From the Eighteenth Century to the Modern Age" and the genome research by Michael Bamshad. Apparently the portions on the origins of caste system are from Ramesh Chandra and not the westerners.

Here's what Susan Bayly, a member of the much maligned class of Western academics, actually wrote, "(William) Jones treated the vedic texts which he studied and translated as an historic record of the coming of Brahmanical religion to India. His writings about this material gave rise to the powerful and far reaching myth of an ancient invasion of the subcontinent by 'tribes' of the so called Aryan race". Bayly, in her footnote, thanks her fellow researcher Trautmann and emphasizes that the "ideas of race as having played a major role in India's intellectual history". Pichaikkaran and Jeyamohan confuse western academics with Karunanidhi style history writing. This selection from Bayly shows how western academia have moved beyond the days of William Jones. Bayly is a scholar and an academic, Harari is not yet one.

Thank God Harari Did Not Read D.D. Kosambi:

D.D. Kosambi is almost a sacred cow in the Jeyamohan circle. While I admit I've not read him comprehensively a few selections from Kosambi makes me wonder which Kosambi is being hailed by the Jeyamohan circle? Harari, I'd say, thankfully did not read Kosambi else his chapter might've been harsher.

Kosambi lashes at the caste system thus: "the tightening of the caste bonds and of caste exclusiveness threw away the possibility of finding some common denominator of justice and equality for all men regardless of class, profession, caste and creed. As a concomitant, almost all Indian history is also obliterated. The fifth century B.C, tribes (Licchavi, Mallas, and the Aryans in the Panjab) defended their liberties as stubbornly as any greek city-state and far more vigorously than Athena against Macedon. Only, no brahmin Aristotle ever studied their constitutions", "brahmin indifference to past and present reality not only erased Indian history but a great deal of Indian culture as well". Kosambi berates "medieval Sanskrit purana" as "endless insipid drivel". "Caste division an brahmin cunning kept the country superstitious, helpless in the face of foreign aggression. Nevertheless  caste did protect the poor at times even under feudal oppression".

Then Kosambi lands a blow, "The absence of logic, contempt for mundane reality, the inability to work at manual and menial tasks, emphasis upon learning basic formulas by rote with the secret meaning to be expounded by a high guru, and respect for tradition (no matter how silly) backed by fictitious ancient authority had a devastating effect upon Indian science".

Imagine, for a moment, if the above had been said by Bayly or Harari how Jeyamohan and his circle would react. They'd be apoplectic and call the author a paid stooge of CIA and American imperialism or a panhandler, a pichaikkaran, seeking evangelical largesse. Now, I'm actually wondering why is this Kosambi so loved by Jeyamohan.

But, pause and digest what Kosambi says. Harari paints a theme that hierarchy based societies were created across history to benefit few at the expense of many when a chance historical event leads to control of a section (he cites the control of blacks), establishing discriminatory laws leading to poverty and lack of education (he's referring to blacks in the example, again) and finally leading to creation of cultural prejudices that in turn feeds into the discriminatory laws thus forming what he calls, aptly, a 'vicious circle'

Would not that absolutely apply to India's caste system? That's the value in Harari's book.

Irrational Fear:

Pichaikkaran's fear that this fleeting passage by Harari would become a cited and established fact is sheer paranoia. It is laughably silly. There are many who gnash their teeth and clench their fists about Jeyamohan's epic retelling of the Mahabharata in his Venmurasu precisely on that same count. Quite a few are livid that this Mahabharata, Jeyamohan's creative retelling, might become an accepted version and that'd irreparably damage the real epic. Likewise there are quite a few who have been livid about his lectures on Gita and Shankara. This is all ill founded. Knowledge keeps expanding, better understandings have evolved and discerning readers and time have always separated the chaff from the rice. India's problem and the circulation of old truisms are due to an intellectual incurious readership, lazy readership and paucity of readership. There's no light at the end of the tunnel for that in the near future.

It is also silly to smear western researchers as not using Indian sources. Time and again I've been struck by how many Indian sources are cited by western researchers. Lazy readers do not verify bibliography or the notes to the sources. 

Conclusion:

I cannot say how many times I've come to admire and rely on Western academics for learning about India. How can one learn about 1920's Tamil Nadu politics without reading Irschick or C.J. Baker? Where can I learn reliably, with detailed data tables, about Nattukottai chettiars? Who tells me a nuanced story about Nadars? The amount of Sanskrit texts in Columbia University is staggering. Is it not with good reason that the Murty library is being published by Harvard? Why does Princeton University hold the collected works of Gandhi, Nehru, Lohia, Prasad, Patel and others? Why do I learn about Lala Lajpat Rai as a scholar and one who wrote not just a rebuttal to Katherine Mayo but a book about America too at Princeton University? Even if all Indian universities disappeared from the face of the earth tomorrow American universities can supply good lot of material to reconstruct India's intellectual heritage.

We can answer criticisms or critiques that rely on evidence but we can never answer, quite enough, those who traffic in conspiracies.


References:

1. Sapiens: A brief history of humankind - Yuval Noah Harari
2. Ancient India - Romila Thapar
3. Ancient India: A history of its culture and civilization - D.D. Kosambi
4. Caste, Society and Politics in India: From the Eighteenth Century to the Modern Age - Susan Bayly ( Archive.org link https://archive.org/details/CasteSocietyAndPoliticsInIndiaIn18CenturyIndiaSusanBaylyOUP2008/page/n1)
5. New York Times review of Homo Deus https://www.nytimes.com/2017/02/15/books/review-homo-deus-yuval-noah-harari.html
6. The Guardian Review of Homo Sapiens https://www.theguardian.com/books/2014/sep/11/sapiens-brief-history-humankind-yuval-noah-harari-review
7. Genetic evidence  on the origins of Indian caste populations - Michael Bamshad et al https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC311057/
8. Jeyamohan's blog 'தோற்கடிக்கப்பட்ட அறிவுத்தரப்பு' https://www.jeyamohan.in/114258#.W9Z2sK3MxBw

Bogan Sankar's Charge of Bigotry and Why I Write.

Last year an editor of an online magazine asked several writers to write a column on why they write. He contacted me too. For many reasons I never got around to writing it. Now is a good time to write that long overdue column. When I say I am not a professional writer or a professional historian what do I mean? What motivates me to write?

Two quotes, from Will Durant’s ‘uses of philosophy’ in ‘Story of philosophy’, pretty much can be called my credo. 

“Life has a meaning. To find its meaning is my meat and drink” - Robert Browning

“(We’re) one of those who don’t want millions, but an answer to their questions” - ‘Mitya in The Brothers Karamazov”.

10 years ago I was exchanging emails with a cousin about EVR and his wife, seeing the futility of the conversation, suggested, "Aravindan, take it to a different forum. Write a blog". I started writing for a very small group of 5 or 6. I've never been a member of any blog aggregator and since I did not know how to type in Tamil and being that Facebook did not take off until 2011, for me, the readership was severely limited. Today sometimes a few hundred hits happen, sometimes a few thousand and few become viral. But, what remains consistent, I hope, is how I write. If anything I handle weightier topics now and take far greater care on verifying facts.

Facts matter. Its that simple. I realized an innate nature of me quite recently. A relative of mine was cursing another relative. I could've kept quiet but I could not. I refuted the charges, quite vehemently on behalf of someone I did not share a deep relationship with. Sometime around that time I had taken up on behalf of a then Facebook acquaintance with another cantankerous and very pugnacious person. The exchange was that the latter was misinterpreting what the former wrote. I could've jolly well gone my way but I could not. I had to wade in. Thereafter the pugnacious person, for a while, trained his guns on me and finally blocked me. No big deal. For the record the person I stood up for did not return the favor. I did not expect it either. I just told myself its not his nature and it was not a quid pro quo I expected. 

Nearly a 100+ people heard Thamizhachi Thangapandiyan claim that Tagore took back the title Mahatma he had bestowed upon Gandhi. Yet only one felt compelled to come home, rummage through books, verify and cross reference facts and write a blog debunking that nonsense. That included rushing to Amazon and buying a book. Soon after that I came across another video where she praised Protestant missionary Ziegenbalg and portrayed U.Ve.Swaminatha Iyer as a casteist. I wrote, with facts, that Ziegenbalg learned Tamil, not out of love for the language but to communicate with the 'heathens' to proselytize them. 

Propagandist falsehoods that reduce complexity to simplicity, mainly to malign, abhor me. The abhorrence becomes loathing when facts are not just perverted but mixed with outright lies. Mathimaran, a notorious rabble rousing speaker is an eager peddler of such stuff. I've had a fondness for Sarvepalli Radhakrishnan, Gandhi, Nehru and Bharathi from my college days. When Mathimaran maligned Radhakrishnan and Gandhi I felt compelled to react, with facts. When he ridiculed India's Independence Day it was me, of all people, who felt compelled to write why August 15th is a great day not just for Indians but for mankind as a whole. After hearing his speech my mind and thoughts, through out the day, kept returning to the memory of millions of ordinary Indians who sacrificed their all for liberation and I felt a rebuttal is necessary to honor at least their memories.

More than any of the above I've total abomination of bigotry and intolerance of all hues. There was a time, before my blog on Brahmin hegemony of Carnatic music and the recent rumor mongering about my religion, I was thought of as an apologist for Brahmins simply because I've written consistently about the Nazi like hatred of the community in Tamil Nadu and condemned the hate filled politics whenever and wherever I've seen posts on social media that were plainly anti-Brahminical. Whether it was Swathi's murder or Brahmin hatred in Tamil associations, anti-brahminism as a social phenomenon I've always felt I should actively condemn it. And condemn it repeatedly. My dad used to say that even an amoeba, a unicellular organism, reacts to its surrounding and how can we, as mankind, not react. 

Bogan Sankar, a prolific poet on Facebook, after I called him out for peddling bigotry he in turn called me a Christian bigot. Note, I only said he was peddling bigotry with a specific post of his but he turned around and accused me personally. Even when I rebutted him earlier on the Devadasi issue I was careful not to call him personally a bigot.

Bogan was once popular for writing snippets mocking Jeyamohan on Facebook. That was when we became acquainted. For a while, though we had our disagreements here and there, he expressed, dare I say, an appreciation of my fact based approach. Today in an addled state of mind he guffaws when I cite that saying, "hey I said even then I disagreed". One can disagree with stupidity because it is stupidity or one can disagree with a view point, however well articulated it may be, because one holds contrary facts or worldview. Only in the latter case would one even offer a note of appreciation. 

So why does Bogan think I'm not just a bigot but, specifically, a Christian bigot? Simple. The only times we seriously disagreed and the arguments became heated were about some of his contentions regarding Christianity and its history and likewise about colonialism. 

That Aravindan had written reams rebutting falsehoods about Gandhi, Nehru, Bharathi, Savarkar, Golwalkar, Brahmins, even India are all forgotten. That I refuted, what in my opinion was, incorrect perspectives on Church history becomes reason enough to label me a Christian bigot.

It was a staunch Hindutva acquaintance who once asked me "Aravindan have you read Golwalkar? Can you, in all honesty, say he admired Hitler?". I took up his question and I read Golwalkar's books, especially his 'We or our nationhood defined'. Then I wrote a detailed blog and I, despite my revulsion for Golwalkar's politics and ideology, concluded that Golwalkar did not admire Hitler and that his ideas of nationalism mirrored that of Gandhi's or Ambedkar's to a great extent. 

Researching for writing has always helped me expand my understanding and always I've been more impressed by the complexity of history. Only when I researched about Savarkar I came to know of the extent of suffering and sacrifice that the entire Savarkar family had undergone. About the humiliation heaped on Savarkar's brother I wrote, 

"The Raj decided to make an example out of Babarao by parading him in chains through the streets of Nasik. He was made to wear an yellow cap to signify that he was being sent to the dreaded 'Kaala Paani' prison and he had to balance a set of clothes and a water bag on his back. One has to remember that the Savarkars were, like Tilak, Chitpavan brahmins and for them the humiliations carried a sting that is too difficult to imagine today."

I've never made bones about the fact that my reading is 99% non-fiction. I don't know about Bogan's reading habits. He has, in his infinite wisdom, opined that somehow my lack of reading in fiction affects my ability to perceive history. Sure, one could say that but one has to provide evidence. An ability to imagine, connect the dots and a spirit of empathy can more than compensate lack of reading fiction. When I read about the humiliation heaped on Babarao I could pause and imagine what that must mean for a Chitpavan Brahmin. When I read that Dalits, in Maharashtra during the Peshwa regime, have to wear a spittoon on their necks when they walked a street lest any saliva dribbling out of their mouth accidentally, it is not just that inhuman humiliation that stuns me but the tragedy of a father or a mother explaining to a little child of theirs why they've to walk around, unlike others, with a spittoon tied to their necks, is the heart breaking one. One doesn't have to be a Tolstoy reader to be capable of that. Not just Tolstoy readers but Tolstoy himself could be heartless and tyrannical. 

Speaking of expanding my understanding the finest experience was knowing what an intellectual colossus Bharathi was when I managed to acquire, at considerable expense, all 16 volumes of his collected works that Seeni. Viswanathan put together. The best reward I got for writing a review to popularize the amazing anthology was a reader wrote to me saying he bought a set for himself. I cannot say how much it thrills me to learn more about Bharathi. How he responded to a critical female reader, his harsh criticism of Vivekananda on the latter's views, his love of science, his ethics as a journalist and more.

My current interest is studying about the history of how Christianity took root in India. While some, just some, might know about the efforts of Arumuka Navalar in South India to defend Hinduism from the relentless propaganda of missionaries by making Saivism change there are even less who'd know of a great debate between Muslim scholars and a missionary priest in Agra. 

Much of Aristotelian science is now known as wrong. But, Will Durant reminds us, asking the right questions is already half knowledge. When I published my blog on Brahmins and Carnatic I gave a detailed bibliography that included books that several knew though not all knew all the books cited. Nobody gave me a list of books to read when I decided to tackle the topic. Questions and more questions led me to the books. Why did I ask the questions? Simple. T.M. Krishna talked about M.S. and made some assertions. He did not cite any academic reference or books. I took the assertions and questioned them. Yes with google. As I was researching on Church history I just googled about the relationship of Muslims with Christianity and I came across a wonderfully produced book and that book, a series on the topic of Christianity, referred to another book about Hindus and Christianity. It's an Alice in Wonderland phenomenon.  

Both personally and professionally I've found that my best strength is to connect dots and to see a connective tissue between seemingly disparate themes. Reading about American history has certainly made me understand and appreciate parts of Indian history much better. I've been appalled by Indian women speaking about minorities in a chilling manner. Then I came across a book that explained how White women could outdo their husbands in racism. Then a bulb went off. I know I irritate many with my endless talk on American history. It is simply fascinating that these two countries, most important democracies, have so many parallels that are instructive in understanding about each other.  

Few things animate me as much as connecting the dots and bringing a fresh perspective to even well worn topics. Aravind Panagariya wrote an acclaimed book on India's economic choices and he gave a passing grade to Nehru. Too often I exasperate many with my carping about someone not being a historian or a specialist. Panagariya is an economist but he's not a historian. In the West a Physics degree holder is not considered as qualified to write the history of Physics. What did Panagariya miss? He completely missed even mentioning the biblical refugee crises that, Yasmin Khan, historian of the Partition, identified as a key determinant of economics. Also, Panagariya, did not adequately contextualize the choices of the Nehru era against the world stage. Those were my key findings in my largely appreciated blog on Nehruvian era economics. 

So what do I mean when I say I am not a professional writer or a historian? I think I've said this quite often that people like Bogan take it too literally and I blame myself for being little casual with that confession. I don't earn my bread by being a writer. I'm more of a blogger who picks what fancies him at the moment and writes. The lines between a blogger and writer are getting blurred though. On the non-fiction side I can collect a decent set of my blogs and turn it into a very readable book and by the standards of non-fiction in Tamil it'd be miles ahead. But when I say I am not a professional writer or a historian I am thinking in terms of someone like Francis Fukuyama. If someone like me wrote a book on Nehru my comment would be, "he's not an academic or a professional". Nehru, just to pick a topic, needs to be badly updated. The last comprehensive biography of Nehru was published decades ago. Recent scholarship on Cold War and books focusing on Nehru era are unknown to many in Tamil Nadu. 

While I am not in the league of Fukuyama I can certainly steal a march over the run of the mill history professors in Tamil Nadu and many who dabble in non-fiction in Tamil Nadu. That's a low bar to clear. I'm quite confident in my ability to flesh out a perspective that'd be refreshing. Case in point is my recent article I wrote after coming across Jinnah's correspondences. Bogan is yet to produce anything that comes close in that genre. While he mocks that I am twice removed from humanities as a discipline he'd not know what the discipline itself is. He's more than welcome to say I cannot write poetry but when it comes to writing history he has no record beyond a few scrawls on Facebook. Another column that I am proud of is the one I wrote after perusing microfilms of US Consulate filings from India. That column addressed a popular rumor about Gandhi dispatching Bhulabhai Desai on a peacekeeping mission to Jinnah. While I'm humble enough to know I'm not Fukuyama I'm not into self-debasement to think Bogan can write better history than me. I know Bogan would flaunt a post of mine where I said he can write poetry as long as he leaves writing history to others, others meaning, not me. Again, when I said that I was referring to the legends and real professionals that I adore.

To be called a bigot one has to heap abuse on what one is not and be blind to any fault of what one believes in. I'm neither. I've written a highly critical blog on D.G.S. Dhinakaran, I've written Nehru's criticisms of the Church activities in India, written in 1940, are still relevant, I've been unsparingly critical of the Catholic Church's conduct on the sex abuse scandal (on Facebook posts) and even my post on papal visit had its fair share of criticism appropriate for that column. 

That said when Bogan lambasts the Church of being opposed to science implacably and impeding the progress of science I demur because it is indeed a fraught relationship between science and Christianity but it is a complex and layered one. Galileo, Isaac Newton and Stephen Hawking are buried inside Churches as a mark of honor. The last two are buried at Westminster Abbey. Galileo is buried in the same Church as Michelangelo (he was buried elsewhere earlier but the Church later relented). Yes religious conservatives continue to challenge Theory of Evolution but in US, the Christian West, there are fantastic secular scientific establishments that wage court battles and put out fantastic books to defend evolution and debunk other bogus theories. 

On the other hand while Hinduism is not explicitly against science it is not uncommon, especially these days, to find Hindu dominated scientific institutions peddling cockamamie theories at Science conferences. When science and religion are seen as incompatible and one goes to war with another there's at least an element of honesty there. On the other hand playing a game of 'everything can be true' only engenders an intellectual complacency towards even understanding why religion and science are two different paradigms. It is not without reason that Fritjof Capra's 'Tao of Physics' remains a bestseller in India. 

Pointing out the above doth not make one a bigot. Similarly, Bogan tried to foist the complete blame for abolition of devadasi system on Christian missionary propaganda. I had dismantled that argument in an earlier blog. Bogan happily dishes out criticisms of one religion, in propagandistic manner, then when his errors are pointed he screams, 'Christian bigot'. Even if I was a Muslim I'd do the same.

One fine morning Bogan Sankar posted this, "J.C. Kumarappa's view on conversions and Christianity can be eye-brow raising. Kumarappa says the Church,too, is a military. Colonialism used conversions as a hidden tool to recruit for military (or military like). Usually people say Hinduism is not a religion. Kumarappa says Christianity is not a religion and that Christ did not start Christianity nor was he a member of it. J.C. Kumarappa's full name is Joseph Cornelius Kumarappa".

No wonder I commented "Kumarappa is an idiot". I then pointed him to read Rupa Viswanath's The Pariah problem" which explains how pariahs, as they were then called, demanded to be converted. Incidentally my recent readings on history of Church in India completely attests to what Viswanath said. Just because Kumarappa is Joseph Cornelius should we swallow his quote as wisdom? That was, I say it again, a patently idiotic remark. Those who know me know that on any given day on social media I'd have called something or the other stupid or idiotic. And they often truly are. Apparently Bogan tried to remind me of this in some other argument and I had denied calling J.C. Kumarappa an idiot. Some are under the impression that social media posts are research articles and that I should remember everything I've ever said. Bogan claims I ran away when he posted a screen shot of that exchange. I don't think there's anything in that to run away from. But here's the interesting part. Why did Bogan think that such a remark is ok to post? Why would I not point out that that's stupid.

I've several Hindu friends and relatives who'd post uncharitable DK style posts on days of Hindu festivals and I've reacted against that too. That's just who I am. I've wondered that most of my posts tend to be rebuttals or denials and I've figured out that perverting facts and intolerance irks and if I knew better facts I feel compelled to react.

As much as I call myself an American today and I consider Tamil more as my second language I attach no important to what is purely an accident of birth like religion. To call myself a Christian is an insult to the millions like my father who are indeed good god-fearing and church going Christians. Also to ignore my Hindu heritage is an insult to that part of the family too. And it is not Bogan Sankar's choice to impose an identity on me. I'm not calling him a Muslim or a Parsi. I don't think I've even called him a Hindu. 

If I can be critical of the papacy and televangelists I can jolly well be critical of Hinduism or any ism as for that matter. If I can be critical of Soviet Russia or America it is every bit my privilege to be critical of India. Even if I am uncritical of something and  partial to being critical of another that is still my prerogative and what'd still matter is my criticism is valid. Bogan Sankars of the world don't get to decide what I can criticize and cannot criticize. What anyone can demand is intellectual integrity and an honesty in discussion. That is what I owe a reader or a friend or an acquaintance. 

Another reason for me consistently saying 'I am not a historian' is because I've rejected many others for not being historians. Once I posted a photo of nearly all Time magazine issues that had Nehru on its cover. Bogan, as usual, came running to opine that Time magazine had featured Marilyn Monroe too on its cover. Then he cited Chester Bowles (whom he consistently referred to as Fowles), Ved Mehta and Kumarappa as those who paint an unflattering picture of Nehru or at least one that's less complimentary. I said Bowles was a diplomat and not historian and likewise Mehta was a journalist. Bogan replied that Bowles was a diplomat during 'watershed moments in Indian history". Bowles was a diplomat to India during November 1951- March 1953 and from May 1963- April 1969. As we can see his time overlapping Nehru was sparse. This is the kind of stupidity I've to contend with on a daily basis. And in that exchange I had asked if he had read any full length biography of Nehru. Of course he had not. It is this distinction that I continue to maintain and it is against this backdrop I inhibit from calling myself a historian.

Bigotry seeks not the best of what one is not. I'm an unabashed anglophile. That's another misunderstood remark. What I admire in the West is their intellectual approach, the universities and their books. It took a Jeyamohan column to help me learn that in India's philosophical tradition one philosopher refutes another by citing the previous work and subsuming it. He had cited how Sankara and Ramanuja wrote treatises on Gita. A notorious work on Gita that habitual haters of Hinduism love is "The other side of Gita" by K. Veeramani. I'll not touch it with a ten foot pole. I ridiculed a Hindu cousin for thinking that that's a work of scholarship. (I am citing the religious affiliations for obvious reasons. All my friends and relatives are just friends and relatives to me). After visiting the temple at Chidambaram I saw a book store in the vicinity and as usual stopped by. I came across a fantastic edition of Gita that included the expositions of Shankara, Ramanuja and Madhva. Along with Gandhi's and Radhakrishnan's expositions on Gita this too is in my collection. I've my bundle of differences with Jeyamohan but I've learned from him and others too. I buy books based on recommendations from Facebook friends and Economist and NYT and TLS. What Subramanian Swamy does is true bigotry. I've heard him mock Arjuna for being confused about killing. 

While many wax eloquent about the Socratic tradition in Hinduism there's not much writing about the Socratic tradition in Indian Islam. That's what surprised me when I was reading about a public debate between a Muslim scholar and a Christian cleric. I did think of that perspective I gained from Jeyamohan and wondered "here too is such a tradition but one that's rarely spoken of". By the way don't blame me for not knowing about India's philosophic traditions. Blame the fact that India did not produce a Will Durant. Recently a Brahmin Hindutva bigot argued that Indian philosophy is not for all to learn. I was stupefied. Durant's book grew out of his lectures to lay men. If lay men can learn about Kant and Spinoza what makes an Indian think he cannot be taught Upanishads? We know the answer. 

Even when I seek a work that criticizes a person or an idea I am extremely careful that I don't pick works by rabble rousers or dabblers or of questionable agenda. When I pick a work the scholarship or motives of which are questionable I don't let myself forget that. On any given day one can lampoon Gandhi or Nehru or Hinduism with quotes from all sundry. But that's what Bogan does and one that I avoid, at least in a serious blog. 

I refuse to see complexity when the issue is black and white, like Nazism. I refuse to see black and white when the issue is complex like conversions or caste or Brahminism. That said, blogs are not full length books and they cannot flesh out a complete perspective. Since many that I write are in rebuttal mode it is too easy to say "if you are rebutting camp A then you must be in camp B". Sometimes it may be true and sometimes it may not be. Even when I was highly critical of how Brahmins turned Carnatic music into a caste fiefdom I happily conceded and pointed out that Pillais and Devadasis too were notoriously guarded in imparting their craft. In the same blog I had also pointed out that the charge of Brahmins denying education to all but themselves does not hold water. In both cases I cited facts and figures. 

A book of stellar scholarship that I recently read and one that moved me immensely by the sheer intellectual range and intellectual integrity of the author was a book by K.A. Nilakanta Sastry. I've quibbled with some parts of his works but I've the highest possible regard for the man and his integrity. While I was reading his 'Sourcebook on Indian history' a columnist who writes on Madras and its history, Niveditha Louis, posted a blurb on a recently published anthology of Sastry that, I felt, unfairly pilloried him as a person blinkered by caste prejudices. While I was commenting on her post and refuting that another person, a Hindu, piously said that there should be no holy cows. Then the good journalist blocked me. After that, having finished reading the book, I wrote a blog and recounted this strange incident of me, of all people, having to defend a Indian historian to a Christian.

If I 've to cite one or two books that best illustrate what I love, cherish and try to be one would be Will Durant's 'Story of Philosophy' and another would be Enrico Coen's "Cells to Civilization: The Principles of Change that Shape Life". Science, besides history, fascinates me endlessly. It is another area where Bogan and I violently disagreed. He's an unrelenting critic of modern medicine and I'm its unyielding advocate. Coen takes a Cezanne painting, explains why the artist left an imperfection as is and then connects it to an explanation of the complex mechanism of how we breathe. THAT is precisely what excites me. That is also why I love connecting the dots. Of course one should have a sound reasoning and factual basis for the connection to be an acceptable one. This is why I refuted Kumarappa so harshly.  

No, I am not recounting these to burnish my credentials or even to remotely apologize for what I am. I first thought of brushing aside Bogan's innuendo, a plain mud slinging that he resorted to because his quiver had no arrows, but ruminating on the topic made me think it provides me an opportunity to write on what motivates me.

I told Bogan that he needs to learn English because his rebuttals consistently showed his comprehension was incorrect and I was being charitable in ascribing the cause as unfamiliarity with a language. I don't know French or any language besides English and Tamil. When I re-read Bogan's remarks on Nehru, that he wrote in English, I found that I was indeed correct. A confession. I am indeed not at all proud about the grammatical mistakes that plague my Tamil writing. It is not even flippancy. I apologize to all my Tamil readers.

None of the above should be construed that I never make mistakes or probably free of biases. Many tend to take my Facebook posts too seriously. Please don't. They're instantaneous reactions akin to a conversation near a water cooler with a colleague amidst a busy day. Many of my posts actually come amidst a busy work day and they carry that flavor. Even the blogs will have mistakes. By the time I finish writing I rarely go back and edit. I am just plain tired and I want to get it over with. Like now. But most of my blogs are written after due deliberation and weeks of researches that include hurried buying of books on Amazon or a run to Princeton University library. Yet there may still be mistakes. 

A principle weakness of mine is an insatiably curious minds that literally loves every topic. While that has its advantages it also could mean I am yet to form a systematic study of a single topic and formulate a systemic idea. That is another reason why I consistently say I am not a professional historian. 

The journey so far has been interesting. I've lost friends and relationships, like the cousins who set me on this path, and I've gained friends and relationships. I'm sure I'll lose some friends when I publish my long overdue blog on Christianity and Carnatic Music and I may win some and I may convince some. I'm sure some will rally to Bogan's side and yell 'bigot' and I am sure some wold say "difficult to agree with all but he has raised interesting issues". I can only guarantee that I think of neither when I write. I write what I think as valid perspectives formed after reasonable due diligence that a blogger can do and offer what I think of as perspectives that merit attention. 

When a friend tells me, "Aravindan I've learned to respect Nehru thanks to you" I consider that the years have not been spent in vain. I'll continue to plod on.

Two other key motivations to write are, one, it is cathartic and two it really helps me formulate an opinion. In this blog both were, more than anything else, to key drivers. This blog is less to honor a baseless silly charge with a refutation and more out of a desire for catharsis and reflection.

PS: I decided its unnecessary to post screenshots and references to my earlier blogs. And this blog is one where I just decided to post without going over the content once again. Too tired with too much going on.